Interpretacja indywidualna z dnia 26.11.2009, sygn. IBPBII/2/415-886/09/NG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

1. Czy świadczenia współfinansowane w określonej części przez pracownika oraz przez pracodawcę, przy czym część pokrywana przez pracodawcę jest finansowana wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych tj. vouchery do kina, karty Multisport oraz tzw. wczasy pod gruszą" do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł podlegają zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wobec dokonanego przez wnioskodawcę umorzenia pożyczki udzielonej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na cele mieszkaniowe, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł stosuje się zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04 września 2009r. (data wpływu do tut. Biura 07 września 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania do sfinansowanych wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych świadczeń takich jak:

• vouchery do kina, karty Multisport oraz tzw. wczasy pod gruszą - jest prawidłowe,
• umorzenie pożyczki na cele mieszkaniowe jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 września 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania do świadczeń sfinansowanych wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych na podstawie ustawy z dnia 04 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Środki z Funduszu przeznaczone są miedzy innymi na finansowanie:

• działalności socjalnej o charakterze kulturalno- oświatowym lub sportowo- rekreacyjnym,
• wypoczynku,
• zwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe.

Do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu uprawnieni są m.in. pracownicy oraz członkowie ich rodzin.

Podział środków z Funduszu pomiędzy osoby uprawnione odbywa się z uwzględnieniem kryterium dochodowego tj. wysokości dochodu na jednego członka rodziny osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu, wyliczonego na podstawie danych za trzy ostatnie miesiące poprzedzające złożenie wniosku o otrzymanie dofinansowania z Funduszu.

Z uwagi na przyjęcie takiej metody podziału środków z Funduszu u części osób uprawnionych finansowanie otrzymywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pokrywa jedynie określoną procentowo część wartości świadczenia, zaś pozostałą część pracownik zobowiązany jest pokryć z własnych dochodów.

W ramach prowadzonej działalności socjalnej o charakterze kulturalno-oświatowym lub sportowo-rekreacyjnym wnioskodawca ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych współfinansuje m.in.:

• nabycie biletu lub karnetu na określoną imprezę kulturalną lub też nabycie voucherów, na podstawie których otrzymujące je osoby są uprawnione do skorzystania z określonego rodzaju świadczenia np. skorzystania z jednego, wybranego seansu filmowego w określonym kinie bądź określonej sieci kin. Vouchery, ze względu na obowiązek rezerwacji miejsc w kinach, pełnią rolę dokumentów uprawniających ich posiadaczy do obejrzenia seansu, którego tytuł, data wraz godziną i miejscem w sali kinowej zostają określone na biletach otrzymywanych w kasach kin. W zależności od dochodu na jednego członka rodziny osoby uprawnionej, finansowanie z Funduszu wynosi od 40% do 90% ceny biletu, karnetu lub voucheru, ale nie więcej niż 20 zł do 40 zł na osobę na miesiąc oraz 500 zł na rok dla pracownika i uprawnionych członków rodziny łącznie.
• przystąpienie do programu MultiSport. Uczestnicy programu otrzymują imienne karty MuttiSport, uprawniające do korzystania z różnorodnych zajęć sportowych i z infrastruktury w wyznaczonych obiektach sportowych, będących klubami fitness, pływalniami, czy szkołami tańca. Wnioskodawca pokrywa miesięcznie 40% lub 60% kosztów uczestnictwa osób uprawnionych, przy uzględnieniu przyjętego kryterium dochodowego.

Nie pokryta z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych część należnego organizatorom imprez kulturalnych, wystawcom voucherów iub karty Multisport wynagrodzenia pokrywana jest przez pracownika wnioskodawca dokonuje stosownego potrącenia przy wypłacie za dany miesiąc i spłaca zobowiązania z tytułu nabycia wymienionych świadczeń wobec dostawców.

W przypadku finansowania wypoczynku w formie niezorganizowanej (tzw. wczasy pod gruszą") dopłata brutto na uprawnionego wynosi od 8% d 20% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w trzecim kwartale roku poprzedzającego rok przyznania świadczenia. Finansowanie wypoczynku dzieci i młodzieży do lat 18 oraz turnusów rehabilitacyjnych dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej odbywa się na odrębnych zasadach.

Pomoc na cele mieszkaniowe w formie udzielania nie oprocentowanej pożyczki na budowę lub zakup domu, zakup mieszkania lub ich remont i modernizację w maksymalnej kwocie 350% wynagrodzenia ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w trzecim kwartale roku poprzedzającego rok udzielenia pożyczki jest co do zasady pomocą zwrotną tj. osoba uprawniona jest zobowiązana do zwrotu kapitału wraz z odsetkami, które stanowią przychód Funduszu. Niemniej w określonych sytuacjach, w tym: trudnej sytuacji materialno-bytowej, rozwiązania umowy o pracę z przyczynie dotyczących pracownika lub też śmierci osoby uprawnionej część lub całość nie spłaconej kwoty pożyczki może ulec umorzeniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wymienione w stanie faktycznym świadczenia współfinansowane w określonej części przez pracownika oraz przez pracodawcę, przy czym część pokrywana przez pracodawcę jest finansowana wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych tj. vouchery do kina, karty Multisport oraz tzw. wczasy pod gruszą" do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł podlegają zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 14 poz. 176 ze zm., dalej ustawa o pdof"), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zapisów art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdof, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 tejże ustawy przychodami, z zastrzeżeniem rt. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o pdof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 przytoczonej ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W ocenie wnioskodawcy, zastosowane w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof sformułowania sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, iż pracodawca bądź związki zawodowe finansują lub współfinansują świadczenia na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przytoczony zapis określa więc jedynie źródło finansowania świadczeń rzeczowych lub pieniężnych, wskazując iż warunkiem koniecznym dla zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tj. np. ze środków obrotowych. W przytoczonym artykule 21 ust. 1 pkt 67 brak odniesienia do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych wskazuje, iż możliwe jest zarówno pokrycie przez pracodawcę 100% wartości świadczeń, jak również częściowe ich sfinansowanie z określonych enumeratywnie źródeł.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie między innymi w stanowisku wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji prawa podatkowego z dnia 05 lutego 2009 roku (sygn. ITPB2/415-1074/08/BK):

Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł."

Stanowisko powyższe zostało również zaprezentowane m. in. przez Dyrektorów izb Skarbowych w:

• Poznaniu, w wydanej interpretacji prawa podatkowego z dnia 27 kwietnia 2009r. (sygn. ILPB1/41S-184/09-2/AMN);
• Poznaniu, w wydanej Decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 06 października 2008 roku (sygn. ILPB1/415-499/08-2/AMN);
• Katowicach, w wydanej interpretacji prawa podatkowego z dnia 12 grudnia 2007r. (sygn. IBPB2/415-159/07/MK);
• Warszawie, w wydanej interpretacji prawa podatkowego z dnia 20 grudnia 2007r. (sygn. IPPB2/415-227/07-2/AF).

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub postać świadczeń pieniężnych,
2. źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
3. wartość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W ocenie Spółki przesłanki określone w pkt 2 oraz 3 w przedstawionym stanie faktycznym i powyżej przytoczonej argumentacji mają zastosowanie. Również odnośnie przytoczonego podpunktu 1 charakter świadczenia rzeczowego wymienionych w zapytaniu voucherów i kart multisport, jak również charakter świadczenia pieniężnego w odniesieniu do dofinansowania do wypoczynku w postaci tzw. wczasów pod gruszą" nie budzą wątpliwości.

W przedstawionym stanie faktycznym współfinansowanie przez Spółkę kosztów zakupu imiennej karty Multisport - karty wstępu do korzystania z infrastruktury i usług określonych placówek sportowo-rekreacyjnych stanowi świadczenie rzeczowe, nie będące innym znakiem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67. Imienna karta wstępu jest rodzajem karnetu, biletu, uprawniającego korzystającego do uczestnictwa w ściśle określonym programie sportowo-rekreacyjnym, obejmującym możliwość korzystania ze świadczeń oferowanych w wyznaczonych obiektach. Przedmiotowa karta stanowi dokument uprawniający posiadacza do skorzystania z zakupionej usługi.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w stanowisku wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w wydanej interpretacji prawa podatkowego z dnia 27 kwietnia 2009r. (sygn. ILPB1/415-184/09-2/AMN):

współfinansowanie przez Wnioskodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kosztów uczestnictwa pracownika w Programie Sportowo-Rekreacyjnym (zakupu imiennej karty wstępu do obiektów sportowych - klubów fitness, pływalni) do wysokości 380 zł rocznie, w sytuacji gdy pracownik otrzymuje ww. karty za częściową odpłatnością wynoszącą 60% opłaty, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy dodać, że wartość sfinansowanych, świadczeń rzeczowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszu związków zawodowych nie może przekroczyć w roku podatkowym 380 zł.

Podobne stanowisko zajął także Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2008 roku (sygn. ITPB2/415-13b/08/TJ), stwierdzając:

ze zwolnienia w limitowanej wysokości korzystają (..) świadczenia o charakterze rzeczowym, do których zaliczyć można karnety na basen czy fitness. Karnety takie, które uznaje się za rodzaj abonamentu na imprezy rozrywkowe, karty lub bloczek z kuponami, biletami wstępu, nie uprawniają bowiem posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia. Z tego względu nie mogą być uznane za inne znaki", w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy podatkowej. Zakres dokonanego dofinansowania pozostaje bez znaczenia dla skorzystania z omawianego zwolnienia."

Analogicznie, jeśli za inne znaki" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 nie należy uznawać różnego rodzaju karnetów, kart, czy bloczków z kuponami, będących rodzajem abonamentu, w szczególności uprawniającego do skorzystania z jednorazowej usługi, np. wstępu na jeden seans filmowy, to wówczas definicję świadczenia rzeczowego spełniają także współfinansowane przez Spółkę vouchery do kina. Voucher, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, jest dokumentem stwierdzającym zawartą transakcję - uprawniającym jego posiadacza do otrzymania świadczenia określonego w tym dokumencie. Nie stanowi wiec innego znaku, uprawniającego do jego wymiany na inne towary łub usługi. Finansowany przez wnioskodawcę voucher uprawnia jedynie jego posiadacza do skorzystania z usługi jednego seansu filmowego, który ze względów organizacyjnych i dla potrzeb dokumentacji obiektów kinowych zostaje wymieniony na bilet określający tytuł seansu, jego datę i godzinę, numer sali kinowej oraz numer miejsca.

Nie ulega wątpliwości, że dofinansowanie z Funduszu tzw. wczasów pod gruszą" jest świadczeniem pieniężnym na rzecz pracownika, pozostawionym do jego dyspozycji łącznie z wynagrodzeniem za pracę. Z tego też powodu korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt- 67 ustawy o pdof, o ile jego wartość łącznie z innymi świadczeniami nie przekroczy w roku podatkowym 380 zł.

Podsumowując, w ocenie wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, współfinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów zakupu voucherów do kina i kart Multisport oraz świadczenia pieniężnego w postaci tzw. wczasów pod gruszą, do wysokości 380,00 zł rocznie, korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof.

Ad. 2.

Umorzenie udzielonych pożyczek, przeznaczonych na sfinansowanie celów mieszkaniowych stanowi bez wątpienia świadczenie pieniężne na rzecz pożyczkobiorcy, które zgodnie z art. 9 ust. 1, w powiązaniu z art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz 12 ust. 1 co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej należy zauważyć, że opisane w stanie faktycznym pożyczki są w całości udzielane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Co do zasady ta forma świadczeń ma charakter zwrotny, powodując w chwili udzielenia pożyczki wypływ środków pieniężnych z rachunku Funduszu, zaś w chwili spłaty przez pożyczkobiorcę wpływ na to konto. W przypadku umorzenia takiej pożyczki, koszty z tym związane nie mają wpływu na wynik z działalności bieżącej wnioskodawcy (w tym przychody i koszty podatkowe), a jedynie powodują zmniejszenie kwoty Funduszu (pasywa bilansu) oraz środków pieniężnych na rachunku bankowym Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (aktywa bilansu).

W konsekwencji zgodnie z postanowieniami art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof umorzenie pożyczki do kwoty 380 zł w ciągu roku podatkowego korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego tamże, bo stanowi przy tym świadczenie pieniężne, którego źródłem finansowania w całości są środki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r., zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami są wyłącznie przedmioty materialne.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają m.in. świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, itp.) oraz świadczenia pieniężne, w tym dopłaty do wypoczynku czyli tzw. wczasy pod gruszą.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika. Przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

Należy także zauważyć, że niezależnie od tego czy z przedmiotowych świadczeń korzystają pracownicy, czy też członkowie ich rodzin, związane one są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą. Oznacza to, że z przedmiotowego zwolnienia korzystają także świadczenia na rzecz członków rodzin pracowników, jednakże wartość tych świadczeń dolicza się do wartości świadczeń przyznanych pracownikom. Innymi słowy z przedmiotowego zwolnienia korzystają otrzymane przez pracownika oraz członków jego rodziny świadczenia rzeczowe oraz świadczenia pieniężne do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł (łącznie dla pracownika i członków jego rodziny).

Reasumując należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku współfinansowane w określonej części przez pracodawcę wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych świadczenia rzeczowe i pieniężne, tj. vouchery do kina, karty Multisport oraz tzw. wczasy pod gruszą" do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł podlegają zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób. Istotne znaczenie ma bowiem źródło finansowania bądź dofinansowania świadczeń rzeczowych dla pracownika. Należy dodać, że kwota sfinansowania, jak i dofinansowania świadczeń rzeczowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszu związków zawodowych nie może przekroczyć w roku podatkowym 380 zł. Tym samym należy stwierdzić, że stanowisko wnioskodawcy, odnośnie pytania pierwszego jest prawidłowe.

Odnośnie możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do umorzenia pożyczki udzielonej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł należy jeszcze raz powtórzyć, że skorzystanie z zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym oraz świadczenia pieniężne.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa definicji świadczenia pieniężnego, należy odwołać się do definicji słownikowej. Zgodnie z definicjami, jakie podaje Słownik Języka Polskiego pod redakcją Mieczysława Szymczaka, (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1996r.), "świadczenie" to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia, to obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz, z kolei zwrot "pieniężny" to mający związek z pieniądzem, wypłacany w pieniądzach. Poza tym należy zauważyć, iż podstawową cechą świadczenia pieniężnego jest możliwość swobodnego korzystania ze środków płatniczych wypłaconych świadczeniobiorcy.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż w przypadku umorzenia udzielonych przez pracodawcę pożyczek na sfinansowanie celów mieszkaniowych, to pracodawca podejmuje decyzję o umorzeniu pożyczki, a pracownik (dłużnik) wyraża wolę skorzystania z umorzenia. Skoro zatem charakter "pieniężny" sugeruje swobodne dysponowanie środkami płatniczymi, to uprawnione jest stwierdzenie, że umorzenie pożyczki nie ma charakteru świadczenia pieniężnego, ponieważ umorzenie nie polega na wypłaceniu pracownikowi określonej kwoty w pieniądzu, którą może on swobodnie dysponować. Oznacza to, że świadczenie polegające na umorzeniu pożyczki przeznaczonej na sfinansowanie celów mieszkaniowych, jakkolwiek stanowi przysporzenie dla pracownika, to wbrew twierdzeniu wnioskodawcy nie jest świadczeniem pieniężnym korzystającym ze zwolnienia, o którym mowa art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach