Temat interpretacji
Stan faktyczny:
Bank, którego podstawową działalnością jest przyjmowanie depozytów pieniężnych i udzielanie kredytów, w celu zabezpieczenia transakcji kredytowej, zgodnie z zapisami zawartymi w art. 102 ustawy Prawo Bankowe , może ustanowić w postaci kaucji zabezpieczenie terminowe od dłużnika lub osoby trzeciej (tj. określonej kwoty pieniężnej w złotych lub innej walucie wymienialnej). Bank po całkowitej spłacie zadłużenia przez kredytobiorcę w terminie określonym w umowie zobowiązany jest do zwrotu kaucji powiększonej o stosowne wynagrodzenie (odsetki) z tytułu korzystania przez bank przejętej kwoty kaucji.
Ocena prawna stanu faktycznego:
Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.) za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, z wyjątkiem alimentów na rzecz dzieci, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że celem ustanowienia kaucji jest zabezpieczenie spłaty wierzytelności, a pobrana kwota kaucji nie stanowi u dłużnika środków w formie oszczędności gromadzonych na jego rachunku bankowym (bank gromadzi ją na własnym koncie). Kwota ta jest własnością banku do swobodnego nią rozporządzania, a kaucjodawca nie nabywa uprawnień do skutecznego żądania zwrotu przekazanej kwoty kaucyjnej.
W tym stanie faktycznym, odsetki stanowiące wynagrodzenie z tytułu rozporządzania przez bank tymi środkami (kaucją) wypłacone osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej w formie odsetek stanowi w myśl art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. przychody z innych źródeł.
Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991r. jakkolwiek nie zobowiązują wypłacającego odsetek - jako płatnika - do poboru zaliczek na podatek dochodowy od wartości tych świadczeń, to w myśl postanowień art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nakładają na płatnika obowiązek sporządzenia informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i przekazania jej w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.