Temat interpretacji
POSTANOWIENIE
Na podstawie art.216, art.14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn.zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie odliczenia od dochodu 2004r. wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne
stwierdzam, że:
stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.
UZASADNIENIE
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnicy są osobami niepełnosprawnymi zaliczonymi do pierwszej grupy inwalidzkiej, którzy ponoszą wydatki związane z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i wizyty lekarskie. Samochód osobowy jest własnością małżonków między, którymi istnieje wspólność majątkowa. Ponadto podatnicy nie zawsze korzystają z samochodu w tym samym dniu, ponieważ zabiegi małżonków są rozłożone w czasie.
Zdaniem podatników:
- odliczenie od dochodu, o którym mowa w art.26 ust.7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje każdemu z małżonków w wysokości określonej w tym przepisie, ponieważ powyższa ulga dotyczy podatnika (osoby niepełnosprawnej)
- przepisy ustawy o podatku dochodowym nie nakładają obowiązku posiadania dokumentów potwierdzających poniesienie wydatku związanego z używaniem samochodu, w tym również zaświadczenia o korzystaniu przez podatników z zabiegów rehabilitacyjnych
- korzystanie z powyższego odliczenia od dochodu nie wyklucza również możliwości skorzystania z prawa do wspólnego opodatkowania dochodów małżonków.
Zgodnie z treścią art.26 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn.zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2004r., podstawę obliczenia podatku, z pewnymi zastrzeżeniami, stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art.26 ust.7a w/w ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust.7b-7g tego artykułu.
W świetle art.26 ust.7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.
Warunkiem odliczenia w/w wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek: orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów (art.26 ust.7d ustawy), jak również orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r. (art.26 ust. 7g ustawy).
Wydatki, o których mowa w ust.7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art.26 ust.7b w/wym. ustawy).
Dla skorzystania z omawianej ulgi konieczne jest, aby samochód był własnością albo współwłasnością osoby niepełnosprawnej (albo osoby na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawna) - fakt ten ustala się na podstawie wpisu w dowodzie rejestracyjnym.
Jeżeli zatem obydwoje małżonkowie, zaliczeni do I lub II grupy inwalidztwa są właścicielami tego samego samochodu np. w związku z małżeńską wspólnością majątkową, to obydwoje mają prawo do ulgi z tytułu używania samochodu, pod warunkiem, że samochód ten wykorzystują dla swoich potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Zgodnie z art.26 ust.7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust.7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie,
z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust.7a pkt 7, 8 i 14.
Jak wynika z powyższego przepisu do odliczenia m.in. wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie jest konieczne posiadanie przez podatnika dowodów stwierdzających kwotę faktycznie poniesionych wydatków.
Oznacza to, że przedmiotowe wydatki mogą być odliczane od dochodu, nawet jeśli podatnik nie dysponuje dowodami ich poniesienia. Powyższe odliczenie , choć limitowane nie przysługuje jednak każdej osobie zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, a jedynie tej osobie, która faktycznie poniosła wydatek. Fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinna być co najmniej uprawdopodobniona. Organ podatkowy nie może żądać od podatnika dowodów poniesienia wydatków tj. rachunków, faktur, czy umów, jednakże ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, jeśli okaże się, że osoba niepełnosprawna nie musiała poddawać się żadnym zabiegom rehabilitacyjnym (nie były one konieczne). W sytuacji, gdy urząd skarbowy ma jakiekolwiek wątpliwości co do rzetelności złożonego przez podatnika zeznania podatkowego i dokonanego odliczenia jest obowiązany przeprowadzić stosowne postępowanie wyjaśniające.
Zgodnie z art.122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz.926 z późn.zm.) w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Natomiast art.180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.
Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (art.181 Ordynacji podatkowej). W przepisie tym jedynie przykładowo wymienia się rodzaje dowodów najczęściej spotykane w postępowaniu podatkowym.
Pod pojęciem "dowodu" rozumie się środek, który pozwla na przekonanie o istnieniu określonych faktów lub umożliwia weryfikację twierdzeń o tych faktach. Materiał dowodowy stanowi więc źródło informacji o rzeczywistości (stanie faktycznym sprawy).
Reasumując powyższe stwierdza się, że organ podatkowy w toku prowadzonego postępowania podatkowego w celu potwierdzenia dokonanego odliczenia od dochodu wydatku z tytułu używania samochodu osobowego - ma prawo żądać od podatnika dokumentu potwierdzającego konieczność korzystania w danym roku podatkowym z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych tj. np. zaświadczenia wystawionego przez uprawniony podmiot.
Zgodnie z art.6 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.
Jednakże zgodnie z art.6 ust.2, 3, 8-10 w/w ustawy z wnioskiem o wspólne opodatkowanie dochodów mogą wystąpić małżonkowie, którzy łącznie spełnili następujące warunki:
- podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu,
- pozostawali w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy,
- istnieje między nimi wspólność majątkowa,
- do żadnego z nich w roku podatkowym nie miały zastosowania przepisy art.30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym,
- wniosek o wspólne opodatkowanie dochodów małżonków złożyli nie później niż w terminie określonym do złożenia zeznania za rok podatkowy.
Jeżeli małżonkowie spełniają wszystkie z powyższych warunków, to mogą na swój wniosek być opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów.
Mając zatem na uwadze powyższy stan prawny - korzystanie przez małżonków z odliczeń od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art.26 ust.7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przeszkody dla możliwości wspólnego opodatkowania dochodów.
W świetle powyżej przywołanych przepisów prawnych oraz stanu faktycznego przedstawionego przez podatników - postanowiono jak na wstępie.