Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19.08.2005, sygn. PF-II-41171/INT/10/KJ/05, Izba Skarbowa w Opolu

Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14 b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 28 czerwca 2005r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 22 czerwca 2005r. Nr PDI-B-415/8/05 dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwestii obowiązku rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy w Holandii - utrzymuje zaskarżone postanowienie w mocy.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2005r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Kożlu wpłynął Pani wniosek o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii obowiązku rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy w Holandii.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż od 3 lat przebywa Pani w Holandii, a od 1,5 roku zamieszkuje i pracuje w jednej z tamtejszych firm. W 2004r. przebywała 7-8 miesięcy w Holandii, a do kraju przyjeżdżała w celu odwiedzenia rodziny. W Holandii zamieszkuje, opłaca mieszkanie, posiada przyjaciół, ma także zamiar wyjść za mąż za Holendra i osiedlić się na stałe. Zatem - zdaniem Pani - tam koncentruje się jej centrum życiowe.
Zgodnie z przedstawionym przez Panią stanowiskiem nie powinna rozliczać się w Polsce z dochodów uzyskanych z pracy w Holandii, a za 2004r. dokonała tego rozliczenia jedynie w celu uniknięcia kłopotów z polskim prawem.

W dniu 22 czerwca 2005r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu wydał postanowienie Nr PDI-B-415/8/05 uznające, iż stanowisko przedstawione przez Panią we wniosku jest nieprawidłowe. Uznał, iż jest Pani zobowiązana do rozliczania się w Polsce ze wszystkich dochodów, w tym również uzyskanych ze źródeł położonych poza terytorium Polski, tj. w Holandii.

W zażaleniu wnosi Pani o zmianę postanowienia na interpretację zgodną ze stanowiskiem przedstawionym we wniosku oraz zwrot zapłaconego w Polsce podatku dochodowego od osób fizycznych. Powołuje się na naruszenie art. 15 ust. 2 Konwencji podpisanej między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, bowiem uważa, iż przebywała w Holandii dłużej niż 183 dni, wynagrodzenie było wypłacane przez pracodawcę mającego siedzibę w Holandii, co oznacza, że wynagrodzenie uzyskane za pracę w Holandii może być opodatkowane w tymże państwie.
Uważa, iż ustalenie przez Urząd Skarbowy miejsca zamieszkania w Polsce jest błędne, ponieważ w sytuacji, gdy ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje tego pojęcia, należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego, a w niniejszej sprawie zaistniały dwa czynniki, o których mowa w art. 25 Kodeksu cywilnego. Twierdzi, iż odwiedzając rodzinę mieszkającą w Polsce w okresie świąt Bożego Narodzenia i tam mieszkając na dzień 31 grudnia 2004r., taki adres powinna była podać w zeznaniu podatkowym za 2004r. pomimo, iż zamieszkuje w Holandii. Uważa także, iż żądanie certyfikatu rezydencji jest nieporozumieniem.

Rozpatrując złożone zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, stwierdza, co następuje.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie art. 4a powołanej wyżej ustawy stanowi, iż powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Takim aktem prawnym mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie jest Konwencja podpisana między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 lutego 2000r. (Dz. U. z 2003r. nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powyższej konwencji uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (tj. w tym przypadku w Polsce) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (tj. w Holandii), wówczas otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (tj. w Holandii).

Od powyższej zasady istnieje wyjątek zapisany w art. 15 ust. 2 wyżej powołanej konwencji z Holandią, z którego wynika, iż bez względu na postanowienia ustępu l wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:
1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczającełącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącymw danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, którynie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którąpracodawca posiada w drugim Państwie.
   Jeżeli chociaż jedna z tych przesłanek nie została spełniona przepis zawarty w ust. 2 nie ma zastosowania.

Z powyższych przepisów wynika, że objęcie osób mających miejsce zamieszkania w Polsce obowiązkiem podatkowym w Holandii z tytułu dochodów uzyskiwanych tam z pracy najemnej nie wyłącza w żadnej części tych dochodów z obowiązku podatkowego kształtowanego w Polsce przez ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jedynie ma wpływ na wysokość obciążenia podatkowego płaconego w Polsce. W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania przepisy określają stosowną metodę tzw. odliczenia proporcjonalnego (art. 23 ust. 5 lit. a umowy z Holandią). Oznacza to, że podatek zapłacony za granicą podlega odliczeniu od podatku należnego w Polsce, ale tylko do wysokości podatku przypadającego na dochód uzyskany za granicą, stosownie do art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z twierdzeniem zawartym w zażaleniu - w 2004r. Pani dochody stosownie do wyżej powołanych przepisów zostały opodatkowane w Holandii, przy czym w Polsce nie osiąga Pani żadnych dochodów.

W przedmiotowej sprawie istotną kwestią jest, zatem, ustalenie czy uzyskane w Holandii dochody podlegają opodatkowaniu w Polsce, tj. ustalenie, gdzie wystąpił nieograniczony obowiązek podatkowy. Decydujące znaczenie ma to, czy wyjechała Pani z zamiarem stałego pobytu w Holandii, a co za tym idzie czy zmieniła miejsce rezydencji podatkowej. Sam fakt zamieszkiwania i wykonywania pracy poza granicami Polski nie świadczy o tym, że przestała Pani podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Także sama deklaracja, co do zamiaru przebywania na stałe w Holandii nie ma doniosłości prawnej, jeżeli nie znajduje wyrazu w faktycznych okolicznościach wskazujących na to, gdzie ustanowiła Pani ośrodek swojej działalności życiowej.

O występowaniu nieograniczonego lub ograniczonego obowiązku podatkowego decyduje miejsce zamieszkania (miejsce rezydencji podatkowej). Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia miejsce zamieszkania, to konieczne jest - zgodnie z twierdzeniem zawartym w zażaleniu - odwołanie się do przepisów prawa cywilnego w tym zakresie. Zgodnie z art. 25 kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. W świetle art. 25 cytowanej ustawy o miejscu zamieszkania decydują dwa czynniki: zewnętrzny - faktyczne przebywanie i wewnętrzny - zamiar stałego pobytu, występujące i trwające łącznie. Dlatego miejsce zamieszkania - jako miejsce rezydencji podatkowej - nie musi pokrywać się z miejscem nawet dłuższego pobytu danej osoby poza granicami Polski, jeżeli temu pobytowi nie towarzyszy zamiar stałego pobytu.

Wytyczne pomagające w ustaleniu, w którym państwie istnieje stałe miejsce zamieszkania, zawiera art. 4 konwencji, który uznaje za miejsce zamieszkania osoby fizycznej państwo, w którym osoba ta podlega opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania lub stałego pobytu, a jeżeli ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, to jej miejsce zamieszkania ustala się biorąc pod uwagę: stałe miejsce zamieszkania; rozstrzygnięcie, w którym z państw znajduje się ośrodek interesów życiowych; ustalenie, w którym z państw dana osoba zwykle przebywa; ustalenie, którego państwa jest obywatelem. Jeżeli zastosowanie żadnego z powyższych kryteriów nie przyniesie rezultatów konieczne jest porozumienie umawiających się Państw.

W związku z zatrudnieniem w Holandii, przebywała Pani tam przez okres 7-8 miesięcy, a pozostały czas w Polsce. Złożyła Pani zeznanie podatkowe o wysokości dochodów za 2004r., w którym wskazała, iż miejscem zamieszkania w Polsce jest Kędzierzyn-Koźle. Potwierdzają to dane rejestracyjne Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Kożlu, bowiem we wniosku o nadanie numeru NIP podała adres zameldowania B......., a adres zamieszkania K.... Dlatego nie można zgodzić się z Pani twierdzeniem, iż w zeznaniu podatkowym wpisując miejsce zamieszkania w dniu 31 grudnia 2004r. sugerowała się tym, iż w tym dniu przebywała w Polsce w związku z odwiedzinami u rodziny. Ponadto nie dokonała Pani zmian meldunkowych i rejestracyjnych w Polsce. Jednocześnie z wniosku z dnia 23 maja 2005r. wynika, iż dopiero ma Pani zamiar wyjść za mąż za Holendra i osiedlić na stałe w Holandii.

Niewątpliwie w niniejszej sprawie wszelkie wątpliwości faktycznie rozwiązałoby uzyskanie przez Panią od stosownego urzędu podatkowego w Holandii, tzw. certyfikatu rezydencji podatkowej, który stanowiłby potwierdzenie faktu posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Holandii. Oznaczałoby to, że byłaby Pani traktowana w tym państwie jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Kwestia nie rozliczania się z polskim urzędem skarbowym znajomych pracujących i mieszkających z Panią w Holandii nie stanowi przedmiotu niniejszego postępowania.

W odniesieniu do wniosku o zwrot wpłaconego w Polsce podatku za 2004r. tut. organ stwierdza, iż taki wniosek zawarła Pani w podaniu z dnia 23 maja 2005r. warunkując żądanie pozytywnym rozpatrzeniem podania w sprawie interpretacji przepisów przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu. Wniosek ten nie został przez organ I instancji rozpatrzony, gdyż Pani podanie o interpretację przepisów nie zostało pozytywnie rozpatrzone.

W opisanym stanie faktycznym i prawnym sprawy, należy stwierdzić, iż prawidłowe jest zaskarżone postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji, stąd orzeczono jak w sentencji

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tut. organu w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.