Temat interpretacji

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji.

Wobec powyższego naczepę samochodową, którą podatnik wykorzystywał w działalności gospodarczej ale nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy traktować jako nieujawniony środek trwały. W związku z powyższym wydatki z tytułu naprawy naczepy samochodowej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wartość początkową naczepy samochodowej będzie stanowić cena nabycia powiększona o koszty remontu przed oddaniem do użytkowania.