Interpretacja indywidualna z dnia 14.03.2017, sygn. 3063-ILPB1-1.4511.43.2017.1.AA, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) udostępnia swoim pracownikom samochody w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Celem zwiększenia motywacji i zaangażowania w pracę Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z samochodu służbowego do celów pozasłużbowych. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów służbowych i pozasłużbowych zostały unormowane szczegółowo w Polityce Samochodowej Wnioskodawcy (dalej: Polityka). Polityka określa m.in. miejsce parkowania samochodu służbowego.

W związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i możliwości nadzoru pracownika nad powierzonym samochodem służbowym oraz z uwagi na zapewnienie pracownikowi możliwości bycia w stałej gotowości do wykonywania czynności służbowych, po zakończeniu wykonywania czynności służbowych pracownik zobowiązuje się parkować użytkowany przez siebie samochód służbowy w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Jednocześnie, zgodnie z obowiązującą Polityką, wyjazdy służbowe mogą być realizowane z miejsca parkowania samochodu służbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i przyszłym w związku z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych celem pełnienia obowiązków służbowych, przy jednoczesnym zobowiązaniu do parkowania samochodów służbowych w wyznaczonym miejscu, pracownik uzyska przychód z tytułu dojazdów z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do wyznaczonego miejsca parkowania, a Spółka będzie zobowiązana obliczyć i pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym pracownicy nie uzyskają przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w zakresie dojazdów z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy. Przejazdy te są bowiem przejazdami o charakterze służbowym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie dochody, jednak z wyłączeniem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, w stosunku do których w myśl przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 10 w związku z realizacją praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane albo postawione do dyspozycji podatnika w danym roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, a także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy podatkowe nie precyzują pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Natomiast wykładnia gramatyczna pojęcia nieodpłatne świadczenie wskazuje, że przez świadczenie takie należy rozumieć świadczenie niepodlegające opłacie, a więc takie za które się nie płaci, jest bezpłatne.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatne świadczenia obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, które prowadzą do uzyskania korzyści kosztem innego podmiotu, albo te wszystkie zdarzenia prawne i zjawiska gospodarcze, których następstwem jest nieodpłatne, a więc niezwiązane z kosztami bądź inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, które przyjmuje konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkie wypłaty pieniężne, a także wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Do przychodów osiąganych przez pracowników zalicza się także wartość innych nieodpłatnych świadczeń bądź świadczeń częściowo odpłatnych.

Z uwagi na niejednolitą linię interpretacyjną organów podatkowych i sądów administracyjnych w zakresie nieodpłatnego świadczenia, istotne znaczenie ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w których zostały określone cechy istotne kategorii nieodpłatnych świadczeń jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wymaga podkreślenia, iż pojęcie nieodpłatnych świadczeń powinno być zawsze interpretowane w określonym kontekście, bez pomijania istotnych aspektów służących realizacji konkretnych zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Należy także zwrócić uwagę, że świadczenia służące lepszej organizacji pracy, a więc umożliwiające prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych przez pracowników, sprzyjają osiągnięciu przez Spółkę maksymalnych korzyści finansowych. W takiej jednak sytuacji pracownik, który korzysta z tych świadczeń podczas wykonywania obowiązków służbowych, nie osiąga z tego tytułu żadnych korzyści stanowiących dla niego dochód podlegający opodatkowaniu.

Pokrycie przez Spółkę kosztów przejazdów realizowanych w sprawach służbowych, wykonywane jest co prawda za zgodą pracownika jednak realizacja świadczenia nie następuje w jego interesie, ale wyłącznie w interesie Spółki. Zatem takie działanie nie spowoduje powstania po stronie pracownika korzyści finansowych w postaci powiększenia jego aktywów.

Sfinansowane koszty przejazdów w sprawach służbowych realizowane są wyłącznie w interesie Spółki. Działanie pracownika sprowadza się w pełni do wykonywania obowiązków służbowych i wyłącznie z tego tytułu są ponoszone koszty.

Mając to na uwadze należy uznać, że dojazdy z miejsca postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do miejsca postoju samochodu służbowego stanowią wyłącznie realizację celu służbowego, jakim jest:

1. szczególna dbałość pracowników o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się w obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, jak również
2. stała gotowość do wykonania obowiązków służbowych.

Dojazdy te nie służą zatem osobistym celom pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodów ze stosunku pracy, a przede wszystkim dotyczące nieodpłatnych świadczeń, powinny być rozpatrywane w kontekście przepisów, które odnoszą się do pracowników pod względem zasady użytkowania i dbania o powierzone mienie. Wykładnia dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wskazuje, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości także za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Zamiar wywiązania się przez pracownika z obowiązków służbowych nie może skutkować powstaniem po jego stronie przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia. Zatem wykonywane przez pracowników przejazdy samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonania obowiązków służbowych oraz z powrotem z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca parkowania nie mogą powodować powstania po stronie pracowników przychodów w postaci nieopłatnych świadczeń. Jeżeli miejsce parkowania samochodu służbowego zostało określone przez Spółkę zgodnie z przyjętą Polityką, to przejazdy pracowników z i do tego miejsca należy postrzegać wyłącznie jako realizacje polecenia służbowego. Przejazdy te mają charakter służbowy i są podyktowane wyłącznie chęcią wywiązania się przez pracownika z polecenia służbowego a nie chęcią osiągnięcia korzyści majątkowych.

Podsumowując, pracownicy korzystający z samochodów służbowych do realizacji pełnionych funkcji, czyli dojeżdżając z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonania obowiązków służbowych oraz z powrotem z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca parkowania, nie uzyskują nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT.

W następstwie powyższego pozostaje do rozważenia, czy Spółka występuje w roli płatnika podatku dochodowego.

W myśl art. 31 ustawy PIT, przez pojęcie zakład pracy należy rozumieć osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które występują w roli płatnika i są obowiązane do obliczenia i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zatem, w przypadku gdy miejsce postoju samochodu służbowego zostało określone przez Spółkę w obowiązującej Polityce, to po stronie pracowników nie powstaje przychód z tytułu dojazdów z wyznaczonego miejsca parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem. Pokrycie przez Spółkę wszystkich przejazdów pracowników w sprawach służbowych, realizowane jest wyłącznie w interesie Spółki i nie wpływa na zwiększenia aktywów pracownika, gdyż nie stanowi dla niego żadnego przysporzenia. Sfinansowanie kosztów przejazdów w sprawach służbowych umożliwi pracownikom wyłącznie wykonanie ich obowiązków służbowych. Wszelkie wydatki ponoszone są w interesie Spółki i nie przyczynią się do powstania po stronie pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym, Spółka jako pracodawca nie jest zobowiązana do wypełnienia obowiązków płatnika, a więc do naliczenia i poboru podatku od przedmiotowych świadczeń.

Powyżej przedstawione stanowisko jest potwierdzane także w interpretacjach organów podatkowych, m.in.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 września 2015 r. (sygn. IBPB-2-1/4511-207/15/MD),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-778/15-2/PP),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-737/15-2/MS1),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 lipca 2015 r. (sygn. ILPB1/4511-1-721/15-4/AG),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 czerwca 2015 r. (sygn. IBPBII/1/4511-274/15/BD),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 czerwca 2015 r. (sygn. IBPBII/1/4511-242/15/ASz),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2016 r. (sygn. ILPB1/4511-1-1471/15-2/TW),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 maja 2016 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-260/16/AK),
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 lipca 2016 r. (sygn. ITPB2/4512-403/16/RS).

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy pod pojęciem tym należy rozumieć każde działalnie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. W związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i możliwości nadzoru pracownika nad powierzonym samochodem służbowym oraz z uwagi na zapewnienie pracownikowi możliwości bycia w stałej gotowości do wykonywania czynności służbowych, po zakończeniu wykonywania czynności służbowych pracownik zobowiązuje się parkować użytkowany przez siebie samochód służbowy w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów służbowych i pozasłużbowych zostały unormowane szczegółowo w Polityce Samochodowej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przejazdy pracownika z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z miejsca wykonywania czynności służbowych do wyznaczonego miejsca parkowania będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, a Spółka będzie zobowiązana obliczyć i pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeks pracy stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Wskazane przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz stanowią jazdy służbowe nie będą powodować dla pracowników źródła przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej