Temat interpretacji
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła ze swoim byłym pracownikiem ugodę sądową, w której zobowiązała się do wypłacenia kwoty pieniężnej. Zawierając tę ugodę strony zniosły wobec siebie wszelkie roszczenia istniejące lub mogące powstać w przyszłości na tle istnienia i rozwiązania umowy o pracę. Ponadto strony zobowiązały się do nieskładania, niepublikowania lub niewydawania obraźliwych lub uwłaczających stwierdzeń, ustnie lub pisemnie na temat drugiej strony. Kwota wynikająca z ugody została pracownikowi wypłacona po pomniejszeniu o kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, któa została odprowadzona na konto urzędu skarbowego.
Spółka stoi na stanowisku, iż ww. należność korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż wolne od podatku są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ponadto Spółka wskazuje, iż przedmiotowa kwota stanowi dla byłego pracownika przychód z innych źródeł, określony w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Twierdzi przy tym, iż wypłata przedmiotowego świadczenia nie pozostaje w wystarczająco bliskim związku z faktem wykonywaniem przez byłego pracownika pracy na rzecz Spółki.
Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego nie podziela stanowiska Spółki i wyjaśnia:
Na wstępie należy stwierdzić czy przedmiotowe świadczenie jest odszkodowaniem. Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji odszkodowania, to należy posłużyć się definicją słownikową. Według słownika Języka Polskiego PWN odszkodowanie to wynagrodzenie, zapłata za wyrządzone szkody. W związku z tym należy stwierdzić iż ażeby jakieś świadczenie mogło być określane jako odszkodowanie, musi być ono wypłacone poszkodowanemu w wyniku powstania po jego stronie szkody.
W przedmiotowym wniosku nie została określona szkoda, z tytułu wyrządzenia której wypłacone zostało przedmiotowe odszkodowanie. W związku z tym Naczelnik tut. Urzędu wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku w tym zakresie. W odpowiedzi na to wezwanie Spółka złożyła w dniu 12.04.2006r. pismo w którym wskazała iż przedmiotowa kwota jest odszkodowaniem z elementami zadośćuczynienia za rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn nieleżących ani po stronie pracownika, ani po stronie Spółki. Podtrzymując swoje stanowisko iż przedmiotowa kwota jest odszkodowaniem, Spółka mimo to nie wskazała szkody jaką wyrządziła byłemu pracownikowi. W związku z tym brak jest podstaw aby uznać iż przedmiotowe świadczenie jest odszkodowaniem. Z tego też względu nie może być mowy o zastosowaniu w przedmiotowym przypadku przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który dotyczy zwolnienia z podatku niektórych odszkodowań.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z treści tego przepisu wynika, iż za przychód ze stosunku pracy uważa się każde świadczenie, które jest związane ze stosunkiem pracy. Spółka we wniosku wskazała, iż zawierając ugodę strony zniosły wobec siebie wszelkie roszczenia istniejące lub mogące powstać na tle istnienia i rozwiązania umowy o pracę. W związku z tym należy uznać, iż przedmiotowa kwota, wbrew opinii Spółki, jest ściśle związana z łączącym uprzednio strony stosunkiem pracy, a więc stanowi ona dla byłego pracownika przychód ze stosunku pracy.
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. Zaliczkę należy obliczyć w sposób określony w art. 32 tej ustawy i w trybie określonym w art. 38 ust. 1 ustawy, czyli w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, przekazać te zaliczki na na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika, przesyłając równocześnie deklarację według ustalonego wzoru (obecnie PIT-4).
Reasumując, przedmiotowa kwota, ze względu na to iż fakt jej wypłaty pozostaje w bezpośrednim związku z łączącym strony stosunkiem pracy, stanowi przychód ze stosunku pracy, lecz jako nie mająca związku ze szkodą wyrządzoną świadczeniobiorcy (byłemu pracownikowi) przez pracodawcę, nie jest odszkodowaniem. W związku z tym na Spółce ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.