Temat interpretacji

W rozpatrywanym wniosku z dnia 21 marca 2005r. zapytujący przedstawił następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu samochodami używanymi w ramach, której prowadzi księgi handlowe oraz wystawia faktury VAT marża. Żona wnioskodawcy posiada gospodarstwo rolne o powierzchni ok.8 ha, które otrzymała od rodziców. Jest ono prowadzone przez żonę wnioskodawcy oraz samego zapytującego.

Zapytujący wraz z żoną w 2004r. zakupił nieruchomość zabudowaną o powierzchni kilku arów. Zapytujący chciałby wymienioną nieruchomość wykorzystać do prowadzenia działalności w zakresie agroturystyki.W tym celu zakupiony budynek poddaje modernizacji, aby parter wykorzystać do celów działalności turystycznej tj. wynajmu 1 pokoju na noclegi oraz sali na cele rekreacyjne.

Zakupiona nieruchomość nie stanowi gospodarstwa rolnego; od otrzymanego przez żonę od rodziców gospodarstwa rolnego dzieli ją odległość około 5 km.Wnioskodawca zamierza rozszerzyć prowadzoną obecnie działalność gospodarczą o agroturystykę i w ramach jednej firmy rozliczać przychody, koszty ich uzyskania oraz VAT.

Przy tak określonym stanie faktycznym Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grójcu stwierdza, co następuje: Ustawodawca nie definiuje pojęcia agroturystyki. Potocznie "agroturystyka" oznacza prowadzenie działalności turystycznej przez gospodarstwa rolne zapewniające noclegi, często wraz z usługami gastronomicznymi.

Przed podjęciem działalności gospodarczej obejmującej wymienione usługi wnioskodawca winien dokonać stosownego wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.Działalności w dziedzinie agroturystyki nie można zakwalifikować jako działalności rolniczej. Usługi agroturystyczne sklasyfikowane są w dziale PKWiU 55. Obejmuje on m.in. usługi wynajmu umeblowanych lokali krótkotrwałego zagospodarowania, takich jak: pokoje gościnne, kwatery wiejskie, domki letniskowe, apartamenty.Powyższe skutkuje dla podatnika obowiązkiem uiszczania podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przychody z najmu stanowią samoistne źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z ze zm.). Dochodem z tego źródła stosownie do art. 9 ust. 2 tej ustawy jest nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W świetle art. 22 ust. 1 powołanej ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy. Użyty zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika stanowią koszt uzyskania przychodu, tj. pomniejszają dochód do opodatkowania. Musi bowiem istnieć ścisły i bezpośredni związek między ich poniesieniem a powstaniem lub zwiększeniem przychodu.

Jeżeli tak, to w przypadku osiągania przychodów z najmu budynku (lokalu) mieszkalnego kosztami uzyskania są udokumentowane kwoty wydatkowane przez wynajmującego w związku z utrzymaniem przedmiotu najmu, np. na korzystanie z obsługi prawnej, remonty, administrację budynku, odpisy amortyzacyjne od budynku mieszkalnego przeznaczonego na wynajem.

Jak wynika z przepisu art.22c pkt 2 ww. ustawy budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy są amortyzowane wyłącznie wówczas, gdy podatnik podejmie decyzję o ich amortyzacji.

Zasady prowadzenia ewidencji mają umożliwić zgromadzenie informacji potrzebnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to obowiązek (art. 22n ustawy) wprowadzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do odpowiednich ewidencji.Obowiązek ten dotyczy zarówno podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, jak i tych prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Podatnicy, którzy prowadzą księgi rachunkowe zgodnie z przepisami o rachunkowości, mają obowiązek uwzględnić w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnychinformacje, które pozwolą, zgodnie z art. 22a-22m, obliczyć wysokość odpisów amortyzacyjnych. Natomiast podatnicy, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, mają obowiązek prowadzić ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która zawiera co najmniej elementy wskazane w art. 22n ust. 2, tj.:

- liczbę porządkową,- datę nabycia,- datę przyjęcia do używania,- określenie dokumentu stwierdzającego nabycie,- określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,- symbol KŚT,- wartość początkową,- stawkę amortyzacyjną,- kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów - w tym także, gdy składniki majątku były kiedykolwiek wprowadzone do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślone i znowu wprowadzone,- zaktualizowaną wartość początkową,- zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych,- wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową,- datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia.

Reasumując. Podatnik, który podejmie decyzję o amortyzacji budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego służącego prowadzeniu działalności gospodarczej ma obowiązek wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych zgodnie z zasadami określonymi w powołanych wyżej przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z ze zm.).