Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana ..., przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową, pozarolniczą działalność gospodarczą (od kwietnia 2007 roku), na zasadach ogólnych (książka przychodów i rozchodów), jest małym podatnikiem. Jest również podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca podaje, że zasadniczym przedmiotem jego działalności gospodarczej jest: działalność edycyjna i pozostała w zakresie oprogramowania (PKD 72.71.Z i 72.22.Z), przetwarzania danych (72.30.Z), związana z bazami danych i informatyką (72.40.Z i 72.60.Z).

Zainteresowany świadczy usługi niematerialne w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2). Wnioskodawca podaje, że usługi świadczy na rzecz wielu podmiotów, w okresie ostatnich 12 miesięcy na rzecz pięciu różnych Zleceniodawców.

W maju 2008 roku Zainteresowany nawiązał współpracę z hiszpańską firmą zajmującą się świadczeniem usług internetowych, na zlecenie której wykonuje usługę niematerialną, w zakresie oprogramowania, tworząc aplikację komputerową sklep internetowy. Podpisano dwie umowy na wersje demo. Realizacja tych umów odbyła się zdalnie, za pomocą Internetu. Po ich zakończeniu została podpisana umowa na zasadniczą wersję aplikacji, o znacznej trudności, dużym skomplikowaniu i większej czasochłonności od dotychczasowych obu kontraktów. Obecnie realizowana umowa określa czasochłonność jej wykonania na 6 miesięcy, z możliwością dalszego wydłużenia. Specyfika opracowań programistycznych uniemożliwia, przed przystąpieniem do realizacji, precyzyjne określenie zadania i jego czasochłonność w realizacji.

Wnioskodawca podaje, iż w celu przeprowadzenia bezpośrednich rozmów, negocjacji i uszczegółowienia zakresu umowy oraz jej podpisania, odbył podróż służbową do siedziby Zleceniodawcy w B. Na miejscu podjął decyzję o czasowym pozostaniu w Hiszpanii, do czasu znacznego zaawansowania opracowania.

Zgodnie z zawartą umową (Contract for development of Software) Zleceniodawca nie zapewnia narzędzi pracy, ani miejsca pracy i nie wymaga obecności w swojej siedzibie. Prace zasadnicze nad oprogramowaniem Wnioskodawca realizuje na własnym sprzęcie, w miejscu czasowego zamieszkania, natomiast regularnie, codziennie w siedzibie Zleceniodawcy odbywa 2-3 godzinne konsultacje z przyszłymi użytkownikami opracowywanej aplikacji.

Potrzeba bezpośrednich codziennych konsultacji w siedzibie Zleceniodawcy nie jest wymogiem umownym z Jego strony. Potrzeba praktykowania tego jest związana z czynnikiem czasu, tj. koniecznością efektywnego postępowania procesu opracowywania aplikacji programowej oraz ze sprawnym przeprowadzeniem konsultacji z kilkoma osobami równocześnie, reprezentującymi Zleceniodawcę, różnej narodowości, o różnej znajomości języka angielskiego i hiszpańskiego. Wnioskodawca podaje, że realizowanie tego w kilku osobowej, wielojęzycznej grupie za pomocą komunikatorów internetowych jest oczywiście możliwe, ale w poważny sposób wydłużyłoby czas realizacji wykonywanej usługi. Aplikacja tworzona jest w ogólnodostępnym języku programowania X z użyciem środowiska Y.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, pobyt w Hiszpanii ma charakter podróży służbowej, gdyż odbywa się poza stałym miejscem wykonywania swojej działalności gospodarczej. Istotą pobytu w Hiszpanii jest możliwość prowadzenia na bieżąco konsultacji z przyszłym użytkownikiem aplikacji, a nie proces merytorycznego pisania zamówionego oprogramowania, który to proces nie wymaga pobytu w siedzibie Zleceniodawcy i też faktycznie odbywa się poza jego siedzibą. Konsultacje z przyszłymi użytkownikami nie stanowią istoty prowadzonej działalności, są działaniem ubocznym. Zasadniczym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest tworzenie oprogramowania, zatem pobyt w Hiszpanii ma charakter wyjątkowy i incydentalny.

Wnioskodawca uważa, iż biorąc pod uwagę powyższe, pobyt w Hiszpanii w celach konsultacyjnych jest podróżą służbową i w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawnia do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas trwania podróży służbowej w ramach określonego limitu.

Ponadto Wnioskodawca podaje, że w podobnej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach dokonał podobnej oceny (wyrok z dnia 30 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/GI 602/7).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Mając powyższe na względzie, jeżeli podróże zagraniczne, jakie odbywa Wnioskodawca są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w odniesieniu do zagranicznej podróży służbowej przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Należy przy tym podkreślić, że pojęcie podróż służbowa unormowane jest w przepisach prawa pracy - art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż niezbędnym jest posiadanie przez Wnioskodawcę dowodów, świadczących o wykonanych usługach umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Zatem, Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wartość diet z tytułu podróży służbowej do Hiszpanii, jeżeli zostały one poniesione w celu uzyskania przychodu, bądź też miały na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.