Temat interpretacji

Czy przy likwidacji mojej działalności gospodarczej (osoba fizyczna) i przejęciu budynku przez spółkę jawną, powinnam rozliczyć pozostałą wartość budynku (wartość początkowa - umorzenie) podatkowo?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu 3 lipca 2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-244/09-2/KS z dnia 26 czerwca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczenia podatku w związku z likwidacją indywidualnie prowadzonej działalności gospodarczej oraz wniesieniem budynku do spółki jawnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczenia podatku w związku z likwidacją indywidualnie prowadzonej działalności gospodarczej oraz wniesieniem budynku do spółki jawnej .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą od 1996 r. jako osoba fizyczna. Działalność była prowadzona w domu, który był własnością Wnioskodawczyni i męża. Dom został wprowadzony do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej. Od jego wartości naliczana była amortyzacja, która obciążała koszty prowadzonej działalności. W 2004 r. działalność została rozszerzona i prowadzona do 2007 r.

W 2007 r. działalność została zawieszona. Remanentem likwidacyjnym rozliczono towary. Natomiast dom wprowadzony do utworzonej spółki jawnej rodzinnej (Wnioskodawczyni, mąż, córka). Na tą okoliczność sporządzono akt notarialny, którego kserokopię Wnioskodawczyni dołączyła do wniosku.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni chciałaby zlikwidować swoją działalność jako osoby fizycznej (zawieszoną). Ta sama działalność jest i będzie prowadzona przez spółkę jawną, rodzinną.

Od 2007 r. budynek był modernizowany. Amortyzacja nie jest naliczana, gdyż działalność osoby fizycznej jest zawieszona.

Wnioskodawczyni wskazuje stanowisko Urzędu Skarbowego: należy dokonać sprzedaży lub zapłacić podatek od wartość niezamortyzowanej.

Pismem z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu 3 lipca 2009 r.) Wnioskodawczyni doprecyzowała przedstawionego stan faktyczny oraz zadane pytania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, iż działalność, którą prowadziła od 2007 r. jako osoba fizyczna została zawieszona, a nie zlikwidowana. Remanent został sporządzony, gdyż były to artykuły spożywcze, których nie można było pozostawić. Dlatego przed zawieszeniem kwestia ta została załatwiona remanentem i rozliczona podatkowo.

Likwidacji działalności jednoosobowej Wnioskodawczyni zamierza dokonać w chwili obecnej. Do rozliczenia pozostała kwestia budynku, który był ujęty w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię indywidualnie i od którego naliczana była amortyzacja. W międzyczasie utworzona została spółka jawna rodzinna, której Wnioskodawczyni jest członkiem. W akcie notarialnym spółki ww. budynek został procentowo podzielony pomiędzy członków spółki i służy do działalności gospodarczej spółki jawnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy likwidacji mojej działalności gospodarczej (osoba fizyczna) i przejęciu budynku przez spółkę jawną, powinnam rozliczyć pozostałą wartość budynku (wartość początkowa - umorzenie) podatkowo...

Zdaniem Wnioskodawczyni budynek dalej spełnia taką samą funkcję, przejęty został przez spółkę i podatek od poprzedniej działalności nie powinien być naliczony. Budynek był wspólną własnością (mąż, żona) a mąż w czasie kiedy ona prowadziła działalność nigdzie nie pracował i nie prowadził żadnej działalności.

Zdaniem Wnioskodawczyni likwidacja jej działalności (prowadzonej jako osoba fizyczna) nie powinna rodzić skutków podatkowych związanych z budynkiem. Wnioskodawczyni chciałaby się upewnić czy ma do tego rację.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w razie zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o likwidacji działalności gospodarczej, dochód ustala się przy zastosowaniu do wartości ustalonej według cen zakupu pozostałych na dzień likwidacji towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków oraz rzeczowych składników majątku związanego z wykonywaną działalnością, nie będących środkami trwałymi takiego wskaźnika procentowego, jaki wynika z udziału dochodu w przychodach w okresie ostatnich trzech miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym nastąpiła likwidacja działalności, a jeżeli w tym okresie dochód nie wystąpił w roku podatkowym poprzedzającym rok, w którym nastąpiła likwidacja. Za datę likwidacji działalności gospodarczej uważa się datę określoną w zawiadomieniu, o którym mowa w zdaniu poprzednim. Nie ustala się dochodu na dzień likwidacji, jeżeli:

1. w wyniku zmiany formy prawnej lub połączenia przedsiębiorstw składniki majątku objęte remanentem zostały wniesione w formie wkładu lub aportu do nowo powstałego lub istniejącego przedsiębiorcy,
2. nastąpiła całkowita lub częściowa zmiana branży,
3. osoba fizyczna wniosła w formie wkładu lub aportu do spółki cywilnej albo spółki handlowej składniki majątku objęte remanentem,
4. nastąpiło przekształcenie spółki cywilnej w spółkę handlową lub osobowej spółki handlowej w inną osobową spółkę handlową albo w kapitałową spółkę handlową.

W związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik zobowiązany jest na dzień likwidacji działalności gospodarczej, sporządzić remanent likwidacyjny i ustalić dochód w trybie art. 24 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za datę likwidacji działalności gospodarczej uważa się datę określoną w zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego o likwidacji działalności gospodarczej.

Z brzmienia przepisu art. 24 ust. 3 powoływanej ustawy wynika jednoznacznie, iż remanent likwidacyjny obejmuje jedynie towary handlowe, materiały (surowce) podstawowe i pomocnicze, półwyroby, wyroby gotowe, braki i odpadki oraz rzeczowe składniki majątku związane z wykonywaną działalnością, nie będące środkami trwałym. Natomiast składniki majątku wykorzystywane w działalności gospodarczej, będące środkami trwałymi nie są ujmowane w remanencie, bez względu na to, czy zostały one w pełni zamortyzowane.

Z przedstawionego stanu faktycznego, wynika iż Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność prowadzona była w domu, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i od którego dokonywano odpisów amortyzacyjnych. W 2007 r. działalność została zawieszona. Remanentem rozliczono towary. Natomiast dom wprowadzono do utworzonej spółki jawnej rodzinnej (Wnioskodawczyni, mąż, córka). W chwili obecnej Wnioskodawczyni chciałaby zlikwidować swoją działalność jako osoby fizycznej (zawieszoną).

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż w remanencie likwidacyjnym sporządzonym w sposób przewidziany w art. 24 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ujmuje się składników majątku, które stanowią środki trwałe wykorzystywane w działalności gospodarczej (także tych, które były amortyzowane ale nie dokonano jeszcze pełnego umorzenia ich wartości początkowej).

Niemniej jednak zauważyć należy, iż okoliczność wniesienia przez Wnioskodawczynię budynku do spółki osobowej (w przedmiotowej sprawie spółki jawnej) spowoduje powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Wniesienie do spółki osobowej wkładu niepieniężnego powoduje przeniesienie własności rzeczy lub prawa będącego przedmiotem wkładu, na spółkę. Na mocy art. 50 Kodeksu spółek handlowych, wnoszący wkład otrzymuje udział kapitałowy, równy wartości wkładu określonej w umowie spółki, który stanowi podstawę do określenia praw lub obowiązków wspólnika. Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego dochodzi do odpłatnego zbycia rzeczy lub prawa.

W myśl zasady określonej w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Wniesienie do spółki osobowej wkładu w postaci nieruchomości stanowiącej środek trwały, wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej wnoszącego wkład (osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą) w zamian za udział kapitałowy spółki, stanowi odpłatne zbycie tej nieruchomości. Wartość nieruchomości określona w umowie spółki (stanowiąca podstawę do ustalenia udziału kapitałowego) stanowi, w rozumieniu przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z działalności gospodarczej wnoszącego wkład do spółki.

Na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 zd. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub startą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych o tych środków i wartości ().

Reasumując, w świetle przestawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów, uznać należy, iż dochodem z odpłatnego zbycia budynku wniesionego przez Wnioskodawczynię do spółki jawnej będzie różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (w przedmiotowej sprawie - wartością początkową wynikającą z ewidencji prowadzonej dla potrzeb jednoosobowej działalności gospodarczej) powiększona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Od tak ustalonego dochodu Wnioskodawczyni będzie zobowiązana uiścić zaliczkę na podatek, w zależności od wybranego sposobu wpłaty zaliczek z tytułu prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona w dniu 14.04.2009 r. opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w wysokości 75 zł, różnica w kwocie 35 zł zgodnie z art. 14 f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona na wskazany przez Stronę adres.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Krańcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20 - 029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie