Interpretacja indywidualna z dnia 20.08.2008, sygn. IPPB2/415-826/08-2/AZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 14.05.2008 r. (data wpływu 20.05.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu pracowników z tytułu opłaconych przez pracodawcę świadczeń - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.05.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu pracowników z tytułu opłaconych przez pracodawcę świadczeń.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny :

Spółka zapewnia pracownikom opiekę medyczną, tak w zakresie medycyny pracy, jak i świadczeń wykraczających poza wymogi przepisów prawa pracy. Opieka ta jest realizowana dzięki zawartej przez Spółkę z Firmą umowie.

Opłata za usługi przysługujące wszystkim pracownikom dokonywana jest za okresy miesięczne w wysokości zryczałtowanej ale uzależnionej od liczby osób zatrudnionych w Spółce. Opłata zryczałtowana dotyczy zarówno usług z zakresu świadczeń obowiązkowych pracodawcy wobec pracowników, jak i świadczeń dodatkowych. Zawarta umowa przewiduje, że zwiększenie liczby osób uprawnionych i rozszerzenie zakresu świadczeń będzie obowiązywać między stronami nie później niż od trzeciego dnia roboczego następującego po dniu otrzymania przez Firmę stosownego zawiadomienia. Zmniejszenie liczby osób uprawnionych lub zawężenie zakresu świadczeń zaczyna obowiązywać między stronami od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu, w którym Firma Medyczna otrzyma stosowne zawiadomienie. Wynagrodzenie płatne jest przelewem z góry. Faktury za okresy płatności są wystawiane pomiędzy 5 a 10 dniem danego miesiąca na podstawie liczby osób uprawnionych i zakresu świadczeń na dzień fakturowania.

W umowie zawarte są także zapisy, iż w przypadku zmiany zakresu świadczeń lub zmiany liczby osób uprawnionych Firma Medyczna dokona korekty wysokości należnego wynagrodzenia (gdy okres płatności jest miesięczny), w taki sposób, iż zwiększenie lub zmniejszenie liczby osób uprawnionych i poszerzenie lub zawężenie zakresu świadczeń zostanie uwzględnione w kolejnej fakturze wystawionej po dniu, od którego zmiany obowiązują.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki w stanie faktycznym, jaki ma obecnie miejsce Spółka nie powinna rozpoznawać przychodu u pracowników po pierwsze z uwagi na to, iż nie można ustalić jaka część wydatków pracodawcy ponoszona jest na zapewnienie korzyści pracownikom w sferze prywatnej, a jaka część ponoszona jest na zapewnienie świadczeń z zakresu medycyny pracy. Spółka zwraca uwagę, iż ponosi koszty funkcjonowania umowy ustalone jako ryczałt miesięczny, w ramach którego opłacone zostały zarówno świadczenia obowiązkowe pracodawcy wobec pracowników, a wynikające z przepisów prawa pracy, jak i świadczenia dodatkowe finansowane wyłącznie z woli pracodawcy. Zarówno umowa, jak i wystawiona faktura za usługi medyczne nie różnicuje wartości świadczeń przypadających na sferę medycyny pracy oraz świadczenia medyczne zapewniane w pozostałym zakresie, tzw. świadczenia dodatkowe. Sytuacja ta uniemożliwia jednoznaczne ustalenie kosztów tych świadczeń, które mogłyby być ewentualnie uznane za przychody pracowników. Jednocześnie poza wszelkim sporem powinno pozostawać założenie, że przychód podatkowy nie powstaje w każdej sytuacji zapewnienia świadczeń medycznych pracownikom, lecz wyłącznie w sytuacjach zapewnienia pracownikom świadczeń medycznych w zakresie świadczeń dodatkowych. Natomiast przychodem podatkowym nie mogą być świadczenia zapewniane pracownikom jako świadczenia obowiązkowe z zakresu prawa pracy. Skoro zaś zawarta przez Spółkę umowa o świadczenie usług medycznych uprawnia w jednej ryczałtowej kwocie opłaty zarówno do świadczeń z zakresu medycyny pracy jak i świadczeń dodatkowych, dlatego też w celu ustalenia przychodu u pracowników nie można wprost podzielić kwoty ryczałtu na liczbę pracowników objętych opieką medyczną, bowiem oznaczałoby to rozpoznanie przychodu podatkowego także z tytułu zapewnienia tego rodzaju świadczeń, które nie mogą stanowić przychodów podatkowych, jako świadczenia z zakresu medycyny pracy. Jednocześnie brak też jest jednoznacznych kryteriów pozwalających na wyodrębnienie kwoty kosztów ponoszonych na opiekę medyczną poza zakresem prawa pracy.

Wobec powyższego skoro Spółka nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń mogących być przychodem podatkowym, dlatego też nie powinna ustalać przychodu podatkowego w ogóle. Powyższe rozumowanie jest także zgodne z rozumowaniem podnoszonym niejednokrotnie w oficjalnych interpretacjach organów podatkowych, w których wskazywano, że właśnie z uwagi na brak możliwości ustalenia, jaką konkretną wartość świadczenia uzyskuje pracownik przychód nie powinien być rozpoznawany. Przykładowo w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 7 stycznia 1998 r. nr P03 7301/722-770/WK/97 stwierdzono, że (...) Jeżeli chodzi natomiast o pracowników, to poniesione w/wym. wydatki, jeżeli związane są z obowiązkowymi badaniami, które musi ponieść pracodawca nie mogą być uznane za świadczenia, o których mowa w art.12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r, o podatku dochodowym od osób fizycznych za świadczenia takie, a tym samym za przychód ze stosunku pracy nie uznaje się również świadczeń związanych z innymi usługami leczniczymi, o ile określenie ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe, np. w przypadku gdy pracodawca wydatki te pokrywa w formie ryczałtu bez względu na to czy pracownik korzysta ze świadczeń leczniczych, czy też z nich nie korzysta.

W przekonaniu Wnioskodawcy nie powinien rozpoznawać przychodu u pracowników także i z innej przyczyny uniemożliwiającej ustalenie konkretnej wartości świadczenia, jakie każdy z pracowników uzyskuje w związku z kosztami ponoszonymi przez pracodawcę na zapewnienie pracownikom opieki medycznej. Komplikacja polega bowiem na tym, iż jak już zaznaczano pracodawca ponosi koszty ustalone jako ryczałt miesięczny. Opłata za dostęp do usług medycznych jest wprawdzie uzależniona od ilości osób, bowiem pracodawca zgłasza firmie medycznej osoby, które są objęte umową ale ma ona jednocześnie charakter zryczałtowany, tj. w danym okresie koszt objęcia prawem do korzystania z usług jest stały, choć w tym samym okresie może dojść do zmiany liczby osób objętych uprawnieniem do korzystania ze świadczeń. Rzecz w tym, iż stan zatrudnienia w Spółce jest rzeczą zmienną i choć o zmianach tych jest informowana Firma , to jednak informacja ta jest uwzględniana w ryczałtowych kosztach usług medycznych (poprzez zwiększenie lub zmniejszenie) dopiero w okresie następnym, gdy już dany pracownik nie jest zatrudniony w Spółce lub też gdy pracownik przychodzi do pracy w następnym miesiącu po miesiącu rozpoczęcia pracy. Prowadzi do tego, iż w związku ze zmianami zatrudnienia w każdym przypadku odejścia pracownika lub przyjęcia nowego pracownika fakt zmiany stanu zatrudnienia różnicuje wartość kosztów ponoszonych przez Spółkę, a różnica ta nie pojawia się w miesiącu korzystania przez pracowników ze świadczeń, lecz w miesiącu następnym. W efekcie np. pracownik, który odszedł z pracy w połowie danego miesiąca nie jest już uprawniony do korzystania ze świadczeń medycznych, choć w opłacie za dany miesiąc uwzględniono go jako osobę korzystającą ze świadczeń przez cały miesiąc. Prosty podział sumy ponoszonych kosztów na liczbę pracowników będzie zatem prowadził do tego, że pracownik, który miał zapewnioną opiekę medyczną tylko przez połowę miesiąca będzie miał rozpoznany przychód w takiej samej wartości jak pracownicy, którzy byli zatrudnieni przez cały miesiąc, co byłoby w oczywisty sposób niesprawiedliwe i nieprawidłowe. Analogiczna sytuacja będzie miała miejsce, gdy pracownik przychodzi do pracy np. w połowie miesiąca i po zgłoszeniu go Firmie jest już objęty prawem do opieki medycznej ale w kosztach miesiąca, w którym przyszedł do pracy i z opieki korzystać może opłata nie jest jeszcze z jego powodu zwiększana.

Tymczasem przychód powstający u pracowników ze świadczeń nieodpłatnych powinien być wyceniany w sposób wskazany w ustawie, tj. zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu. Na tę zasadę powołują się także organy podatkowe wydające w ostatnim czasie interpretacje podatkowe w sprawie zapewnienia pracownikom usług medycznych, gdzie stwierdza się, że ewentualnym przychodem pracownika jest cena zakupu usługi w postaci objęcia opieką medyczną. Jednak w przypadku umowy zawartej przez Wnioskodawcę metoda ta nie jest możliwa do zastosowania, ponieważ cena zakupu ustalana jest ryczałtowo na wszystkich pracowników, a z powodów opisanych wyżej nie ma możliwości precyzyjnego ustalenia ceny zakupu usługi przypadającej na konkretnego pracownika w danym miesiącu. W sytuacji takiej przychód podatkowy nie powinien być zatem rozpoznawany.

Wnioskodawca pragnie też zwrócić uwagę na okoliczność, iż w szeregu interpretacji przepisów prawa wydawanych przez organy podatkowe na przestrzeni szeregu lat potwierdzano, że przychody podatkowe u pracowników nie powstają jeżeli nie jest możliwe ustalenie konkretnie u danego pracownika wartości świadczenia z którego on skorzystał lub które na niego przypadały. Taki sposób oceny prawnej zaprezentowany został choćby w dokumentach o następujących sygnaturach:

• III MUS-WP-413/1228/04, data 2004.08.31, autor Trzeci Mazowiecki Urząd Skarbowy w Radomiu;
• 1 MUS-1471/DPF/415/9/2004/PB, data 2004.05.05, autor Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie;
• US72JRPU423-80/0/GK, data 2004.07.21, autor Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie;
• PDOF/415-21/05, data 2005.09.06, autor Pierwszy Urząd Skarbowy w Bielsku-Białej.

W ostatnim z tych pism stwierdzono też, że: Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi nie wchodzące w zakres działalności pracodawcy) ustała się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustała się według cen zakupu. Z powołanych przepisów wynika zatem jednoznacznie, iż pracodawca jest obowiązany do doliczenia do przychodu pracownika wartości faktycznie otrzymanych przez pracownika świadczeń, w tym usług medycznych, stosując w tym celu ceny zakupu usługi. Uwzględnienie kosztów usług medycznych w przychodach pracownika jednak nie zawsze jest możliwe, np. gdy pracodawca wykupuje usługi medyczne, jednakże opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług) albo w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje bowiem doliczania do dochodu pracownika wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w sytuacji, gdy nie można określić wartości świadczenia z jakiego podatnik faktycznie skorzystał. W tym stanie faktycznym oraz prawnym wydatki związane z finansowaniem przez pracodawcę usług medycznych na rzecz pracowników nie stanowią przychodów pracownika, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane, w relatywnie niedawno wydanym postanowieniu Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 30 sierpnia 2007 r., nr 1473/WP/415/962/24/O7/JK, w którym organ podatkowy stwierdził m.in.: Zdaniem Wnioskodawcy określenie wysokości (wartości) świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników lub inne uprawnione osoby nie jest możliwe, gdyż wydatki na świadczenia medyczne są pokrywane przez Spółkę w formie jednorazowej, zryczałtowanej opłaty, dotyczącej usług medycznych świadczonych przez Spółkę medyczną na rzecz wszystkich uprawnionych osób. Wynagrodzenie jest należne Spółce medycznej niezależnie od tego, czy uprawnione osoby korzystają ze świadczeń medycznych, czy nie. Spółka nie ma możliwości określenia podmiotowego i przedmiotowego zakresu świadczeń medycznych - nie otrzymuje ona bowiem od firmy medycznej żadnych imiennych rozliczeń dotyczących świadczeń medycznych, z których w danym okresie płatności skorzystały konkretne osoby. Zatem osobom tym nie można przypisać przychodu na podstawie przepisów art. 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego, w przedstawionym stanie faktycznym, nie jest możliwe ustalenie wartości faktycznie otrzymanych przez danego pracownika świadczeń w sytuacji, kiedy Spółka ponosi odpłatność w formie ryczałtu, bez względu na to, czy dane osoby, skorzystały z usługi. Sama możliwość skorzystania ze świadczenia nie stanowi wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń. Zatem przedmiotowe świadczenia za usługi medyczne opłacane przez Spółkę na rzecz pracowników (i innych osób objętych umową) w formie ryczałtowej, nie stanowią przychodu dla tych osób.

Jednocześnie należy również wskazać na interpretacje, które dotychczas wskazywały, że nie jest prawidłowe rozpoznawanie u pracowników przychodów w sytuacji, gdy pracodawca nie dysponuje wiedzą (informacjami) o faktycznym skorzystaniu z usług (ilości badań) danego podmiotu medycznego, których wartość pozwalałaby mu określić przychód w stosunku do konkretnego pracownika. Znamienne są tu m.in. pisma Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 22 lipca 2004 r. oraz 27 grudnia 2004 r. (nr odpowiednio: US72/RPŁ/423-87/04/GK i US72/RPŁ/423-87/04/GK). W pierwszym z nich wskazano: Natomiast wartość otrzymanych przez pracowników nieobowiązkowych świadczeń zdrowotnych będzie stanowić przychód jako wartość nieodpłatnych świadczeń jedynie wtedy, gdy możliwe jest określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik lub poszczególni członkowie jego rodziny faktycznie skorzystali.

Z kolei w drugim piśmie organ podatkowy nadal konsekwentnie stwierdza: (. . .)wartość otrzymanych przez pracowników świadczeń medycznych, do ponoszenia których nie zobowiązują pracodawcę przepisy Kodeksu pracy lub innych ustaw, będzie stanowić dla pracownika przychód jako wartość nieodpłatnych świadczeń jedynie wtedy, gdy możliwe będzie określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik faktycznie skorzystał. Wówczas wartość tego świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powołanych wyżej przykładów interpretacji oraz praktyki skarbowej ukształtowanej szeregiem innych podobnych interpretacji przepisów prawa pozwalamy sobie także na spostrzeżenie, że niezrozumiałym jest dlaczego obecnie kierunek interpretacji wydawanych przez niektóre organy skarbowe ulega zmianie z dotychczas pozytywnego (brak konieczności rozpoznawania przychodu) na negatywny (konieczność rozpoznawania przychodu), choć przepisy prawa podatkowego nie zostały w tym czasie zmienione i pozostają zredagowane w taki sam sposób jak to miało miejsce w okresie wcześniejszym, w którym powszechnie uznawano w praktyce skarbowej, iż przychodów u pracowników z ryczałtowych umów o zapewnienie usług medycznych rozpoznawać nie trzeba. Wydaje się, że tylko ewentualna zmiana przepisów prawa mogłaby stanowić uzasadnienie dla takiej zmiany podejścia aparatu skarbowego do omawianego zagadnienia.

Mając na uwadze przedstawione argumenty Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje :

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione według cen zakupu.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy. Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług polegających na wykonaniu wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, wartość tego rodzaju świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w sytuacji zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych dla swoich pracowników dotyczących np: wykonania wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, a także dobrowolnych specjalistycznych usług medycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy podlegać będzie jedynie wartość pieniężna tej części otrzymanego świadczenia (część opłaty), która przypada na dobrowolne specjalistyczne usługi medyczne.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez pracownika w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że opłata za usługi przysługujące wszystkim pracownikom dokonywana jest za okresy miesięczne w wysokości zryczałtowanej ale uzależnionej od liczby osób zatrudnionych w spółce. Kwota ww. opłaty przypadającej na danego pracownika będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy. Na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia nie jest zobowiązany, jako pracodawca.

Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, iż wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń w zakresie opieki medycznej co do zasady stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu Pracy lub innych ustaw, są przychodem zwolnionym z opodatkowania.

Jednocześnie należy zauważyć, iż powołane przez Wnioskodawcę postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego, wydane zostały w indywidualnych sprawach osadzonych w konkretnych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.