Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 30.06.2006, sygn. PF.415/5/06, Izba Skarbowa w Kielcach

Temat interpretacji

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sandomierzu działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26.04.2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych uznaje stanowisko podatnika, co do zasad amortyzowania powierzchni lokalu przeznaczonej na wynajem za:

• prawidłowe w części dot. prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
• nieprawidłowe w części dot. ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W dniu 26 kwietnia 2006 r. podatnik złożył wniosek o udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik jest właścicielem lokalu będącego odrębną własnością o pow. 230 m2. Część lokalu o pow. 72 m2 podatnik wynajmuje podatnikom prowadzącym działalność gospodarczą i od tej powierzchni odprowadza podatek od nieruchomości wg stawek właściwych dla lokali użytkowych. Podatnik stwierdza, że od wartości wynajmowanej powierzchni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zastosować amortyzację przyśpieszonąNa podstawie analizy przedstawionego stanu faktycznego należy wnosić, że dotychczas odpisów amortyzacyjnych podatnik nie dokonywał. Ustalono także, że zgodnie z aktem notarialnym z dnia 9 maja 2001 r. podatnik jest na zasadzie wspólności ustawowej właścicielem wraz z małżonką Krystyną lokali mieszkalnych oznaczonych numerami III i IV, znajdujących się w budynku mieszkalno-usługowym położonym w S. Łączna powierzchnia lokali mieszkalnych wraz z przynależną piwnicą i garażem wynosi 229,87 m2.

W analizowanym stanie faktycznym i prawnym zastosowanie mają przepisy art. 22 ustawy z dnia 261ipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 cyt. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej lub wydzierżawiana- odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zasady ustalania wartości początkowej określone zostały w art. 22g. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W razie wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie za jego wartość początkową uważa się koszt wytworzenia.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h. ustawy o podatku dochodowym od wartości początkowej począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji. Zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych podstawowa stawka amortyzacyjna dla budynków mieszkalnych i lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

W oparciu o art. 22j podatnik może przyjąć indywidualną stawkę dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Wówczas stawka wynosi maksymalnie 10%- ponieważ okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zastosowanie tej stawki jest możliwe pod warunkiem, że nieruchomość jest po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji danego podatnika oraz, że można ją uznać za używaną lub ulepszoną. Definicję używanego i ulepszonego środka trwałego będącego budynkiem lub lokalem zawiera art. 22j ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy podatkowej. Środek trwały uznaje się za używany wówczas, gdy podatnik udowodni, że przed jego nabyciem był wykorzystywany, co najmniej przez okres 60 miesięcy, a za ulepszony, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły, co najmniej 30% wartości początkowej.

Na podstawie powołanych wyżej przepisy Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sandomierzu stwierdza, że nie ma możliwości ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych, które będąc własnością podatnika były używane przed ich wprowadzeniem do ewidencji przez samego podatnika (brak warunku nabycia), a także takich, które zostały przez podatnika wytworzone (w tym przypadku: wybudowane). Z wniosku podatnika nie wynika, by przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych poniósł nakłady na ulepszenie budynku stanowiące, co najmniej 30% wartości początkowej.

Reasumując Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sandomierzu potwierdza, iż do wartości powierzchni wynajmowanej może Pan stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części zasad amortyzacji, ale bez możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Jak stanowi art. 14 b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, następcy prawnego podatnika, osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla niego organy podatkowe i organ kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia. Interpretacja traci moc prawną w momencie zmiany obowiązującego stanu prawnego.