Temat interpretacji

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że podatnik prowadził jednoosobową firmę w latach 1990 -2004 i opłacał podatek na zasadach ogólnych. Podatnik w dniu 31.05.1998r. wprowadził do ewidencji środków trwałych prywatny samochód osobowy, który został w pełni zamortyzowany w maju 2003r. Z dniem 02.12.2004r. zlikwidował swoją firmę. Obecnie zamierza sprzedać samochód, uprzednio wykorzystywany w pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podatnik twierdzi, że nie musi podejmować żadnych czynności wobec urzędu skarbowego i nie musi płacić podatku z tytułu sprzedaży samochodu.

Zgodnie z przepisami art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 ze zm.), przychodem z działalności gospodarczej są również:

1) przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

a) środkami trwałymi,

b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust.1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c) wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art.19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast z treści przepisu art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż zbycie rzeczy będących składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą ustawodawca traktuje jako przychód z działalności gospodarczej, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepis powyższy nie stawia warunku, aby zbycie składników majątku nastąpiło w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, lecz aby sprzedawane rzeczy /składniki majątku/ były uprzednio wykorzystywane przez sprzedającego w działalności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, że sprzedaż samochodu ujętego w ewidencji środków trwałych - stosownie do powołanego powyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, mimo że sprzedaż następuje po likwidacji działalności gospodarczej.

Dochód z tej sprzedaży ustala się zgodnie z uregulowaniami zawartymi w przepisie art. 24 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art.14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust.1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Należy podkreślić, że sprzedając samochód (przed upływem 6 lat od wycofania z działalności gospodarczej), który był środkiem trwałym i został całkowicie zamortyzowany, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega cały uzyskany przychód ze sprzedaży pomniejszony o ewentualne koszty sprzedaży, np. opłaty, prowizje.

W myśl art. 44 ust. 3 ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. prowadzący m.in. pozarolniczą działalność gospodarczą), są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek za miesiące do listopada roku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

1) obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku,

2) zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b,

3) zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 zaliczki miesięczne, od przychodów wymienionych w ust. 1, za okres od stycznia do listopada uiszcza się w terminie do dnia 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni (...). W terminach płatności zaliczek za miesiące od stycznia do listopada podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym deklaracje według ustalonego wzoru o wysokości dochodu osiągniętego od początku roku (deklaracje PIT-5).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, dochód ze sprzedaży samochodu winien być wykazany w miesiącu jego uzyskania w deklaracji PIT-5 i opodatkowany według obowiązującej skali podatkowej zawartej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

Po upływie roku kalendarzowego wspomniany wyżej dochód należy wykazać w zeznaniu rocznym PIT-36 w pozycji "pozarolnicza działalność gospodarcza". W zeznaniu tym należy wykazać również dochody z pozostałych źródeł i sumę dochodów opodatkować wg progresywnej skali podatkowej.

Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, którego zeznanie dotyczy.

Zgodnie z art. 24a ust. 3 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany przez podatnika dochód ze sprzedaż środka trwałego nie będzie podlegał ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, gdyż obowiąziązek prowadzenia księgi nie dotyczy osób, które dokonują sprzedaży środków trwałych po likwidacji działalności gospodarczej.

Wobec powyższego Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego uznaje stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

Odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny wynikający z zapytania oraz o stan prawny obowiązujący w dniu wydania postanowienia.