Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olkuszu, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 30.11.2006 r. (data wpływu do tut. urzędu 01.12.2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko podatnika jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę we wniosku z dnia 30.11.2006 r. będący przedmiotem analizy organu podatkowego:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, zaliczoną do II grupy inwalidztwa z tytułu narządu ruchu. Podatnik choruje na zanik mięśni. Posiada samochód osobowy, wyposażony w automatyczną skrzynię biegów. W chwili uszkodzenia siłownika sprzęgła samodzielne prowadzenie przez Podatnika pojazdu stało się niemożliwe. Podatnik poniósł wydatki związane z naprawą zepsutego urządzenia.

Pytanie podatnika:
Czy zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), do wydatków o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 można zaliczyć naprawę siłownika sprzęgła, i czy można tym samym odliczyć poniesiony wydatek od dochodu uzyskanego w 2006 roku?

Stanowisko podatnika:
Zdaniem podatnika w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 26 ust. 7a pkt 2 i art. 26 ust. 1 pkt. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wynika z narządu ruchu może odliczyć od dochodu kwotę wydatkowaną na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wyraził opinię, iż w świetle wyżej przytoczonych przepisów ma on prawo do dokonania odliczenia wydatku poniesionego w związku z naprawą siłownika.

Ocena prawna stanowiska pytającego, dotycząca stanu faktycznego wynikającego z treści wniosku:
Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt. 6 uważa się wydatki poniesione na:
1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo leczniczych i pielęgnacyjno opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacanie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacanie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej karetką transportu sanitarnego,
b)osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 również innymi środkami transportu niż wymienione w lit a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki o których mowa w art. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.
Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na cele określone w ust. 1, w tym wydatki na cele rehabilitacyjne wymieniowe w art. 26 ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 ze zm.).

W świetle art. 26 ust 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawą do odliczenia w/w wydatków jest posiadanie dowodu ich poniesienia.
Warunkiem odliczenia, zgodnie z art. 26 ust. 7d jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
- orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
- decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
- orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f osobami zaliczanymi do:
1. I grupy inwalidztwa - są to odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - są to odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 zgodnie z art. 26 ust. 7g, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z cytowanych przepisów wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną ma prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z jego niepełnosprawności. Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Można jednak sądzić, że będą to takie zmiany, które bezpośrednio umożliwią osobie niepełnosprawnej samodzielne prowadzenie samochodu, lub w wyniku których możliwe będzie przewożenie osoby niepełnosprawnej. Należy pamiętać, że każdorazowo mają to być przeróbki uzależnione od osoby niepełnosprawnej i wynikające z charakteru jej niepełnosprawności.

Sprzęgło automatyczne przeznaczone i montowane jest głównie w samochodach używanych przez osoby niepełnosprawne, z niedowładem lub po amputacji lewej lub obu nóg. Podstawowym elementem sprzęgła jest siłownik, który automatycznie steruje jego pracą i który zastępuje pracę lewej nogi. Jest to urządzenie, które umożliwia obsługę pojazdu przez osoby z niepełnosprawnością kończyn. Prawidłowe działanie siłownika sprzęgła jest zatem niezbędne, aby samochód mógł być obsługiwany przez osobę niepełnosprawną.
Należy stwierdzić, iż wydatek poniesiony w związku z naprawą siłownika sprzęgła podlega odliczeniu od dochodu uzyskanego w 2006 roku zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami. Jest to wydatek bezpośrednio wynikający z rodzaju niepełnosprawności i oczywistym jest, iż stanowi przystosowanie pojazdu mechanicznego do indywidualnych potrzeb Wnioskodawcy.

W związku z powyższym przedstawione we wniosku stanowisko należy uznać za prawidłowe.
Niniejsze postanowienie, zgodnie z przepisem art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wydane zostało dla Wnioskodawcy w jego indywidualnej sprawie.

Powyższa interpretacja:
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.
W dacie złożenia wniosku nie toczy się wobec Podatnika kontrola podatkowa, postępowanie podatkowe oraz postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olkuszu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.