Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 06.06.2005, sygn. PD2-4151-19/05, Izba Skarbowa w Kielcach

Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60) Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie z dnia 30.03.2005 r., znak: Pd.1.411/1/2005 w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego dla Pana "X" dotyczące zwrotu kosztów dojazdów komornika oraz zastępcy komornika.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 03.01.2005 r. Pan "X" - Komornik Sądowy przy Sadzie Rejonowym w Kazimierzy Wielkiej zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie z zapytaniem, czy zawarte w art. 63 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji sformułowanie "zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy" odnosi się do komornika czy do jego zastępcy jak również czy kwoty pobrane (wypłacone) jako przejazd poza miejscowością będącą siedzibą kancelarii komornika z tytułu zwrotu kosztów używania pojazdu stanowiącego własność komornika do celów służbowych są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 30.03.2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pińczowie wydał postanowienie, znak: Pd.1.411/1/2005, w którym stwierdził, że skoro wydatki wymienione w art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komornikach sądowych (...) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a jedynie zwrot wydatków, nie będą stanowić źródła przychodów, będącego składnikiem podstawy opodatkowania. Natomiast w przypadku zastępcy komornika nie zgodził się z twierdzeniem Podatnika, że zwrot tych wydatków byłby opodatkowany.

Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach stwierdza, iż w/w postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa i dlatego na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa zmienia go niniejszą decyzją.

Zasady dokumentowania i ewidencjonowania wydatków z tytułu używania prywatnego samochodu osobowego do celów prowadzonej działalności gospodarczej regulują przepisy art. 22 i 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym kosztami uzyskania przychodów są poniesione wydatki z w/w tytułu, ale tylko do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 w/w ustawy za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uznaje się dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, (...).

Powołane wyżej przepisy wyraźnie wskazują sposób ewidencjonowania zarówno kosztów z tytułu używania prywatnego samochodu osobowego do celów prowadzonej działalności gospodarczej jak i otrzymanych zwrotów z tytułu poniesionych wydatków. W tej sytuacji należy zaliczyć w koszty uzyskania przychodów - wydatki z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu, a do przychodu otrzymanych zwrotów z tytułu tych wydatków.

Za nieprawidłowe należy więc uznać stanowisko organu pierwszej instancji, że zwrot wydatków wymienionych w art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji nie stanowi składnika podstawy opodatkowania.

Odnośnie zastępcy komornika, organ drugiej instancji potwierdza stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie przedstawione w postanowieniu z dnia 30.03.2005 r., znak: Pd.1.411/1/2005.

Sposób ustalenia dochodu zastępcy komornika w przypadku określonym w art. 26 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji przewiduje art. 63 pkt 4 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Odnośnie powołanego we wniosku przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjaśnia się, że przedmiotowe zwolnienie nie dotyczy osób prowadzących działalność gospodarczą.