Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 216 par.1, art.14a par.1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz.60/ po rozpatrzeniu pisma z dnia 23 marca 2005r., w sprawie udzielenia informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego w sprawie możliwości odliczenia przez Pana wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej zarówno na przystosowanie samochodu do potrzeb wynikających z niepełnosprawności jak i na dojazd samochodem na wizyty lekarskie stwierdza, że stanowisko zajęte przez Pana jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że posiadał Pan orzeczenie o niepełnosprawności, zgodnie z którym na posiedzeniu z dnia 23 kwietnia 2004r. został Pan uznany za całkowicie niezdolnego do pracy i niezdolnego do samodzielnej egzystencji, na okres od 23.03.2004r. do 30.04.2005r. Niezdolność ta została spowodowana stanem narządu ruchu. W związku z niepełnosprawnością w 2004r. poniósł Pan wydatki na przystosowanie samochodu, stanowiącego Pana własność, do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Ponadto ma Pan zamiar skorzystać z odliczenia z tytułu używania samochodu do przejazdu na wizyty lekarskie, w związku z czym powstała wątpliwość czy przysługuje Panu prawo do odliczenia z obu tych tytułów równocześnie. W piśmie z dnia 11 kwietnia 2005r. wyjaśnił Pan ponadto, iż nie korzystał w 2004r. z zabiegów rehabilitacyjnych w ścisłym tego słowa znaczeniu jednak dojeżdżał Pan na wizyty lekarskie /kontrolne/.

Stoi Pan na stanowisku, że przysługuje Panu prawo do skorzystania z obu tych ulg.

Zasady korzystania z odliczenia z tytułu wydatków rehabilitacyjnych regulują przepisy art. 26 ust. 1 m.in. pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami/ - w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., zgodnie z którymi podstawę opodatkowania /.../ stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną /.../.

Ponadto, na mocy ust. 7b ww. artykułu, wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Rodzaj wydatków uważanych za związane z rehabilitacją premiowanych ulgą został enumeratywnie wymieniony w ust. 7a ww. ustawy. I tak, za wydatki na rehabilitacyjne, zgodnie z pkt 2 ww. przepisu, uważa się wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, natomiast na mocy pkt 14 za wydatki te uważa się także wydatki na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność /współwłasność/ osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa /.../ dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczajacej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wysokość wydatków na wskazane cele, w myśl ust. 7c ww. przepisu, ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa min. w ust. 7a pkt 14 /dotyczącego odliczenia z tytułu wydatków na używanie samochodu na dojazd na zabiegi/.

Z ww. przepisów podatkowych wynika, że korzystanie z ulgi z tytułu przystosowania pojazdów do potrzeb wynikających z niepełnosprawności nie jest w jakikolwiek sposób uzależnione od ulgi z tytułu dojazdów na konieczne zabiegi rehabilitacyjno-lecznicze. W tym zakresie tut. organ podatkowy podziela Pana zdanie, że prawo do obu tych ulg jest niezależne od siebie.

A zatem jeżeli posiada Pan stosowane dokumenty potwierdzające wysokość wydatków na przystosowanie samochodu do potrzeb osoby niepełnosprawnej, poniesionych po otrzymaniu orzeczenia o niepełnosprawności, mogą być odliczone od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne.

Jednakże tut. organ podkreśla, że ulga z tytułu dojazdów własnym samochodem na zabiegi, zgodnie z treścią podanych wyżej przepisu art. 26 ust. 7a, pkt14, przysługuje tylko i wyłącznie w związku z koniecznym dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a zatem nie na dojazd w innych celach niż wskazane w ustawie. Definicję rehabilitacji leczniczej możemy znaleźć m.in. w Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN /Wydawnictwa Naukowego PWN S.A./, i zgodnie z nią rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują : fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz naukę posługiwania się nimi.

Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie ich następstw lub ich wyrównanie w takim stopniu, aby poszkodowanym przywrócić społecznie przydatną sprawność.

W ocenie tut. organu podatkowego wizyty lekarskie /kontrolne/, jeżeli nie są połączone z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi nie spełniają warunków określonych w ww. przepisach podatkowych i nie dają prawa do skorzystania z ulgi na dojazd na te wizyty.

Równocześnie informuje się, że niniejsza interpretacja została udzielona w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku i według stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b par.1 ww. Ordynacji podatkowej udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta. Jeżeli podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ podatkowy nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a par.4 , jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 14a par.4 ww. Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie.

Zażalenie, zgodnie z przepisami art. 236 par.2 , art. 220 i 223 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia, do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego.

Zażalenie winno zawierać, zgodnie z art. 222 Ordynacji podatkowej, zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.