Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko P.Ż. przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2008r. (data wpływu do tut. Biura 16 maja 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarcza w zakresie transportu międzynarodo-wego. W ramach działalności gospodarczej podróżuje po całej Europie. W związku z tym, koszty utrzymania w podróży służbowej są znacznie większe niż pracującego na miejscu. Przy tym zauważa, że podróże te nie są krótkimi kilkugodzinnymi wyjazdami, ale trwają co najmniej kilka dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy, ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przewidział możliwość zrekompensowania podwyższonych kosztów utrzymania poprzez zaliczenie w koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbo-wych osób prowadzących działalność gospodarcza i osób z nimi współpracujących - w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. We wniosku wskazano, iż organy skarbowe twierdziły do tej pory, że działalność transportowa jest wykonywana na terenie całego świata i żaden wyjazd nie jest wyjazdem służbowym, co jest zdaniem wnioskodawcy absurdem i nadinterpretacja godząca w interesy firm transportowych. Ponadto Sądy Administracyjne stwierdzają, iż organy podatkowe bezpodstawnie przyję-ły, że podróż służbowa może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy jej celem jest wyjazd do kontrahenta zagranicznego, np. w celu omówienia warunków kontraktu na wykonywanie usług przewozowych. Jak twierdzi nie można uznać, że podatnik wykonując zadania poza krajem, nie odbywa podróży służbowej tylko z tego powodu, że nie jest pracowni-kiem albo zadania te wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej. Pogląd ten po-dzielił Naczelny Sad Administracyjny. Rozstrzygniecie kwestii nastąpiło wyrokiem Na-czelnego Sadu Administracyjnego, który stwierdził, iż: Osoby prowadzące działalność gospodarcza z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczać w kosztach uzy-skania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym ryczałtem - wartością diet za czas podróży służbowej przysługującą pracownikom. Za zagraniczną podróż służbowa należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań spółki poza grani-cami kraju. Zupełnie nieuprawnione była stanowisko organów, że realizowanie zasadni-czego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w za-kres podróży służbowych, natomiast podróże incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych". Podobne zdanie przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który - powołując się na ww. wyrok - uznał, że za zagraniczna podróż służbowa osoby prowa-dzącej własną firmę transportowa należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez nią za-dań związanych z interesami firmy poza granicami kraju. Można do nich zaliczyć także usługi stanowiące zasadniczy przedmiot działalności tej osoby (a nie tylko wyjazdy nad-zwyczajne"). Prowadzący firmę transportowa ma wiec prawo do potrącenia kosztów za-granicznej podróży, byleby nie przekroczyły one limitu diet przewidzianego dla pracowni-ków. Należy też zwrócić uwagę na orzeczenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w którym opierając się na orzecznictwie Wojewódzkiego i Naczelnego Sądu Administracyj-nego stwierdzono, iż: "(...) osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywa-nia podróży służbowych nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów fak-tycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przy-sługującą pracownikom.

We wniosku powołując wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2007 r. Sygn. akt III SA/Wa 3827/06 wskazano, iż przepis art. 23 ust.1 pkt 52 ww. ustawy nie ogranicza krę-gu podmiotów, do którego się odnosi poprzez definicje pojęcia podróż służbowa. Użyte bowiem pojęcie podróż służbowa nie ma ustawowej definicji w prawie podatkowym, a sięganie do definicji zawartej w Kodeksie pracy jest zdaniem Sądu nieuprawnione. Za nieuprawnione należy również uznać stanowisko, iż realizowanie zasadniczego przedmio-tu działalności przez osoby prowadzące ta działalność nie wchodzi w zakres podróży służ-bowych. Ustawodawca w interpretowanym przepisie nie ograniczył kręgu objętych nim podmiotów ze względu na rodzaj prowadzonej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpio-no od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.