Zdaniem wnioskodawczyni zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika. Ponieważ status sędziego delegowanego odpowiada określeniu pracownika w podróży służbowej wypłacany ryczałt winien być wolny od podatku. Wnioskodawczyni zaznaczyła, iż taka interpretacja przepisów została już zaprezentowana w indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 07 lipca 2008r. znak IBPB2/415-685/08/MK wydanej w odniesieniu do innego sędziego delegowanego do Ministerstwa Sprawiedliwości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.Z art. 12 ust. 4 ww. ustawy wynika, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.Stan faktyczny przedstawiony we wniosku wskazuje, iż wnioskodawczyni jako sędzia Sądu Rejonowego delegowana jest do pełnienia czynności służbowych w Ministerstwie Sprawiedliwości. Ministerstwo to wypłaca wnioskodawczyni miesięczny ryczałt rekompensujący niedogodności wynikające z delegowania poza stałe miejsce pełnienia służby. Podstawą wypłacania tego ryczałtu jest art. 77 § 6 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 27 lipca 2001r. Prawo o ustroju sadów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).

Zgodnie z art. 77 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków sędziego lub czynności administracyjnych:

1. w innym sądzie,
2. w Ministerstwie Sprawiedliwości lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej,
3. w Sądzie Najwyższym - na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,
4. w sądzie administracyjnym - na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego

- na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas nieokreślony.

Przepis art. 77 § 6 pkt 1 ww. ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowi, iż jeżeli delegowanie sędziego następuje do innej miejscowości, niż miejscowość w której znajduje się miejsce służbowe sędziego, niebędącej miejscem jego stałego zamieszkania, sędziemu delegowanemu w okresie delegowania, jako pracownikowi w podróży służbowej, przysługują następujące należności, rekompensujące niedogodności wynikające z delegowania poza stałe miejsce pełnienia służby: prawo do nieodpłatnego zakwaterowania, w warunkach odpowiadających godności urzędu albo zwrot kosztów zamieszkania w miejscu delegowania, w jednej z następujących form:

1. zwrotu kosztów faktycznie poniesionych - w wysokości określonej w fakturze,
2. miesięcznego ryczałtu - w kwocie nie wyższej niż 150 % kwoty bazowej, będącej podstawą ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziego.

Z powołanego przepisu wynika, że delegowanie sędziego na warunkach w nim określonych należy traktować w kategoriach podróży służbowej pracownika. Wskazuje na to użycie sformułowania jako pracownikowi w podróży służbowej sugerujące jaki charakter w rozumieniu ustawodawcy należy nadać przedmiotowemu delegowaniu.Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.Z powyższego wynika, iż podlegająca zwolnieniu wysokość diet i innych należności określona może być wyłącznie przepisami ustawy lub przepisami wydawanymi przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności z tytułu podróży służbowej.W przedmiotowej sprawie inną należnością, przyznawaną sędziemu z tytułu delegowania poza stałe miejsce pełnienia służby jest m.in. ryczałt miesięczny mający zrekompensować powstałe niedogodności. Wysokość tego ryczałtu określona jest bezpośrednio przez art. 77 § 6 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych jako kwota nie wyższa niż 150% kwoty bazowej, będącej podstawą ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego.Oznacza to, że wypłacony sędziemu do tej wysokości ryczałt z tytułu delegowania poza stałe miejsce pełnienia służby korzystał będzie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Tym samym wysokość pobranych od tej należności przez płatnika zaliczek na podatek dochodowy stanowić będzie nadpłatę w świetle art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Z zapisu art. 75 § 2 pkt 1 lit a wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Natomiast art. 75 § 3 stanowi, iż w przypadkach o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a () podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie.

Wobec powyższego wnioskodawczyni przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wraz ze skorygowanym zeznaniem PIT-36 za 2007 r.W odniesieniu do nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. będzie miał zastosowanie przepis art. 73 § 2, który stanowi, że nadpłata dla podatników podatku dochodowego powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach