Temat interpretacji

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. 14, poz. 176 ze zm.), koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku gdy:
1) podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - wynoszą 102 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1227 zł,
2) podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840 zł 77 gr za rok podatkowy,
3) miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę- wynoszą 127 zł 82 gr, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533 zł 84gr,
4) podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - nie mogą przekroczyć łącznie 2.300 zł 94 gr za rok podatkowy.

Z powyższych artykułów wynika, iż dla celów podatkowych istotny będzie moment wypłacenia wynagrodzenia pracownikowi, a nie okres za jaki przysługuje pracownikowi wynagrodzenie. W związku z tym przy naliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń należy zastosować miesięczne koszty uzyskania przychodu i miesięczną kwotę wolną w podatku, obowiązujące na dzień dokonania wypłaty.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74.Jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy są zobowiązani sporządzić informację określoną w ust. 1 i przekazać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu karbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika lub urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, w terminie do dnia 15 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrana została ostatnia zaliczka, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że z dniem 1.11.2004r. przedsiębiorstwo X zostało włączone do przedsiębiorstwa Y wraz z przejęciem pracowników. W zaistniałej sytuacji zmienił się nr NIP, nr REGON oraz rodzaj prowadzonej działalności. W związku z tym należy uznać, iż występuje tu dwóch oddzielnych płatników i konieczność sporządzenia dwóch informacji PIT-11. Jeden powinien być wystawiony przez przedsiębiorstwo X za okres I - X 2004r. w terminie do 15.11.2004r., w której będą wykazane koszty uzyskania przychodu za wypłaty dokonane w tym okresie, a drugi przez przedsiębiorstwo Y za okres XI - XII 2004r. w terminie do 28.02.2005r., w którym wykazane będą koszty uzyskania przychodu za miesiące XI - XII.
Łączna kwota kosztów uzyskania przychodów nie może przekroczyć kwot określonych w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.