Temat interpretacji

Skutki podatkowe zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 603/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 14 lutego 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 2 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 16 lutego 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację znak ITPB4/4511-636/15/MS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości wskazując, że nabyła Ona prawo użytkowania wieczystego gruntów i związane z nim prawo własności budynków 19 marca 2010 r., tj. w dniu zawarcia z małżonkiem umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową małżeńską. W konsekwencji, skoro zbycie nieruchomości nastąpiło w dniach 18 czerwca 2010 r., 19 lipca 2010 r. i 11 listopada 2010 r., czyli przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano nabycia, to przychód uzyskany ze zbycia ww. nieruchomości będzie stanowił źródło przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Wnioskodawczyni na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego pismem z dnia 7 marca 2016 r. wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 4 kwietnia 2016 r., znak ITPB4/4511-1-15/16/MS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z 16 lutego 2016 r., znak ITPB4/4511-636/15/MS złożyła skargę z dnia 4 maja 2016 r. (data wpływu 9 maja 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 603/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od ww. wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, reprezentowany przez radcę prawnego złożył skargę kasacyjną z dnia 21 września 2016 r., znak 0461.ITRP.46.12.2016.3.RB do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Pismem z dnia 3 października 2017 r., znak 0461-ITRP.46.12.2016.4.MK pełnomocnik organu podatkowego cofnął wniesioną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3147/16 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniach 18 czerwca 2010 r., 19 lipca 2010 r. i 11 listopada 2010 r. zostały zbyte przez małżonków budynki wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntów.

Przedmiotowe nieruchomości zostały nabyte 2 listopada 1993 r. przez małżonka Wnioskodawczyni do Jego majątku odrębnego. W dniu 19 marca 2010 r. małżonkowie rozszerzyli istniejącą pomiędzy nimi wspólność ustawową na majątki osobiste, m.in. na przedmiotowe nieruchomości. Wspólność majątkowa ustawowa łączy małżonków od dnia zawarcia małżeństwa, tj. od 23 listopada 1985 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów art. 10 ust 1 pkt 8 zbycie przedmiotowych nieruchomości będzie stanowiło dla Wnioskodawczyni źródło przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odpłatne zbycie przedmiotowych nieruchomości miało miejsce po upływie pięciu lat od ich nabycia tj. 2 listopada 1993 r. tj. daty nabycia przez małżonka do majątku odrębnego. Dlatego, zdaniem Wnioskodawczyni nie stanowi źródła przychodów. Nie podlega więc Jej zdaniem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W dniu 19 marca 2010 r., na mocy umowy rozszerzenia wspólności ustawowej przedmiotowe nieruchomości zostały objęte małżeńską wspólnością ustawową. Według Wnioskodawczyni, włączenie do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nie jest nabyciem tej nieruchomości przez drugiego małżonka w rozumieniu przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa ta jest czynnością prawną, która reguluje stosunki majątkowe małżonków. Wspólność małżeńską cechuje bezudziałowy charakter. Oznacza to, że w przypadku zbycia nieruchomości każdy z małżonków zbywa całą nieruchomość, a nie udział, zaś cały przychód ze sprzedaży wchodzi niepodzielnie do majątku wspólnego. Takie stanowisko ma poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku NSA z 9 kwietnia 2002 r. (III SA 2717/00) oraz wyroku WSA w Gdańsku z 29 października 2014 r. (I SA/Gd 964/14).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 603/16.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą konkretnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak należy wskazać, że rozstrzygnięcia zawarte w powołanych wyrokach sądowych są zgodne z niniejszą interpretacją.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej