Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 31.01.2005, sygn. US-I/415/01/52/2005, Urząd Skarbowy w Stalowej Woli

Temat interpretacji

Wspólnicy spółki komandytowej zakupili w m-cu lutym 2003 r. samochód osobowy marki "Chrysler" na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Jego miesięczny odpis amortyzacyjny stanowił w całości koszt uzyskania przychodu. W dniu 4.02.2004 r. spółka przekazała samochód do A. w celu sprzedaży. W związku z tym, iż samochód nie został sprzedany przez dealera spółka odebrała go i w dalszym ciągu podejmuje czynności zmierzające do jego sprzedaży. Samochód nie jest używany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem spółki na podstawie przedstawionych okoliczności faktycznych odpisy amortyzacyjne po przekazaniu samochodu do sprzedaży nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu. W przypadku sprzedaży samochodu część odpisów amortyzacyjnych, nie uznana za koszt uzyskania przychodu zmniejszy dochód z sprzedaży środka trwałego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Na podstawie art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o z uwzględnieniem art. 23 tej ustawy. W art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy ustawodawca zawarł ograniczenie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wysokości odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Według art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zwane środkami trwałymi.

W art. 22 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił kryteria, jakie powinny być spełnione, aby ww. składnik majątku mógł być uznany za środek trwały podlegający amortyzacji, tj. przewidywany okres użytkowania środka trwałego dłuższy niż rok i wykorzystywanie go na potrzeby związane z prowadzona przez podatnika działalnością gospodarczą. Z powyższego wynika, że jeżeli składniki majątku, będące środkami trwałymi, przestały być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a zostały zakwalifikowane jako środki trwałe nieczynne, przeznaczone do sprzedaży, to powinny być postawione w stan likwidacji. Artykuł 22h ust. 1 pkt 1 wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W odniesieniu do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie, od momentu przeznaczenia samochodu do sprzedaży, tj. od m-ca następnego po m-cu, w którym samochód powinien być postawiony w stan likwidacji (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) brak jest podstaw prawnych do jego amortyzacji, ponieważ nie spełnia on kryterium wykorzystywania go dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą. Przywołany w piśmie z dnia 30.12.2004 r. art. 22c pkt 5 ww. ustawy, wg którego amortyzacji nie podlegają środki trwałe, które były używane w działalności gospodarczej, ale na skutek jej zaprzestania nie są już używane, nie ma zastosowania w omawianym przypadku z uwagi na niespełnienie warunku likwidacji działalności gospodarczej. Z ww. pisma wynika bowiem, iż działalność spółki jest nadal prowadzona. Przyjmując, iż powodem likwidacji powyższego nie w pełni umorzonego środka trwałego nie była utrata jego przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności spółki, o czym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, strata (w wysokości jego niezamortyzowanej wartości) podlega zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów z chwilą odpłatnego zbycia ww. środka trwałego.

Zdaniem tut. organu przedstawione stanowisko odnośnie obu przedstawionych w piśmie problemów jest prawidłowe, z tym, że wyjaśnienia wymaga drugi z problemów dotyczących relacji pomiędzy odpisami amortyzacyjnymi a kosztami uzyskania naliczonymi przy sprzedaży samochodu. Mianowicie, skoro odpisy amortyzacyjne w przedmiotowym przypadku mogłyby być naliczone tylko do końca m-ca, w którym środek trwały należało postawić w stan likwidacji, to po tym m-cu one nie występują. W związku z tym nie występuje również problem zaliczenia ich bądź nie do kosztów uzyskania przychodu. W przypadku sprzedaży samochodu należy ustalić dochód lub stratę z tej operacji zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy.