Temat interpretacji

Działając na podstawie art. 14a § 1, § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku strony (...) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu postanawia uznać stanowisko przedstawionego we wniosku za nieprawidłowe.

W dniu 28.04.2006 r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek o udzielenie informacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. W przedstawionym piśmie zwrócono się z pytaniem: "czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety krajowe i zagraniczne przez prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług kierowania pojazdami". We wniosku wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny:

• prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług kierowania pojazdem wyłącznie na rzecz jednego podmiotu,
• siedzibą i miejscem jej prowadzenia jest miejscowość M.,
• w ramach tej działalności, wykonuje usługi na terenie kraju i UE odbywając podróże służbowe.

Wnioskodawca przedstawił swoje stanowisko w sprawie, twierdząc, że przysługuje mu prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 25.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nim współpracujących - w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy oprzeć się na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących, w wysokości nieprzekraczającej wysokość diet określonych dla pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie, czy osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową.

Przepisy cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy, tj. chodzi tu o dwa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r.:

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990; ostatnia zm. w Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1554) i
• w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991; ostatnia zm. w Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1555),

nie definiują podróży służbowej.

Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W świetle tego przepisu za podróż służbową należy uznać wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W związku z powyższym należy stwierdzić, że o podróży służbowej decyduje m. in. to, że zadanie wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizowane jest poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy (właściciela) lub poza stałym miejscem wykonywania zadań zleconych. Działalność gospodarcza w zakresie usług transportowych ze swej istoty nie jest wykonywana w stałym miejscu. Wyjazdy poza siedzibę przedsiębiorcy, związane ze świadczeniem tego rodzaju usług, bez wątpienia należy uznać za czynności stanowiące przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem świadczenie usług transportowych w ramach wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej stanowi istotę tej działalności - czynności te nie wiążą się z odbywaniem podróży służbowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy pan usługi transportowe na terenie kraju i za granicą, a zatem stanowią one Pana przedmiot działalności gospodarczej. Przemieszczanie się w celu realizacji tychże usług i wiążące się z nimi podróże krajowe i zagraniczne nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową. Z istoty tej działalności wynika, że jest ona prowadzona w kraju bądź za granicą, a tym samym miejsce wykonywania pracy jest zależne od zlecenia. Wobec powyższego panu jako przedsiębiorcy świadczącemu usługi transportowe nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych Zgodnie z powyższym diety z tytułu podróży służbowej nie stanowią kosztów podróży służbowej. Kosztami uzyskania przychodów w pełnej wysokości będą zaś poniesione w czasie wyjazdu i prawidłowo udokumentowane przez przedsiębiorcę wydatki związane z prowadzoną działalnością (np. pobyt w hotelu, opłaty za przejazd płatna autostradą, opłaty parkingowe, zakup paliwa do samochodu zaliczonego do środków trwałych).