Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12.10.2007 r. (data wpływu 16.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.10.2007 r. został złożony przez XXX s.c. A. L., J. L. ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych.

Wniosek został uzupełniony w dniu 07.12.2007 r. (data wpływu) poprzez doprecyzowanie, iż z wnioskiem występuje Pan J.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej spółki cywilnej świadczączy usługi transportowe na terenie Unii Europejskiej, wykonuje te usługi osobiście. W związku z tym ponosi dużo większe koszty wyżywienia, niż gdyby świadczył usługi transportowe na terenie kraju. Ponosi z tego tytułu bardzo znaczące koszty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem wnioskodawcy uprawnienie do diet jako kosztu podatkowego przysługuje, wynika to bowiem z brzmienia ww. przepisu updof. Dodatkowym poparciem twierdzenia wnioskodawcy jest brzmienie art. 77 Kodeksu Pracy oraz przepisy rozporządzeń wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie diet delegacyjnych.

Pierwsze z nich dotyczy podróży krajowych, a drugie podróży zagranicznych.

Na podstawie przepisu art. 77 Kodeks Pracy według strony stwierdzić należy, że osobie prowadzącej działalność gospodarczą, jeżeli wykonuje ona swoje zadania służbowe poza miejscowością siedziby przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z tą podróżą.

Uzupełnienie przepisu z Kodeksu Pracy stanowią przepisy z § 2 pkt 1 z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie podróży zagranicznych oraz przepisy z § 34 ww. rozporządzenia w sprawie podróży krajowych.

Zdaniem wnioskodawcy odczytując ww. przepisy stwierdzić należy, że wynika z nich, iż osobie świadczącej usługi transportowe przysługuje prawo do zaliczenia w koszty podatkowe kwoty nie wyższej niż kwota diety należnej pracownikom z tytułu odbycia podróży służbowej, albowiem sytuacja osoby prowadzącej działalność i osoby o statusie pracowniczym jest przy wykonaniu zawodu kierowcy tożsama.

Według strony ustawodawca ustanawiając przepisy o dietach racjonalnie uznał, iż zarówno pracownicy, jak i osoby wykonujące działalność mają prawo do pokrycia kosztów wyżywienia (zwiększonych przy podróżach krajowych oraz pełnej wysokości - do wysokości limitu przy podróżach zagranicznych) na równoważnej podatkowo zasadzie. Jest nią neutralność obciążeń podatkowych, która w przypadku pracownika wyraża się zwolnieniem od podatku, a w przypadku osoby prowadzącej działalność poprzez zaliczenie diety do kosztów podatkowych. Jeżeli zatem przepisy updof nie uzależnią prawa do diet oraz rodzaju wykonywanej działalności, czy też pracy to wynika z tego, że diety jako koszt przysługują także przedsiębiorcy wykonującemu usługi transportowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem, przedsiębiorca ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, o ile nie są one wyszczególnione jako nie stanowiące takich kosztów. Aby jednak przedsiębiorcy przysługiwały diety konieczne jest, aby odbywana przez niego podróż miała cechy podróży służbowej.

Pojęcie podróży służbowej zawarte jest w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Z kolei, z normy prawnej zawartej w art. 29 § 1 ww. ustawy - Kodeks pracy wynika, iż elementem koniecznym umowy o pracę jest wskazanie miejsca świadczenia pracy.

Należy zauważyć, że podatnicy zgłaszający działalność gospodarczą zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 137, poz. 1807) obowiązani są - składając wniosek o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej - do wskazania, m.in.: miejsca zamieszkania, adresu pod którym wykonywana jest działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adresu głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony.

Podatnik obowiązany jest również do określenia przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej.

Z powyższego przepisu wynika, iż miejsce wykonywania działalności gospodarczej nie musi być związane z siedzibą firmy. Podatnik może wykonywać usługi poza głównym miejscem wykonywania działalności, czego nie można utożsamiać z podróżą służbową. O tym, czy dana podróż przedsiębiorcy lub osoby z nią współpracującej, stanowi w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podróż służbową, decyduje każdorazowo cel podróży i jej służbowy charakter. Oznacza to, że podróżą służbową nie jest osobiste wykonywanie usług transportowych przez przedsiębiorcę w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy.

Z treści wniosku wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej.

Przedmiotem prowadzonej przez Pana działalności jest wykonywanie usług transportowych jako kierowca na terenie Unii Europejskiej. Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich wykonywaniem poza siedzibą firmy.

Pobyt Pana poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, nie jest podróżą służbową, a miejsce wykonania usług w tym przypadku jest miejscem prowadzenia działalności. Dlatego też wyjazdy krajowe czy zagraniczne są nieodzowne dla realizacji istoty działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi. Podróż taka nie stanowi podróży służbowej, a więc podróży służącej do wykonywania jakiejś czynności związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą w miejscu będącym jej celem lecz sama w sobie stanowi prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na przewozie osób lub towarów. Charakter tej działalności powoduje, że nie polega ona na wykonywaniu jakiejś czynności w tym służbowej poza miejscem siedziby przedsiębiorstwa, w innej miejscowości, lecz czynnością taką jest sam przejazd, podróż między jedną a drugą miejscowością.

Nie może być bowiem tak, że przedsiębiorca świadczący osobiście usługi transportowe mógłby odliczać jako koszty uzyskania przychodów określoną wartość diet a więc część kosztów swojego wyżywienia w czasie wykonywania działalności gospodarczej.

Przeczyłoby to nie tylko zasadzie równości podatkowej lecz również prowadziłoby do uprzywilejowania określonej kategorii podatników.

W konsekwencji powyższych uregulowań brak jest podstaw do uznania, iż w Pana przypadku mamy do czynienia z podróżą służbową.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Pana stanowisko w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych jest nieprawidłowe.

W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsca jej prowadzenia, który wskazuje na incydentalność i tymczasowość pobytu w miejscu wykonywania zadania.

Niemniej jednak, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych nie oznacza całkowitego braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet do wysokości określonego limitu. Przedsiębiorca może oczywiście powiększać koszty uzyskania przychodów o diety, o ile odbywać będzie podróż służbową. Jako przykład można wskazać podróż związaną z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usługi, czy też dokonania zakupu środka trwałego.

Realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy nie może być utożsamiana z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego równowartość diet związanych z tymi podróżami nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.