Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana G., przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2007r. (data wpływu do tut. Biura 2 października 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków na przebudowę drogi wewnętrznej za inwestycję w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków na przebudowę drogi wewnętrznej za inwestycję w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest handel. Wraz z innymi użytkownikami korzysta z dróg wewnętrznych celem dojazdu do swoich pomieszczeń magazynowych. Drogi te stanowią własność innych przedsiębiorców, natomiast na rzecz wnioskodawcy została ustanowiona w formie aktu notarialnego odpłatna służebność. Na mocy zawartego porozumienia partycypuje w kosztach przebudowy tej drogi oraz całkowitej wymiany nawierzchni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy wydatki na utrzymanie i remonty dróg publicznych (wewnętrznych) powinny być zaliczane bezpośrednio do kosztów podatkowych natomiast wydatki inwestycyjne (jak to ma miejsce w jego przypadku) powinny być zaliczane do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, gdyż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wykazują ścisły związek z prowadzoną przez niego działalnością. Zapewnienie odpowiedniej jakości drogi pełniącej funkcję drogi dojazdowej do przedsiębiorstwa stanowi wydatek związany z działalnością, pośrednio związany z przychodami. Ponadto wydatek ten nie został enumeratywnie wymieniony w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zawierającym zamknięty katalog kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jednak niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w ujęciu podatkowym. Wydatek ten jest związany z uzyskanym przychodem ze względu na usytuowanie magazynów, które stanowią infrastrukturę niezbędną dla obrotu towarowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.
W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• po pierwsze celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• po drugie wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• po trzecie musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym. W praktyce jednak przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem poniesione wydatki mające na celu przystosowanie składnika majątku nie stanowiącego własności podatnika do używania go przez podatnika.

Zauważyć przy tym należy, iż środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 zd. 2 ww. ustawy). Nakłady nie przekraczające kwoty 3.500 zł mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację (przebudowę) środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego. Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego; jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont obcych składników majątku, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym są inwestycją w obcym środku trwałym, którą należy uznać za środek trwały podlegający amortyzacji. Sposób zaliczenia tych nakładów do kosztów uzyskania przychodów jest uzależniony od ich wysokości:

• nakłady nie przekraczające 3.500 zł mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• nakłady przekraczające tę kwotę są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.
  
  

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz fakt, iż wnioskodawcy przysługuje ustanowiona w formie aktu notarialnego odpłatna służebność przejazdu drogą wewnętrzną, a ponadto, iż zawarł on z właścicielami drogi umowę (porozumienie) w ramach której partycypuje w kosztach jej modernizacji (przebudowy), należy stwierdzić, że poniesione wydatki inwestycyjne mogą być uznane za inwestycję w obcym środku trwałym. Tym samym wydatki te, jeżeli ich wysokość przekracza 3.500 zł, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne. Wskazać jednocześnie należy na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków, które nie może się ograniczyć do posiadania samej tylko, a wystawionej na rzecz wnioskodawcy faktury. W szczególności z zawartej umowy (porozumienia) winno bezpośrednio wynikać, iż wnioskodawca jest obowiązany do poniesienia określonych wydatków, które mają przy tym charakter wydatków inwestycyjnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.