Temat interpretacji
Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu z dnia 29.12.2006r. Nr US I/415/29/06/SŁ w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu u sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem z dnia 02.11.2006r. (data wpływu do Urzędu Skarbowego) Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Podatnik jest właścicielem Przedsiębiorstwa A z siedzibą w Sieradzu, w ramach którego, zajmuje się osobistym świadczeniem usług kierowania pojazdami samochodowymi, przede wszystkim na rzecz Firmy Y Sp. z o.o.. Przedmiotem usług jest przewożenie towarów z tej Firmy do przedsiębiorstw znajdujących się poza granicami kraju. Działalność jest prowadzona bez zatrudniania pracowników.
Pytanie Podatnika dotyczyło możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet za czas podróży służbowej w kraju i za granicą, do wysokości przysługującej pracownikowi, w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług transportowych.We wniosku zawarto stanowisko, iż wykonując usługi transportowe Podatnik odbywa podróże służbowe i w związku z tym ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tego tytułu. W ocenie Podatnika, za słusznością jego stanowiska przemawia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15.09.2005r. sygn. akt FSK 2175/04.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sieradzu postanowieniem z dnia 29.12.2006r. nr US I/415/29/06/SŁ uznał stanowisko Podatnika wyrażone we wniosku z dnia 02.11.2006r. (data wpływu) o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie za nieprawidłowe.
W ocenie organu podatkowego pierwszej instancji prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych (do wysokości diet określonych dla pracowników) przysługuje wszystkim osobom prowadzącym działalność gospodarczą, w tym przedsiębiorcom prowadzącym działalność w zakresie usług transportowych. Nie oznacza to jednak, że osoba prowadząca ww. działalność w każdym przypadku może zaliczyć do kosztów wartość tych diet. Aby przedsiębiorcy przysługiwały diety, koniecznym jest, by odbywana przez niego podróż nosiła cechy podróży służbowej". Nie każdy wyjazd poza siedzibę firmy jest podróżą służbową, a co za tym idzie, nie wszystkie diety dotyczące tych wyjazdów automatycznie stanowią koszt uzyskania przychodów. Należy rozróżnić podróż służbową (w tym również za granicę) poza miejsce wskazane jako siedziba firmy w celu wykonania konkretnego zadania, od wyjazdu poza siedzibę firmy w celu wykonania działalności gospodarczej. Istotne znaczenie ma tutaj cel wyjazdu i cel pobytu. Jeżeli realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy, nie mogą one być utożsamiane z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).
Na powyższe postanowienie (zgodnie z art. 14a § 4 w związku z art. 236 ww. ustawy Ordynacja podatkowa) przysługiwało Podatnikowi prawo złożenia zażalenia w terminie 7 dni od daty jego doręczenia, o czym Podatnik został pouczony w jego treści. Z powyższego uprawnienia nie Podatnik nie skorzystał.
Po przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, co następuje:
Jak wynika z akt sprawy Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług, siedziba firmy Podatnika mieści się w Sieradzu. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych.
Jako jednoosobowy podmiot, Podatnik świadczy usługi dla jednego podmiotu gospodarczego Firmy Y Sp. z o.o.. W związku z tą działalnością Podatnik zwrócił się o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet za czas podróży służbowej w kraju i za granicą, do wysokości przysługującej pracownikowi, w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług transportowych.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, iż określone wydatki mogą być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16.10.2001r. sygn. akt I SA/Łd 1483/99).
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra.
Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że diety stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatnika, a więc spełnia kryterium określone w art. 22 ust. 1 wzmiankowanej ustawy. Jednocześnie nie mogą one przekraczać kwot określonych w dwóch rozporządzeniach, tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
Zauważyć należy, iż ww. rozporządzenia nie zawierają definicji podróży służbowej. Definicję tę zawiera ustawa z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 775 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy, podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy, niż wymieniony w rozporządzeniu powinny określać układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania albo sama umowa o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania (art. 775 § 1 Kodeksu pracy). W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obie kategorie osób (pracownicy i prowadzący działalność gospodarczą) zostały zrównane. Wprawdzie z treści art. 775 § 1 Kodeksu pracy wynika, że pojęcie podróży służbowej dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą, jednakże sens i treść ww. przepisu (ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wskazuje na uznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności gospodarczej do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach bez względu na rodzaj wykonywanej działalności. Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, wówczas należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów, wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.
Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.
Zgodnie z bieżącą linią orzecznictwa skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w sposób zorganizowany kierowca przemieszcza się w celu dostarczenia towaru (w kraju lub za granicą), to jego podróż jest podróżą służbową, w trakcie której może ponosić wydatki, związane ze swoim utrzymaniem.
W szczególności w wyroku z dnia 18.10.2006r. sygn. akt I SA/Łd 912/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podroży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.
Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, że zaprezentowane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu stanowisko w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tyt. podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług transportu samochodowego jest nieprawidłowe.
W związku z powyższym należało dokonać zmiany postanowienia organu pierwszej instancji, które zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa.