Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2008 r. (data wpływu 10 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont oraz modernizację mieszkań wykorzystywanych w działalności gospodarczej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont oraz modernizację mieszkań wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą, wydatki ewidencjonując w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Prowadzoną działalność Wnioskodawca zamierza rozszerzyć o wynajem mieszkań, co zostało ujęte w ewidencji działalności gospodarczej w Urzędzie Miasta. Przedmiotem wynajmu będą mieszkania zakupione na cale osobiste, które należy przystosować do zamieszkania.

W związku z powyższym, Wnioskodawca ponosi koszty z tytułu modernizacji i remontu mieszkań, które są jego własnością. Nie zostały one jak dotąd wprowadzone do ewidencji środków trwałych. W kosztach działalności gospodarczej będą ujmowane jedynie koszty z tytułu przystosowania mieszkań do celów mieszkalnych oraz remontu, np. wydatki na kafelki, armaturę sanitarną, podłogi, gładź, usługi budowlane, sprzęt AGD, wyposażenie. Część mieszkań jest już przystosowana do zamieszkania, wymagają one jednak remontu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy koszty ponoszone i związane z całkowitym przystosowaniem mieszkań do wynajmu, czyli modernizacji oraz remontu, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w momencie poniesienia, czy poprzez odpisy amortyzacyjne i w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone na przystosowanie i remont mieszkań przeznaczonych na wynajem, stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie poniesienia, gdyż nie są one wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, ponieważ przedmiotowe nieruchomości są własnością Wnioskodawcy, które nie będą wykazane w ewidencji środków trwałych firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis zawarty w art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. takich, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Natomiast w myśl art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Powyższy przepis art. 22g ust. 10 tejże ustawy wskazuje, że podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Z przedstawionych informacji wynika, iż Wnioskodawca poniósł wydatki związane z remontem oraz modernizacją i przystosowaniem do użytkowania lokali mieszkalnych. Z punktu widzenia prawidłowego zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów istotne jest właściwe zakwalifikowanie poniesionych wydatków na remont czy ulepszenie środków trwałych.

Remont przeprowadzany jest w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Istotą remontu są wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększające jego wartości początkowej. Wydatki poniesione na remont zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Do wydatków poniesionych na ulepszenie kwalifikują się takie, które zostały poniesione w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji danego środka trwałego, prowadzące do wzrostu jego wartości użytkowej. Wydatki związane z ulepszeniem środka trwałego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Podstawę prawną powyższego stanowi art. 23 ust. 1 pkt. 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość początkową środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z ww. przepisów wynika, iż ustawodawca nie wymienił ustępu 10 art. 22g w ust. 17 przytoczonego artykułu, zatem należy stwierdzić, iż przepis dotyczący zwiększenia wartości początkowej o ulepszenia nie ma zastosowania w sytuacji, gdy wartość ta została ustalona w sposób uproszczony. Zatem w przypadku zastosowania metody uproszczonej wydatki ponoszone nie tylko na remont ale także na ulepszenie środka trwałego zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Jednakże należy wskazać, że podatnik nie jest zobligowany do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, bowiem w myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

W świetle ww. przepisów należy stwierdzić, że jeśli Wnioskodawca udowodni fakt poniesienia wymienionych we wniosku wydatków oraz wskaże związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanym przychodem z działalności gospodarczej, to wówczas wydatki mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. rozliczenia podatkowego po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 10 czerwca 2008 r. nr ILPB1/415-169/08-3/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.