Interpretacja indywidualna z dnia 25.01.2018, sygn. 0112-KDIL3-2.4011.15.2018.1.DJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 10 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sytuacja dotyczy umowy o dział spadku oraz zniesienia współwłasności. Pierwotnie nieruchomość dom bliźniak w X był własnością ojca Wnioskodawcy Y, Z matki, A brata Wnioskodawcy, B siostry Wnioskodawcy oraz Wnioskodawcy. Nieruchomość znajduje się w X przy ulicy C.

W 2009 roku zmarł ojciec Wnioskodawcy Y. Spadek po nim został przyjęty przez matkę Wnioskodawcy Z (żonę Y) oraz przez Wnioskodawcę (syna Y) i B (córkę Y). Natomiast A darował aktem notarialnym swój udział wynoszący 3/24 części nieruchomości pozostałym spadkobiercom, czyli matce Z, siostrze B i Wnioskodawcy.

W 2017 roku zmarła matka Wnioskodawcy Z, a spadek po niej przyjęła siostra Wnioskodawcy B oraz Wnioskodawca w udziale po 1/2 wartości nieruchomości. Jednocześnie między siostrą Wnioskodawcy i Wnioskodawcą doszło do zniesienia współwłasności na drodze notarialnej. Nieruchomość została wyceniona na kwotę 390 000 złotych, natomiast Wnioskodawca zgodził się na spłatę przez swoją siostrę B kwotą 130 000 zł, czyli 1/3 wartości nieruchomości.

Wnioskodawca chciałby jeszcze raz podkreślić kwotę, jaką przyjął w zamian za zniesienie współwłasności w nieruchomości Wnioskodawca miał prawo do 1/2 wartości nieruchomości, a przyjął kwotę odpowiadającą znacznie mniej niż to wynika z prawa. Siostra Wnioskodawcy pozostała jedyną właścicielką nieruchomości przy ulicy C w X i nadal tam mieszka.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował, że sprawa dotyczy nieruchomości przy ulicy C w X tylko ona jest przedmiotem spadku. Stan faktyczny sprzed 2009 roku: nieruchomość przy ulicy C w X jest własnością małżonków Z i Y.

W wyniku śmierci ojca Wnioskodawcy (Y) współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości stają się: Z (żona Y), A (syn Y), B (córka Y) i syn Y Wnioskodawca. A w 2010 roku po śmierci ojca daruje swoją część, otrzymaną w spadku po ojcu Y pozostałym spadkobiercom, czyli matce Z, siostrze B oraz Wnioskodawcy. Jednocześnie A zrzeka się dziedziczenia (w przyszłości) po swojej matce Z.

W 2017 roku zmarła matka Wnioskodawcy Z, współwłaścicielami nieruchomości przy ulicy C w X stają się B oraz Wnioskodawca w równych częściach po 1/2 wartości nieruchomości. W 2017 roku następuje podpisanie umowy o dział spadku oraz zniesienie współwłasności, na mocy której wymieniona nieruchomość staje się w całości własnością B w zamian za spłatę Wnioskodawcy kwotą 130 000 zł, tj. 1/3 wartości nieruchomości, czyli znacznie poniżej wartości nieruchomości przysługującej Wnioskodawcy (wartość nieruchomości przy ulicy C w X wyceniono na co najmniej 390 000 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca przyjął od siostry za zniesienie współwłasności do nieruchomości przy ul. C kwotę znacznie niższą niż przysługiwała Zainteresowanemu z aktu notarialnego, czy Wnioskodawca powinien zapłacić podatek dochodowy 19% wartości nieruchomości? Wszystkie pozostałe podatki związane z nieruchomością przy ulicy C w X zostały zapłacone.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można w tej sprawie mówić o wzbogaceniu się skoro za zniesienie współwłasności do nieruchomości Wnioskodawca przyjął kwotę znacznie mniejszą niż wynikało to z przysługującej Zainteresowanemu połowy nieruchomości.

Odnosząc się do interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 czerwca 2017 roku o sygnaturze 0111-KDIB-2-2.4011.78.2017.1.KK Wnioskodawca prosi o pisemne potwierdzenie, że podatek dochodowy w tej sprawie nie dotyczy Wnioskodawcy.

Zainteresowany jest zdania, że podatek od sprzedaży części nieruchomości nie należy się, ponieważ połowa nieruchomości została sprzedana za kwotę znacznie niższą niż wynika to z wartości nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

&− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec wyżej przywołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości oraz podstawa jej nabycia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2009 roku zmarł ojciec Wnioskodawcy Y. Przedmiotem spadku po nim był udział w nieruchomości przy ulicy C w X. Po śmierci ojca Wnioskodawcy (Y) współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości stali się: Z (żona Y), A (syn Y), B (córka Y) i syn Y Wnioskodawca. A w 2010 roku darował swoją część, otrzymaną w spadku po ojcu Y (3/24 części nieruchomości) pozostałym spadkobiercom, czyli matce Z, siostrze B oraz Wnioskodawcy. Jednocześnie A zrzekł się dziedziczenia (w przyszłości) po swojej matce Z. Następnie w 2017 roku zmarła matka Wnioskodawcy Z. Spadek po niej nabył Wnioskodawca i siostra Wnioskodawcy B w równych częściach po 1/2 wartości nieruchomości. Wnioskodawca i B dokonali działu spadku i zniesienia współwłasności w ten sposób, że nieruchomość stała się w całości własnością siostry Zainteresowanego, a Wnioskodawca otrzymał od B kwotę odpowiadającą 1/3 wartości nieruchomości, czyli kwotę niższą niż wartość przysługującego Wnioskodawcy udziału w nieruchomości.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, ze z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z kolei, zwrócić uwagę należy, że umowa darowizny uregulowana w art. 888 902 w ustawie Kodeks cywilny jest umową jednostronnie zobowiązującą, konsensualną, nieodpłatną i kauzalną (tzn. jest podstawą przysporzenia, która jest konieczna do przejścia własności rzeczy causa donandi). Jak wynika z art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zatem jeśli świadczenie będzie polegać na przekazaniu rzeczy (np. nieruchomości) dochodzi do przeniesienia prawa własności rzeczy z darczyńcy na obdarowanego. Jej istota polega więc na zobowiązaniu darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz drugiej strony umowy (obdarowanego), kosztem swego majątku w wyniku czego zwiększają się jej aktywa lub zmniejszają się jej pasywa. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Tym samym w 2009 r. Wnioskodawca stał się właścicielem udziału w nieruchomości, nabytego w spadku po ojcu. Natomiast kolejne udziały w tej nieruchomości Wnioskodawca nabył w 2010 r. w drodze darowizny od brata oraz w 2017 roku po śmierci matki. W 2017 roku, w wyniku umowy o dział spadku i zniesienie współwłasności posiadane przez niego prawo do 1/2 udziału w nieruchomości zostało przeniesione na siostrę Wnioskodawcy w zamian za spłatę na rzecz Wnioskodawcy.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Artykuł 1037 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Z instytucją działu spadku mamy więc do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Nie zmienia to faktu, że dział spadku jest zawsze konsekwencją wcześniejszego nabycia spadku. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Natomiast celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zgodnie z art. 210 § 1 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

W myśl art. 211 ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego). W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że dział spadku i zniesienie współwłasności może zatem nastąpić za odpłatnością w formie spłaty na rzecz drugiego współwłaściciela lub nieodpłatnie bez żadnych spłat. Czynności działu spadku i zniesienia współwłasności w świetle prawa cywilnego stanowią formę zbycia, a jeżeli dział spadku i zniesienie współwłasności następuje ze spłatą, wówczas mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem udziału w nieruchomości lub prawie, które wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Bez znaczenia jest bowiem to, czy do odpłatnego zbycia dochodzi w drodze umowy sprzedaży, zamiany, działu spadku czy zniesienia współwłasności. Użyte w powyższym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy odpłatne zbycie oznacza każde przeniesienie prawa własności lub praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres czynności. W myśl art. 155 § 1 ustawy Kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie zbycie odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału. Pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć zatem każde zdarzenie i każdą czynność prawną, w wyniku których dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości lub praw (lub udziału w nich) za wynagrodzeniem, w tym odpłatne zbycie udziału w nieruchomości w drodze działu spadku i zniesienia współwłasności.

W świetle powyższego wyjaśnienia należy stwierdzić, że dział spadku i zniesienie współwłasności ze spłatą na rzecz Wnioskodawcy jest formą odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości nabytego w 2009 r. w spadku po ojcu, udziału w nieruchomości nabytego w 2010 r. w drodze darowizny oraz udziału w nieruchomości nabytego w 2017 r. w spadku po matce w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w dniu dokonania działu spadku i zniesienia współwłasności dokonał bowiem przeniesienia prawa własności do udziału w nieruchomości na swoją siostrę, w zamian otrzymując spłatę.

Nadmienić jednak należy, że działu spadku można dokonać wyłącznie między spadkobiercami i wyłącznie w odniesieniu do udziałów odziedziczonych przez nich w nieruchomości. Jeżeli postępowanie obejmować ma także inne osoby lub udziały, to nie będzie to już tylko dział spadku, ale również zniesienie współwłasności. Tak jest też w rozpatrywanej sprawie. Spłata, którą otrzymał Wnioskodawca przysługiwała Zainteresowanemu nie tylko z tytułu działu spadku, ale również z tytułu odpłatnego zniesienia współwłasności. Przy czym przedmiotem działu spadku są wyłącznie udziały nabyte w spadku, natomiast udział nabyty w drodze darowizny jest przedmiotem odpłatnego zniesienia współwłasności.

W tym miejscu należy wskazać, że w przypadku zniesienia współwłasności ze spłatą na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do tej części spłaty, która odpowiada udziałowi w nieruchomości nabytemu w 2010 r. w darowiźnie od brata Zainteresowanego kwota ta nie stanowi dla Wnioskodawcy źródła przychodu, z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. udziału upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W analizowanej sprawie, również w przypadku dokonania działu spadku ze spłatą na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do części spłaty, która odpowiada udziałowi w nieruchomości nabytemu w 2009 roku i w 2017 roku w spadku nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyjaśnić bowiem należy, że co prawda okoliczność, że dział spadku następuje ze spłatami na rzecz pozostałych spadkobierców, powoduje, że umowa ta ma charakter odpłatny, ale nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego z tytułu takiego zbycia przedmiotów wchodzących w skład spadku. Podkreślenia wymaga, że jeżeli kwota spłaty nie przekracza wartości przysługującego spadkobiercy udziału spadkowego, to nie powstaje przychód z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w sytuacji, w której spłata jest ekwiwalentna do posiadanego przez podatnika udziału w spadku, podatnik nie uzyskuje w związku z czynnością działu spadku żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej części masy spadkowej. W takim przypadku brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że otrzymanie przez Wnioskodawcę w wyniku działu spadku, przedmiotem którego był udział w nieruchomości, spłaty w kwocie niższej niż wartość udziału, jaki przysługiwał Zainteresowanemu w spadku po rodzicach nie będzie skutkowało powstaniem przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet w sytuacji gdy nastąpił przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiła śmierć spadkodawcy. Istotne znaczenie dla niniejszego rozstrzygnięcia ma okoliczność, że spłata nie przekroczyła wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego, a umowa została zawarta wyłącznie między spadkobiercami. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu otrzymania spłaty w wysokości nieprzekraczającej udziału spadkowego w zamian za odziedziczony udział w spadku.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić zatem należy, że w przypadku zniesienia współwłasności ze spłatą na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do tej części spłaty, która odpowiada udziałowi w nieruchomości nabytemu w 2010 r. w darowiźnie od brata Zainteresowanego kwota ta nie stanowi dla Wnioskodawcy źródła przychodu, z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. udziału upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymanie przez Wnioskodawcę w wyniku działu spadku części spłaty, ze względu na okoliczność, że wartość spłaty nie przekracza wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego również nie powoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. W rezultacie na Wnioskodawcy z tytułu otrzymania spłaty, nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ani zgłoszenia otrzymanej kwoty do urzędu skarbowego.

Końcowo, wskazać należy, że dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wyjaśnić bowiem należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, że upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej.

Z kolei, odnosząc się przywołanej interpretacji indywidualnej, tut. organ informuje, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego organu. Interpretacja organu podatkowego dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej