Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24.11.2007 r. (data wpływu 29.11.2007 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykazania straty w zeznaniu podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.11.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykazania straty w zeznaniu podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Do dnia 30.07.2004 r. Wnioskodawca był wspólnikiem spółki cywilnej. W ramach działalności były wykonywane prace na rzecz spółki z o.o. Do czerwca 2004 r. spółka z o.o. nie uregulowała należności. Wobec powyższego wspólnicy spółki cywilnej w 2004 r. wystąpili do sądu z roszczeniem o nieściągnięte wierzytelności za w/w okres 2004 r. Jako wspólnicy spółki cywilnej odprowadzili z tego tytułu podatek dochodowy i podatek VAT, ponieważ należność ta została zaksięgowana jako przychód.

W związku z brakiem zamówień i nieściągalnymi należnościami jeden ze wspólników spółki cywilnej zlikwidował działalność gospodarczą ( 30.07.04r. ), a drugi wspólnik prowadził ją dalej jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą.

W 2006 r. uzyskano wyrok sądu odnośnie przedmiotowej należności. Po uprawomocnieniu się wyroku komornik sądowy z uwagi na likwidację spółki z o. o. wydał postanowienie, że należność jest nieściągalna.

Zgodnie z przepisami, były wspólnik spółki cywilnej prowadzący nadal działalność gospodarczą 50% wartości wprowadził w koszty, zgodnie z art. 16 ust. 2, który podaje, że wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód, a ich nieściągalność została udokumentowana w 2006 r. należy ująć w 2006 r. Drugi ze wspólników, mimo, że nie prowadził działalności gospodarczej złożył zeznanie podatkowe PIT 36L w którym rozliczył 50% - kosztów wynikających z nieściągniętej należności, wykazując w zeznaniu stratę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do wykazania straty w rozliczeniu za 2006 r. ponieważ wyrok sądowy i postanowienie komornika uzyskane było w 2006 r.

Przepisy dopuszczają 5 letni okres pokrycia straty, ale tylko w ramach prowadzonej działalności. Natomiast art. 16 ust. 2 podaje, że wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód ( po 50% na 2 wspólników ) można zaksięgować w koszty tytułem nieściągniętej wierzytelności po spełnieniu 2 warunków: otrzymania wyroku sądowego i postanowienia komornika tym rokiem był rok 2006.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 w/w ustawy za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei przepis art. 23 ust. 2 w/w ustawy stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
   
   

3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

W myśl natomiast art. 23 ust. 3 w/w ustawy nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.
   
   

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tych przepisach nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Jednakże w przypadku stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę spełnienie wymienionych warunków nie będzie stanowić podstawy do uznania przedmiotowej wierzytelności za koszt podatkowy. Wynika to z braku kontynuacji źródła przychodu. Wraz z likwidacją działalności gospodarczej wygasa źródło przychodu. Zaistniała po likwidacji działalności gospodarczej okoliczność, dająca prawo do uznania za koszt podatkowy kwoty uprzednio wykazanej jako przychód należny, dotyczy wyłącznie podatników kontynuujących prowadzenie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej ( zgodnie z art. 8 ust. 1a ), o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Natomiast na podstawie art. 8 ust. 2 zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Zasada rozliczania straty obowiązuje w zakresie danego źródła przychodu. Skoro bowiem nie istnieje źródło przychodów, to również nie powstaną koszty z tego źródła.

Reasumując, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wartości wynikającej z przedmiotowej wierzytelności, a tym samym nie wystąpi w przedmiotowym stanie faktycznym strata ze źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.