Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 oraz art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Pana z dnia 01.02.2006r. (oraz jego uzupełnienia z dnia 17.03.2006r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie z dnia 20.01.2006 Nr 1438/ZD/F/415/7/06/PM, wydanego w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

odmówić zmiany lub uchylenia postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 09.11.2005r. wystąpił Pan o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego.

Postanowieniem z dnia 20.01.2006r. Nr 1438/ZD/F/415/7/06/PM Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piasecznie uznał stanowisko Pana zawarte we wniosku za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ podatkowy pierwszej instancji powołał opisany przez Pana stan faktyczny i przedstawił odpowiedni dla niego stan prawny.

Uznając, że otrzymana interpretacja nie jest zgodna z prawem, wniósł Pan zażalenie, w którym zażądał zmiany zaskarżonego postanowienia i uznanie stanowiska Pana za prawidłowe.

Po przeanalizowaniu akt i rozpatrzeniu zarzutów zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa co następuje:

Ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wyróżnia dwa źródła przychodów związane z ?działalnością? osób fizycznych: działalność wykonywaną osobiście (wymienioną w art. 10 ust. 1 pkt 2) oraz pozarolniczą działalność gospodarczą (wymienioną w art. 10 ust. 1 pkt 3).

Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, ustawodawca zalicza między innymi przychody wymienione w art. 13 pkt 6 tejże ustawy to jest przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem at. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że warunkiem uznania świadczeń otrzymanych przez osobę wykonującą czynność zleconą przez i na rzecz sądu, prokuratora lub organu władzy administracji publicznej (państwowej i samorządowej) za przychód z działalności wykonywanej osobiście jest, aby uprawnienie podmiotu zlecającego wykonanie takiej czynności wynikało z przepisów prawa.

W rozpatrywanej sprawie tymi przepisami są: ustawa z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze (t. jedn. z 2002 r. Dz. U. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) - art. 4a ust. 1 i 2,art. 21 ust. 3 i art. 25 ust. 1 oraz ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz.555 ze zm.) - art. 78 § 1, a także rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 154, poz. 1013 ze zm.) - § 21. Z analizy przepisów powołanych aktów prawnych wynika, że pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście adwokat, bądź osobiście wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji.

W świetle powyższego, przychody adwokatów z tytułu świadczenia z urzędu, na zlecenie sądu, pomocy prawnej, należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym podkreślić, że na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą, równocześnie wykonywały określone czynności na zlecenie sądu i osiągały z tego tytułu przychody, których mowa w art. 13 ust. 6 powoływanej ustawy.

Konsekwencją takiej klasyfikacji przychodu, jest spoczywający na sądzie obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Zgodnie z treścią tego przepisu płatnik jest obowiązany pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT- 11/8B. Jednocześnie podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym, wraz z innymi dochodami uzyskanymi w roku podatkowym.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie, oparte na przytoczonych wcześniej przepisach prawa podatkowego, jest prawidłowe.