Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24.02.2008 r. (data wpływu 29.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.02.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest lekarzem. W dniu 15.04.2007 r. wyjechał wraz z całą rodziną (żoną A... i synem M...) do Danii. Wyjazd z Polski był związany z otrzymaniem posady konsultanta (oyerlaege) w szpitalu w E... (kontrakt bezterminowy). W Polsce Wnioskodawca wraz z żoną zwolnili się z pracy z dniem 31.03.2007 r. Pierwsze pięć miesięcy Wnioskodawca wraz z rodziną mieszkał w K... (F...), ponieważ uczęszczał tam na kurs języka duńskiego. Mieszkanie wynajęła firma M... organizująca w imieniu szpitala szkolenie dla Wnioskodawcy.

Żona zajmowała się synem. Wnioskodawca utrzymywał się ze stypendium socjalnego, które także wypłacała firma M.... Zaraz po przyjeździe Wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa pobytu i pracy w Danii, aby móc złożyć taki wniosek w Urzędzie Imigracyjnym należy fizycznie przebywać w Danii i zgłosić się osobiście. Zgodę cała rodzina otrzymała w czerwcu 2007 r. Na tej podstawie 29.06.2007 r. przyznano Wnioskodawcy i jego rodzinie duńskie numery personalne - OPR oraz karty ubezpieczenia zdrowotnego. Wnioskodawca wraz z żoną otworzyli osobiste konta bankowe w D... Bank.

Po ukończeniu kursu językowego, zgodnie z umową, Wnioskodawca rozpoczął pracę w szpitalu w E... (15.09.2007 r.). W E... Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie. Po rozpoczęciu pracy Wnioskodawca wraz z żoną otrzymał kartę podatkową na 2007 r. Żona nie pracuje i dlatego Wnioskodawcy przysługuje kwota wolna od podatku. Żona Wnioskodawcy rozpoczęła naukę języka na kursie językowym.

W listopadzie 2007 r. Wnioskodawca zaciągnął kredyt bankowy na zakup samochodu w Danii, auto nabył w salonie w E.... Wraz z autem Wnioskodawca ubezpieczyły wyposażenie mieszkania w firmie T.... Wnioskodawca oraz jego żona otrzymali kartę podatkową na 2008 r. Mieszkając w Danii Wnioskodawca opłaca rachunki np: abonament RTV.

W czasie pobytu w K... jedynym źródłem utrzymania było wspomniane już stypendium socjalne, a obecnie Wnioskodawca utrzymuje się wyłącznie z pracy w duńskim szpitalu. W Polsce Wnioskodawca wraz z rodziną mieszkał w domu rodziców żony w B.... Nie posiada ani nie posiadał w Polsce domu, mieszkania, działki. Wnioskodawca, nie ma też w Polsce samochodu ani żadnych źródeł zarobkowania (np: działalność gospodarczej). Od wyjazdu w kwietniu życie Wnioskodawcy osobiste i ekonomiczne jest ściśle związane z Danią.

Od chwili wyjazdu Wnioskodawca wraz z rodziną był w kraju dwa razy (lipiec 2007 r. i grudzień 2007 r.), były to pobyty 7-10 dniowe, odwiedziny u rodziców.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku rozliczać się za 2007 rok z duńskich dochodów ponieważ on jego rodzina nie mieszkali (żona i syn) w Polsce dłużej niż 183 dni oraz od momentu wyjazdu centrum interesów osobistych i ekonomicznych znajduje się w Danii (8,5 m-ca w 2007 r.). W Polsce Wnioskodawca ma rodziców, znajomych. Wnioskodawca posiada w Polsce osobiste konto bankowe. Z całą jednak pewnością życie Wnioskodawcy i jego rodziny jest od wyjazdu skoncentrowane w Danii, osiąga tam dochody, posiada tam ubezpieczenie zdrowotne, którego nie posiada w Polsce, samochód. W Polsce nie ma własnej nieruchomości, firm ani udziałów w firmach. Od wyjazdu do Danii w kwietniu 2007 r. Wnioskodawca nie prowadzi w Polsce żadnej działalności zawodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy te, zgodnie z art. 4a ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 06.12.2001 r. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368),określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się, zatem bezpośrednio do określenia miejsce zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

W przypadku Wnioskodawcy pierwszy z wymienionych warunków nie będzie spełniony, gdyż Wnioskodawca nie przebywał w trakcie 2007 roku w Polsce więcej niż 183 dni.

Analizując natomiast drugi warunek, czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż:

• do 14 kwietnia 2007 r., t. j. do dnia wyjazdu do Danii Wnioskodawca podlegał opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów, na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (nieograniczony obowiązek podatkowy),

• od dnia 15 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca przeniósł ośrodek interesów życiowych do Danii, tam mieszka wraz z rodziną, pracuje, opłaca składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz wiąże swoją przyszłość z pobytem w tym kraju, jednocześnie nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski.
  
  

Zatem od dnia wyjazdu do Danii Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, t. j. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przytoczonymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast dochody osiągnięte z pracy wykonywanej poza terytorium Polski, t. j. w Danii nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Krańcowo należy dodać, iż dołączone do wniosku dokumenty nie podlegają analizie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.