Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 16 stycznia 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych budynku do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2008r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych budynku do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem dwóch budynków mieszkalnych, w których znajdują się lokale mieszkalne wszystkie przeznaczone na wynajem. Żaden z tych lokali nie służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych wnioskodawcy. Najem nie jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej wnioskodawca osiąga dochód ze źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6. Przychody z najmu są opodatkowane według skali podatkowej. Wnioskodawca zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych znajdujących się w w/w budynkach. Budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wnioskodawca podjął decyzję o ich amortyzacji. Amortyzacja następuje w równych ratach co miesiąc i stanowi koszt uzyskania przychodów. Wnioskodawca zaznaczył, że nastąpił czasowy brak najemcy, lokal jest przygotowany na wynajem i szuka chętnych osób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem wnioskodawcy ustalił on wysokość odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa nakazuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych bez przerwy, do końca miesiąca w którym następuje zrównanie odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym środek trwały postawiono do likwidacji, zbyto lub stwierdzono jego niedobór. Wnioskodawca lokalu nie postawił w stan likwidacji, nie zbył go, nie zrezygnował z wynajmu lokalu, zaś czasowego braku najemcy nie należy utożsamiać z sezonowym czy czasowym brakiem przydatności lokalu do wynajmu. Dlatego zdaniem wnioskodawcy amortyzację lokalu czasowo niewynajętego z powodu braku najemcy należy uznać za koszt uzyskania, gdyż jest to wydatek, który choć nie przyniósł w danej sytuacji przychodu to jednak mógł go przynieść, bo służył osiągnięciu przychodu lub przyniesie przychód w późniejszym okresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. A więc wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło przychody także w przyszłości, są kosztami uzyskania przychodów. Jak wynika z powyższego do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskanym przychodem pod warunkiem, że nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Niezależnie jednak od uzyskiwania bądź nie przychodów art. 22 ust. 1 zezwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które nie generują wprawdzie przychodu, ale służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu na przyszłość.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Z treści art. 22a wynika, że odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu mieszkalnego, stanowią koszt uzyskania przychodu w trakcie trwania umowy najmu, bowiem brak najemcy powoduje, że dany środek trwały nie zużywa się w kategoriach prowno-podatkowych. Zatem gdy środek trwały nie jest przedmiotem najmu odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego środka nie powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednakże w świetle powołanego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy podkreślić, że skoro kosztem uzyskania przychodu mogą być wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono dochody w przyszłości, to w przypadku czasowego zaprzestania wynajmu lokalu (budynku), jeżeli wnioskodawca w istocie udowodni, że czynił starania dla pozyskania najemców, czyli nie zrezygnował z najmu odpisy amortyzacyjne dokonane w tym okresie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.