Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 26.01.2005, sygn. PDI-415/35/WŁ/04, Urząd Skarbowy w Lubinie

Temat interpretacji

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22a, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 wyż. cyt. ustawy.

Z opisu stanu faktycznego i przedłożonych dokumentów wynika, iż podatnik działalność gospodarczą prowadzi w pomieszczeniach stanowiących część budynku mieszkalno - usługowego. Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki mieszkalne (grupa 01, podgrupa 11) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5 %, natomiast budynki niemieszkalne (grupa 01, podgrupa 10) według stawki 2,5 %. Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru budynku (tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych), w którym znajdują się pomieszczenia wykorzystywane przez podatnika do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. Budynki mieszkalne według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. W związku z powyższym, jeżeli w użytkowanym budynku co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, wówczas powinien podatnik zastosować w stosunku do amortyzowanych pomieszczeń stawkę 1,5 %. W przeciwnym wypadku obowiązuje stawka 2,5 %, czyli jak dla budynków niemieszkalnych. Nadmienia się, że właściwe zakwalifikowanie składników majątku do odpowiedniej grupy KŚT, a tym samym określenie prawidłowych stawek amortyzacyjnych, należy do podatnika. Mając powyższe na uwadze,
Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że przedstawiona przez podatnika kwalifikacja środka trwałego oraz zasugerowana stawka amortyzacyjna jest nieprawidłowa i niezgodna z obowiązującymi przepisami w sprawie amortyzacji środków trwałych.