Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 17.10.2005, sygn. PDIA- 415/8A/2005, Urząd Skarbowy w Kędzierzynie-Koźlu

Temat interpretacji

Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu działając na podstawie przepisów art. 14a § 1, § 3 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20.09.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie uznania za koszty uzyskania przychodów ze źródła, jakie stanowi pozarolnicza działalność gospodarcza, wydatków dotyczących reklamy, zakupu materiałów oraz wyposażenia, które to wydatki zostały sfinansowane ze środków własnych na podjęcie działalności gospodarczej

postanawia

uznać za prawidłową interpretację dotyczącą zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na reklamę, zakup materiałów oraz wyposażenia, które to wydatki zostały sfinansowane ze środków własnych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 20.09.2005 r. oraz pismem uzupełniającym z dnia 28.09.2005 r. (data wpływu 29.09.2005 r.) zwróciła się Pani o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przez sądem administracyjnym.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w dniu 06.07.2005 r. zawarła Pani, jako osoba bezrobotna umowę Nr P.P.934/17/2005R z Dyrektorem Powiatowego Urzędu Pracy w Kędzierzynie-Koźlu działającym z upoważnienia Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego o przyznanie środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie alternatywnej medycyny "X". Przyznane Pani środki finansowe wyniosły 8.990,00 zł.

Ponadto, jak wynika z treści pisma, zobowiązała się Pani do wniesienia środków własnych w wysokości 2.720,00 zł. Środki te w kwocie 1.143,62 zł przeznaczyła Pani na reklamę (720,00 zł), zakup materiałów (spirytusu 124,31 zł), wyposażenie gabinetu (zakup lustra 79,00 zł), zakup prześcieradła i ręczników (18,00 zł), pieczątki (22,20 zł), ubrania roboczego (49,00 zł), tapety okleinowej (27,45 zł) oraz opłatę za podłączenie internetu (3,66 zł) oraz opłatę rejestracyjną (100,00 zł).

Stawia Pani pytanie, czy poniesione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wydatki pochodzące ze środków własnych stanowią koszt uzyskania przychodów.

Przedstawiając własne stanowisko w tej sprawie stwierdziła Pani, że środki własne, które poniesiono przed rozpoczęciem działalności gospodarczej powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do przepisu art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Podatnik składając zapytanie do właściwego urzędu zgodnie z art. 14a § 2 w/w ustawy jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny organ podatkowy stwierdza, co następuje:

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, które określają katalog wydatków nie będących kosztem podatkowym.

Z powyższego należy wnioskować, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodów bądź funkcjonowanie źródła przychodów. Istnieje więc prawo, które pozwala zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie wydatki, które z punktu widzenia logiki, celowości, obiektywnych przesłanek, stanowią działania ukierunkowane dla osiągnięcia realnego przychodu.

Należy jednak pamiętać o tym, że:

. Zgodnie z treścią art. 23 ust 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są wydatki na reprezentację i reklamę w części nie przekraczającej 0,25 % przychodu chyba, że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. W/w przepisy wyznaczają maksymalny limit wydatków na reprezentację i reklamę o charakterze niepublicznym, którymi można obciążyć koszty uzyskania przychodów.

. Tylko w określonych przypadkach wynikających z przepisów kodeksu pracy wydatki poniesione na rzecz pracowników na zakup odzieży typowo ochronnej - noszonej w sytuacji, gdy odzież własna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, oraz ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwo i higienę pracy mogą uzasadniać zaliczenie ich do kosztów podatkowych. Zaznaczyć również należy, iż odzież ochronna musi spełniać warunki stawiane tego rodzaju odzieży, co wynika z przepisów kodeksu pracy art. 237 ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeksu pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Należy ponadto zaznaczyć, iż zakup odzieży tj. butów i odzieży wierzchniej, stanowi wydatek związany w ogóle z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Niezależnie, zatem od zagadnienia prowadzenia działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i posiadać obuwie jak i ubrania, które zużywają się przez sam fakt funkcjonowania danej osoby w życiu społecznym. Dlatego też zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych potrzeb danej osoby.

Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest, zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wydatki wyszczególnione w Pani wniosku przy uwzględnieniu wyżej wskazanych ograniczeń, to wydatki, które wpływają na powstanie i funkcjonowanie źródła przychodów i wydatkom tym trudno odmówić waloru kosztu podatkowego, dlatego przedstawione w tej kwestii Pani własne stanowisko organ podatkowy uznaje za prawidłowe.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja stosownie do przepisu art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organ podatkowy i organy kontrolni skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z dyspozycją art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od daty jego otrzymania. Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 Ordynacji podatkowej, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazać dowody uzasadniające to żądanie.