Temat interpretacji

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t. jedn. Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176 ) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 w/w ustawy.

Z powyższej regulacji wynika, iż aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów powinny być spełnione następujące przesłanki:

- koszt został przez podatnika poniesiony,

- poniesienie kosztu ma służyć osiągnięciu przychodu,

- koszt nie jest wymieniony w art. 23 w/w ustawy, tj. katalogu negatywnym - ustawowym wykazie kosztów nie uznawanych na koszt podatkowy.

Zwrot "wszelkie koszty" wskazuje na wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze. Mogą to być wydatki bezpośrednio jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. Przyjąć więc należy, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zagwarantowania źródła przychodu. Należy jednakże zaznaczyć , że ciężar dowodu - co do wykazania, że poniesiony wydatek ma lub będzie miał wpływ na uzyskany przychód - spoczywa na podatniku. Jak wynika z powyższego, aby dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu winien wskazywać związek przyczynowo skutkowy z osiąganym przychodem i wynikać z konkretnej operacji gospodarczej udokumentowanej stosownym dokumentem.

Tutejszy organ podatkowy podziela stanowisko, że koszty wyprodukowania obuwia (tj. zakup materiałów, robocizny itp), przekazanego nieodpłatnie firmie, której naruszono prawa ochronne, zostały poniesione w celu uzyskania przychodu. Nie są także wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Nie tracą one zatem charakteru kosztów uzyskania przychodów.

Należy jednak nadmienić, że przekazana wartość obuwia nie może być ponownie zaksięgowana jako koszt uzyskania przychodów.