Temat interpretacji

Czy otrzymaną w miesiącu marcu 2012 roku fakturę rozliczeniową kosztów wspólnych za rok 2011, wystawioną x grudnia 2011 r., na podstawie rozliczenia sporządzonego w dniu x lutego 2012 r., można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2011 roku, mając także na uwadze fakt, że kwota obciążenia obejmuje koszty dotyczące najemców głównych, którzy z tych kosztów zostali zwolnieni?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 12 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 23 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r. znak ILPB1/415-581/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 sierpnia 2012 r., a w dniu 23 sierpnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 20 sierpnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki cywilnej Biuro x.

W dniu x listopada 2009 r. zawarta została umowa najmu pomieszczeń w budynku centrum handlowo-usługowego w x, na działalność biura podróży. Okres najmu został oznaczony na 5 lat. Jako najemcy wspólnicy ponoszą oprócz czynszu, także koszty opłat operacyjnych części wspólnych, określone w umowie jako koszty operacyjne centrum handlowego. Opłaty te w trakcie roku ponoszone są w formie zaliczek, na które centrum handlowe wystawia stosowne faktury VAT.

Po zakończeniu roku 2011, wynajmujący obciążył spółkę dodatkowo różnicą kosztów wynikającą z kwot wpłaconych zaliczek na koszty wspólne, a łączną sumą poniesionych kosztów wspólnych funkcjonowania centrum handlowego. Z algorytmu ustalania tego dodatkowego obciążenia wynika, że nie wszyscy najemcy zostali obciążeni przedmiotową różnicą kosztów. Z dodatkowego obciążenia zostali bowiem wyłączeni tzw. najemcy główni (anchor tenants), którzy zajmują 53,06 % ogółu rozliczanej powierzchni handlowej. Wniosek taki wynika z zapisów treści paragrafu 11 umowy najmu, zgodnie z którym wyliczenie kosztów dodatkowego obciążenia następuje proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez najemców pozostałych, wyłączając z tego wyliczenia najemców głównych.

W świetle powyższego, powstała wątpliwość, czy otrzymana faktura rozliczeniowa kosztów operacyjnych za rok 2011, w której, jako pozostali najemcy, spółka została obciążona wszystkimi kosztami części wspólnych, z pominięciem obciążenia tymi kosztami najemców głównych, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, czy też nie.

Co do zasady, część tych kosztów z całą pewnością dotyczy zajmowanej przez spółkę powierzchni handlowej. W odpowiedniej proporcji do całej powierzchni handlowej to rozliczenie jest jednak, zdaniem Wnioskodawcy wadliwe, gdyż nie obciąża proporcjonalnie wszystkich najemców, wyłączając z tego rozliczenia najemców głównych.

Zgodnie z ustawową definicją kosztów uzyskania przychodów, za koszty takie uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w negatywnym katalogu kosztów nie stanowiących koszty uzyskania przychodów (art. 23 u.p.d.o.f.).

Rozliczenie roczne kosztów operacyjnych części wspólnych centrum handlowego, w wyniku którego spółka została obciążona w otrzymanej fakturze kwotą kosztów przypadających na najemców zwolnionych z tego obciążenia (anchor tenants) rodzi ryzyko popełnienia błędu przy kwalifikowaniu tych kosztów jako koszty uzyskania przychodów za rok 2011 poprzez ich ewidentne zawyżenie. Dodatkowo fakt, iż przedmiotową fakturę obciążeniową oraz specyfikację rozliczenia kosztów operacyjnych spółka otrzymała w miesiącu marcu 2012 roku z datą jej wystawienia x grudnia 2011 r. na podstawie rozliczenia datowanego x lutego 2012 r., budzi obawy Wnioskodawcy co do zasadności zaliczenia tej faktury do kosztów uzyskania przychodów w 2011 roku.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w artykule 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty podatkowe są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, a otrzymanie przedmiotowej faktury rozliczeniowej kosztów operacyjnych za 2011 w miesiącu marcu 2012 roku nie pozwala na wypełnienie tej zasady.

Zainteresowany do wniosku załączył kserokopię faktury i rozliczenia kosztów.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, iż w prowadzonej działalności gospodarczej dotyczącej niniejszego wniosku prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymaną w miesiącu marcu 2012 roku fakturę rozliczeniową kosztów wspólnych za rok 2011, wystawioną x grudnia 2011 r., na podstawie rozliczenia sporządzonego w dniu x lutego 2012 r., można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2011 roku, mając także na uwadze fakt, że kwota obciążenia obejmuje koszty dotyczące najemców głównych, którzy z tych kosztów zostali zwolnieni...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wspólne odpowiadające proporcji do zajmowanej powierzchni przez najemców głównych, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy jako najemcy pozostałego. Obciążenie kosztami wspólnymi, dotyczące działalności Zainteresowanego musi odpowiadać proporcji zajmowanej przez Niego powierzchni najmu. Poza tym faktura wystawiona w dniu x grudnia 2011 r., otrzymana w miesiącu marcu 2012 roku, wykazująca kwoty wynikające z rozliczenia datowanego z dnia x lutego 2012 r., także nie może być kwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu x grudnia 2011 r. nie istniało bowiem jeszcze rozliczenie stanowiące podstawę jej wystawienia - (x lutego 2012 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Przy rozliczaniu kosztów w czasie należy ustalić rodzaj poniesionych kosztów. W przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 22 ust. 4 oraz ust. 6b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 6b cyt. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b (czyli prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Działalność ta jest prowadzona w pomieszczeniu wynajętym na okres 5 lat mieszczącym się w budynku centrum handlowo-usługowego. Jako najemcy wspólnicy ponoszą oprócz czynszu, także koszty opłat operacyjnych części wspólnych, określone w umowie jako koszty operacyjne centrum handlowego. Opłaty te w trakcie roku ponoszone są w formie zaliczek, na które centrum handlowe wystawia stosowne faktury VAT.

Po zakończeniu roku 2011, wynajmujący obciążył spółkę dodatkowo różnicą kosztów wynikającą z kwot wpłaconych zaliczek na koszty wspólne, a łączną sumą poniesionych kosztów wspólnych funkcjonowania centrum handlowego. Z dodatkowego obciążenia zostali wyłączeni tzw. najemcy główni rozliczanej powierzchni handlowej. W świetle powyższego, powstała wątpliwość, czy otrzymana faktura rozliczeniowa kosztów operacyjnych za rok 2011, w której, jako pozostali najemcy, spółka została obciążona wszystkimi kosztami części wspólnych, z pominięciem obciążenia tymi kosztami najemców głównych, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, czy też nie.

Ponadto Wnioskodawca zastanawia się, czy przedmiotową fakturę obciążeniową, otrzymaną w marcu 2012 roku z datą wystawienia x grudnia 2011 r. na podstawie rozliczenia datowanego x lutego 2012 r., można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2011 roku.

W świetle zaprezentowanego opisu stanu faktycznego oraz powołanych przepisów należy uznać, że ta część poniesionego wydatku, która dotyczy działalności Wnioskodawcy może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to również wydatków przypadających na najemców głównych. Zainteresowany sam bowiem wskazał w opisie stanu faktycznego, iż z zapisów treści umowy najmu wynika, że wyliczenie kosztów dodatkowego obciążenia następuje proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez najemców pozostałych, wyłączając z tego wyliczenia najemców głównych.

W takiej sytuacji do kosztów prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki cywilnej działalności będzie można, na podstawie art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, zaliczyć wydatki dotyczące części wspólnych.

Reasumując, nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że koszty wspólne, odpowiadające proporcji do zajmowanej powierzchni przez najemców głównych, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Zainteresowanego. Przedmiotowe wydatki będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności, bowiem jak wskazano w opisie stanu faktycznego obowiązek ponoszenia dodatkowego obciążenia w proporcji innej niż wynikająca z proporcji zajmowanej powierzchni, wynika z zawartej umowy najmu.

Końcowo tut. organ informuje, iż kwestia prawidłowości wystawionej przez wynajmującego faktury nie była przedmiotem rozważań w ramach niniejszej interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy regulujące opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie obejmują problematyki wystawiania faktur.

Odnosząc się do załączonych przez Zainteresowanego do wniosku dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu