Temat interpretacji

POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że stanowisko Pana NIP przedstawione we wniosku z dnia., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej, zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w ramach reklamy publicznej wydatków poniesionych na wytworzenia katalogów, cenników, materiałów informacyjnych, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem Nr PDI-410-z dnia. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu r..
Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych, w zakresie doradztwa związanego z pozarolniczą działalnością gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnik przeznacza środki finansowe na wytworzenie materiałów informacyjnych, katalogów, cenników (są to wydatki min. na ksero, bindowanie).
Wnioskodawca umieszcza reklamę swojej firmy na ogólnie dostępnej stronie internetowej. Powyższa reklama zgodnie ze stanowiskiem podatnika zawiera ogólne informacje dotyczące działalności handlowej wnioskodawcy w oparciu o oferowany produkt sprzedażowy. Podatnik twierdzi, że poprzez fakt umieszczenia na stronie internetowej staje się ona reklamą publiczną. Jak zaznacza podatnik umieszczenie reklamy jest bezpłatne. Każdy internauta, który trafi na tą stronę może zwrócić się drogą e-mailową, za pomocą poczty, faksu lub telefonu o przekazanie informacji dodatkowych tj. katalogów, cenników, materiałów informacyjnych w postaci kart katalogowych itp..
Podatnik pyta, czy środki finansowe, jakie przeznacza na wytworzenie ww. katalogów i cenników (ksero, ksero kolor, bindowanie), oraz ewentualne koszty ich dostarczenia do zainteresowanego odbiorcy może traktować jako kontynuację reklamy publicznej i czy koszty wytworzenia stanowią koszt reklamy publicznej tj. czy są zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości.
Zdaniem wnioskodawcy umieszczenie reklamy firmy na stronie internetowej w sposób jawny, jako informacja ogólna i nie prywatna, oraz kierowana do anonimowego odbiorcy spełnia wymogi reklamy publicznej i wydatek na nią poniesiony stanowi w pełni koszt uzyskania przychodów. Podatnik uważa również, że koszty wytworzenia katalogów i cenników, które następnie dostarcza zainteresowanym odbiorcom powinny zostać zaliczone do kosztów reklamy publicznej.
Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U Nr14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Powołany przepis art. 22 ustawy nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione określone warunki tj.: po pierwsze poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu z działalności. Po drugie wydatek nie może się znajdować w katalogu kosztów negatywnych określonych w art. 23 ustawy. Celowość danego wydatku wyraża się w tym, iż między kosztem a przychodem podatkowym musi istnieć związek przyczynowo skutkowy. Wydatek będzie zatem, uznany za koszt uzyskania przychodu wówczas, gdy jego poniesienie ma przynajmniej potencjalny wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba, że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia reklamy. W celu ustalenia znaczenia tego słowa należy się odwołać do słownika języka polskiego. W ujęciu słownika reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, usługach, miejscach i możliwościach nabycia towarów, usług, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś. Reklama stanowi zachętę do nabywania określonych towarów lub korzystania z określonych usług, zwykle za pomocą plakatów, ogłoszeń w prasie, radiu, telewizji. Reklama ma więc na celu wywołanie wśród jej odbiorców chęci posiadania reklamowanych towarów lub usług i skłonienie ich do podjęcia decyzji o zakupie. Reklama musi zatem posiadać znamiona zachęty. Powyższe cechy pozwalają rozróżnić reklamę od innych działań zbliżonych do reklamy np. działań mających charakter informacji.
Określenie, że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu, lub publicznie w inny sposób oznacza, że taka publiczna reklama kierowana jest do niezidentyfikowanego odbiorcy czy klienta, ma nieokreślony, ale powszechny w sensie lokalnym czy krajowym zasięg. Publiczny sposób prowadzenia reklamy w inny sposób niż przez środki masowego przekazu to sposób reklamy charakteryzujący się powszechnością, jawnością, ogólną dostępnością, jak i przeznaczeniem dla (lub do) ogółu w zależności od użytego sposobu jej wyrazu.
Zdaniem organu podatkowego ww. wydatki ponoszone przez podatnika na ksero, bindowanie itp. należałoby zaliczyć do nakładów poniesionych na materiały handlowe, informację handlową, gdyż zawierają jedynie dane niezbędne dla zawarcia transakcji tj. przedmiot oferty, cenę sprzedaży itp.. Tutejszy organ podkreśla, że nie są to jednak wydatki poniesione na reklamę publiczną, podatnik bowiem zgodnie ze przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, wysyła swoją ofertę do określonej grupy adresatów (tj. do osób które za pomocą poczty, telefonu, e-maila, z nim się skontaktowały) czyli do podmiotów znanych mu z imienia i nazwiska, nazwy firmy, miejsca zamieszkania, siedziby itp. Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, wydatki takie nie mogą zostać zaliczone do reklamy publicznej, bowiem nie zawierają cech typowych dla tej reklamy tj. między innymi nie są skierowane do nieokreślonej, anonimowej liczby osób a także, nie zawierają elementów zachęcających do kupna ani elementów wartościujących. Nie budzi natomiast wątpliwości w przedmiotowej sprawie fakt, że nakłady finansowe przeznaczone na wytworzenie katalogów, cenników oraz materiałów informacyjnych są wydatkami, które mają na celu zwiększenie przychodu oraz, że stanowią koszt ich uzyskania, zgodnie z powołaną wyżej regułą ogólną wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy.
Dlatego też, tutejszy organ podatkowy uważa, że ww. koszty powinny zostać zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie pozostałych wydatków w pełnej wysokości.
Mając na uwadze powyższe, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, uznając stanowisko wnioskodawcy w części dotyczącej zaliczenia wydatków na wytworzenie katalogów i cenników do kosztów uzyskania przychodów w ramach reklamy publicznej za nieprawidłowe, rozstrzygnął jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia postanowienia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę
i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej w znakach opłaty skarbowej
w wysokości 5 zł., na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2004 r., Nr 253, poz. 2532 ze zm.).