Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 03.08.2005, sygn. PB-1.22-4150-3/05/F, Izba Skarbowa w Szczecinie
Temat interpretacji
Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. (tekst jednolity z 2000 r., Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 24 maja 2005 r., na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pyrzycach z dnia 18 maja 2005r., znak: US.PB.1/415-02/05, w którym udzielono interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów w podatku dochodowym od osób fizycznych odmawia zmiany postanowienia.
W dniu 1 marca 2005 r. Podatnik złożył w Urzędzie Skarbowym w Pyrzycach wniosek w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
We wniosku tym Strona przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, iż wykonuje w ramach działalności gospodarczej praktykę lekarską, z której dochód podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Prowadząc tą działalność, Podatnik pełni dyżury lekarskie (16 lub 24 godzinne) w szpitalu odległym od miejsca zamieszkania o 57 kilometrów, gdzie dojeżdża własnym samochodem, rozliczając koszty jego eksploatacji na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu na podstawie dowodów poniesienia wydatków. Na tle takiego stanu faktycznego Podatnik postawił pytanie, czy diety z tytułu podróży służbowych jakie wykonuje w celu pełnienia opisanych wyżej dyżurów mogą stanowić, stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto, zgodnie z wymogami zawartymi w przepisie art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej, Podatnik we wniosku przedstawił własne stanowisko w powyższym zakresie, wyrażając pogląd, iż uważa za właściwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych - diet, a wystarczy je udokumentować dowodem wewnętrznym.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pyrzycach, postanowieniem z dnia 18 maja 2005 r., znak: US.PB.1/415-02/05 nie potwierdził stanowiska przedstawionego przez Podatnika. W uzasadnieniu bowiem, organ podatkowy pierwszej instancji wskazał, iż stosownie do treści przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Natomiast z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 wskazanej ustawy wynika, iż nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Powyższe uregulowane jest przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.). Ponadto organ podatkowy pierwszej instancji wskazał, iż definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) i w kontekście powyższego, wyjazdy Podatnika w celu pełnienia dyżurów lekarskich poza miejscem stałego zamieszkania, będące konsekwencją realizacji podpisanej umowy, wynikają z istoty prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego, przedsiębiorcy świadczącemu praktykę lekarską nie przysługuje prawo zaliczania w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży odbywanych w celu pełnienia dyżurów lekarskich w ramach realizacji zawartej umowy.
Natomiast - w ocenie organu podatkowego pierwszej instancji - dokumentowanie wydatków związanych z odbywaniem podróży służbowej, Podatnik winien dokonywać zgodnie z przepisami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 15, poz. 1475 ze zm.). Stosownie więc do treści § 14 wskazanego rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) - w tym należności za czas podróży służbowej- mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne). W myśl § 3 wskazanego przepisu, dowody wewnętrzne dotyczące rozliczenia kosztów podróży służbowych pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących powinny zawierać co najmniej następujące dane: imię i nazwisko, cel podróży, nazwę miejscowości docelowej, liczbę godzin i dni przebywania w podróży służbowej (data i godzina wyjazdu oraz powrotu), stawkę i wartość przysługujących diet.
Podatnik nie zgodził się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pyrzycach i pismem z dnia 24 maja 2005 r. wniósł zażalenie na postanowienie z dnia 18 maja 2005 r., znak US.PB.1/415-02/05.
W jego uzasadnieniu Podatnik wskazał, iż organ podatkowy pierwszej instancji w sposób nieprawidłowy posługuje się pojęciem podróży służbowej zawartym w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Albowiem, w ocenie Strony, ustawodawca wskazuje, iż podróżą służbową jest wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy. Użycie spójnika "lub" świadczy o równorzędności i wzajemnej wymienności wskazanych powyżej pojęć. Ponadto Pan Robert Kosiński podnosi, iż w Jego przypadku trudno jest wskazać stałe miejsce pracy, natomiast siedzibą jego firmy, zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, są Pyrzyce.
Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym i prawnym sprawy stwierdza, iż interpretacja przepisów prawa podatkowego, dokonana w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pyrzycach z dnia 18 maja 2005 r. na wniosek Podatnika jest prawidłowa, a złożone przez Podatnika zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Powyższe stanowisko uzasadnia się w sposób następujący:
Stosownie do treści przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), cyt. "Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. (....)". Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej ustawy "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra". Aktem prawnym określającym wysokość diet przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowych na terenie kraju jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.). Wskazane wyżej rozporządzenie nie definiuje jednakże pojęcia podróży służbowej, nie wynika ono również z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak więc należy się posłużyć definicją podróży służbowej zawartą w Kodeksie pracy, tj. przepisie art. 775 § 1, z którego wynika, iż "pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową".
W przypadku osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, w celu określenia miejsca jego pracy należy się posiłkować danymi, które zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) Podatnik jest obowiązany zawrzeć we wniosku, stanowiącym podstawę dokonania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Tak więc przedsiębiorca winien wskazać między innymi adres, pod którym wykonywana jest działalność gospodarcza. Z przedłożonego zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 03.09.2001 r., znak: SG./2712/1998 wynika, iż miejscem wykonywania przez Podatnika świadczeń zdrowotnych jest województwo zachodniopomorskie (akta odwoławcze, k. 9). Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż istotą podróży służbowej, dla osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, jest wykonywanie pojedynczego zadania poza miejscowością lub miejscem, które wskazał jako stałe miejsce pracy. Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej praktyki lekarskiej, pełni dyżury lekarskie w szpitalu w Dębnie, odległym od swego miejsca zamieszkania o 57 km. Wskazany szpital znajduje się na terenie województwa zachodniopomorskiego, a ponadto wykonywane przez Stronę zadania są istotą prowadzonej działalności gospodarczej, czyli świadczenia usług medycznych. Wobec powyższego wyjazdy do Dębna nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową.
Stosownie do treści przepisu art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej, cyt. "Organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia lub uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika, płatnika lub inkasenta zasługuje na uwzględnienie".
Reasumując, zważywszy na powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie stwierdza, iż stanowisko Podatnika w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych jest nieprawidłowe, w związku z czym orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Na decyzję, w przypadku naruszenia prawa, przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Skargę należy wnieść w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie w terminie 30 dni od daty doręczenia rozstrzygnięcia - art. 3 § 2 pkt 1, art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).