Temat interpretacji

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym mają zastosowanie przepisyart. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm.), zgodnie z którym "Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...)".

Istotne znaczenie przy kwalifikowaniu kosztów ma użyte w tym przepisie określenie "w celu osiągnięcia przychodów", które oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego. Oznacza to, że aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

W rozpatrywanej sprawie trudno jest dopatrzeć się takiego zawiązku. Nie można przyjąć, że wydatki poniesione na stroje wizytowe tj. garnitury, koszule i spodnie wizytowe, buty wizytowe są wydatkiem o takim charakterze. Zakup odzieży stanowi wydatek ściśle osobisty, ponoszony niezależnie od prowadzonej działalności gospodarczej, czy wykonywanej pracy i nie można go uznać jako koszt uzyskania przychodów.

Konieczność ponoszenia tego typu wydatków obciąża każdego człowieka zarówno prowadzącego jak i nie prowadzącego działalności gospodarczej. Zaliczenie w/w wydatków do kosztów uzyskania przychodu stanowiłoby nadmierne uprzywilejowanie w stosunku do podatników, którzy nie osiągają przychodów z działalności gospodarczej, a przez to nie mają prawa do potrącania kosztów uzyskania przychodu, pomimo że wykonują pracę w której wymagany jest schludny wygląd. Nie ma przy tym znaczenia fakt, częstych spotkań dotyczących ustaleń i negocjacji z klientami, w trakcie których obowiązują odpowiednie eleganckie ubiory. Nie ulega wątpliwości, że odpowiedni wygląd może mieć wpływ na wzajemny stosunek kontrahentów. Nie przesądza to jednak, że wydatek na zakup ubrania jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalości gospodarczej.

Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy itp.

Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej, a nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej jak również niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.

W świetle powyższego organ podatkowy stwierdza, że podatnik nieprawidłowo interpretuje treść art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stąd stanowisko podatnika zawarte we wniosku, że wydaki ponoszone na zakup strojów wizytowych-garniturów, koszul i spodni wizytowych, butów wizytowych powinno być klasyfikowane jako koszty uzyskania przychodu, jest błędne.