Interpretacja indywidualna z dnia 20.11.2019, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.526.2019.1.JŚ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

zwrot bądź pokrywanie bezpośrednio kosztów związanych z udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dna 24 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zwrotu bądź pokrywania bezpośrednio kosztów związanych z udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zwrotu bądź pokrywania bezpośrednio kosztów związanych z udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej.

Przy piśmie z dnia 24 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) Wnioskodawca przesłał potwierdzenie dokonania wpłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego należącą do Grupy Kapitałowej (dalej: Spółka). Spółka działa na podstawie przepisów prawa polskiego i jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością posiada organy spółki w tym Radę Nadzorczą powołaną na podstawie Kodeksu Spółek Handlowych. Rada sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach Jej działalności. Członkowie Rady Nadzorczej pełnią swoje funkcje na podstawie powołania.

W skład Rady Nadzorczej powołanych jest trzech Członków, którym przysługuje miesięczne wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji Członka Rady Nadzorczej, w wysokości określonej przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników. Ponadto, zgodnie z art. 222(1) § 2 Kodeksu Spółek Handlowych, Spółka pokrywa również koszty związane z udziałem Członków Rady Nadzorczej w pracach tejże Rady, między innymi:

• koszty dojazdu do miejsca posiedzenia Rady Nadzorczej, w tym koszty biletów lotniczych, kolejowych lub koszty przejazdu samochodem prywatnym w wysokości udokumentowanej rozliczeniem sporządzonym w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej,

• koszty wyżywienia i noclegu w hotelu.

Pokrywanie wyżej wymienionych kosztów odbywa się w dwojaki sposób:

1. Członkowie Rady Nadzorczej sami pokrywają koszty, a następnie otrzymują ich zwrot na podstawie rozliczeń lub przedłożonych rachunków/faktur, które mogą być wystawione na Członka Rady Nadzorczej bądź bezpośrednio na Spółkę lub
2. Spółka bezpośrednio finansuje koszty (faktury są wystawiane na rzecz Spółki) w tym wariancie Członkowie Rady Nadzorczej nie biorą udziału ani w organizacji zakupu biletów/dojazdów/noclegów, ani w dokonywaniu płatności na rzecz usługodawców.

Rada Nadzorcza jest zwoływana nieregularnie, w miarę potrzeb, jednakże nie rzadziej niż raz na trzy miesiące. Posiedzenia Rady odbywają się zazwyczaj w siedzibie Spółki lub w jednym z trzech Jej Oddziałów znajdujących się na terenie Polski. Członkowie Rady Nadzorczej dojeżdżają na posiedzenia Rady z miejsca zamieszkania lub innego aktualnego miejsca pobytu. Jednakże w każdym przypadku dojazdy te realizowane dotychczas były spoza miejscowości, w której odbywało się posiedzenie Rady Nadzorczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Spółce ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku, gdy na rzecz Członków Rady Nadzorczej dokonuje zwrotu kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej oraz zwrotu kosztów ich zakwaterowania i wyżywienia poniesionych w związku z ich udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej lub, gdy pokrywa wyżej wymienione koszty bezpośrednio?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest zobowiązana jako płatnik do pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku, gdy dokonuje zwrotu kosztów na rzecz Członków Rady Nadzorczej, bądź, gdy bezpośrednio pokrywa koszty związane z ich udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej.

Spółka stoi na stanowisku, że pokrywane przez Nią koszty w związku z wykonywaniem przez Członków Rady Nadzorczej powierzonych im funkcji, a w szczególności koszty dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej oraz zakwaterowania i wyżywienia stanowią dla Członków Rady przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do otrzymywanych przez Członków Rady Nadzorczej przychodów nie znajduje również zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy i konieczność uczestniczenia w posiedzeniach Rady Nadzorczej, nie można uznać że Członkowie Rady odbywają podróż. Przejazdy te są związane z pełnioną przez nich funkcją w ramach powołania na Członków Rady Nadzorczej i nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego. Na Członku Rady Nadzorczej spoczywa bowiem obowiązek sprawowania funkcji, w efekcie czego dojazd do siedziby lub oddziału Spółki, to nie podróż tylko dojazd do pracy. W konsekwencji, kwoty wypłacone tytułem zwrotu kosztów dojazdu stanowią dla Członków Rady Nadzorczej przychód podatkowy, który nie korzysta ze zwolnienia.

W konsekwencji powyższego, poniesione przez Spółkę koszty dojazdu i zakwaterowania Członków Rady Nadzorczej, rozliczane są indywidualnie i zaliczane poszczególnym członkom Rady do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, pobierana jest i odprowadzana z tego tytułu zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Spółka znalazła potwierdzenie swojego stanowiska w licznych interpretacjach indywidualnych, dla przykładu: nr 0114-KDIP3-3.4011.350.2018.3.IM; nr 0115-KDIT2-2.4011.287.2018.1.HD; nr 0112-KDIL3-1.4011.251.2018.1.AMN; nr 0113-KDIPT2-3.4011.239.2018.1.DS; nr 0113-KDIPT2-3.4011.188.2018.1.PR, nr 0114-KDIP3-3.4011.133.2018.2.JK3.

Jednakże w świetle Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2019 r. sygn. akt II UK 474/17 oraz w świetle następujących indywidualnych interpretacji: nr 0113-KDIPT2-3.4011.597.2018.2.MS, nr 0113-KDIPT2-3.4011.230.2018.11.MS nasuwają się wątpliwości, czy działanie Spółki jest prawidłowe. Przytoczone interpretacje przyjmują, że warunkiem skorzystania przez osobę niebędącą pracownikiem ze zwolnienia, o którym mowa jest w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) jest odbycie przez nią podróży zgodnie z jej potocznym znaczeniem, której celem jest osiągnięcie przychodu. W konsekwencji, zwrot kosztów związanych z odbyciem podróży w celu udziału w pracach Rady Nadzorczej podlegałby zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na takich samych zasadach jak diety i inne należności z tytułu podróży służbowych pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono zbliżone stany faktyczne w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o wydanie indywidualnej interpretacji dla naszej Spółki w przedmiotowym stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu zawarta w art. 11, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 2 działalność wykonywana osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Tym samym, przychodem członka rady nadzorczej jest każde świadczenie otrzymywane w związku z pełnioną przez niego funkcją, są to zatem zarówno świadczenia pieniężne, jak i nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z wypełnianiem powierzonych mu obowiązków. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ww. ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne należności otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej a także osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, z treści art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów, lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest uzyskanie tych świadczeń przez osobę będącą w podróży pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Wobec powyższego, dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie podróży ujęte w tym przepisie.

Odnosząc się do znaczenia pojęć ,,podróż osoby niebędącej pracownikiem i ,,podróż służbowa wskazać należy, że nie są one tożsame.

Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) podróż to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. W Małym Słowniku Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol (Wyd. Naukowe PWN Warszawa 1995) podróż definiuje się jako: przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca; podróżowanie.

Zauważyć bowiem należy, że podróż służbowa realizowana jest w ramach stosunku pracy, którego definicję zawiera art. 22 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Umówione miejsce świadczenia pracy jest więc istotnym elementem stosunku pracy, zaś jej wykonywanie poza wyznaczonym miejscem odbywa się na polecenie pracodawcy. Warto podkreślić, że ustawa podatkowa dla zastosowania analizowanego zwolnienia nie wprowadza warunku, że podróż służbowa musi być dokonana w celu osiągnięcia przychodów.

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, (czyli dotyczące podróży osób niebędących pracownikami) ma zastosowanie jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów. Ustawodawca zatem w obu z ww. przypadków (podróży służbowej i podróży osoby niebędącej pracownikiem) nie traktuje w sposób tożsamy. Natomiast zakres ww. zwolnienia jest ograniczony do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie zaś do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego należącą do Grupy Kapitałowej. Spółka działa na podstawie przepisów prawa polskiego i jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością posiada organy spółki w tym Radę Nadzorczą powołaną na podstawie Kodeksu Spółek Handlowych. Rada sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach Jej działalności. Członkowie Rady Nadzorczej pełnią swoje funkcje na podstawie powołania.

W skład Rady Nadzorczej powołanych jest trzech Członków, którym przysługuje miesięczne wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji Członka Rady Nadzorczej, w wysokości określonej przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników. Ponadto zgodnie z art. 222(1) § 2 Kodeksu Spółek Handlowych, Spółka pokrywa również koszty związane z udziałem Członków Rady Nadzorczej w pracach tejże Rady, między innymi:

• koszty dojazdu do miejsca posiedzenia Rady Nadzorczej, w tym koszty biletów lotniczych, kolejowych lub koszty przejazdu samochodem prywatnym w wysokości udokumentowanej rozliczeniem sporządzonym w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej,

• koszty wyżywienia i noclegu w hotelu.

Pokrywanie wyżej wymienionych kosztów odbywa się w dwojaki sposób:

1. Członkowie Rady Nadzorczej sami pokrywają koszty, a następnie otrzymują ich zwrot na podstawie rozliczeń lub przedłożonych rachunków/faktur, które mogą być wystawione na Członka Rady Nadzorczej bądź bezpośrednio na Spółkę lub
2. Spółka bezpośrednio finansuje koszty (faktury są wystawiane na rzecz Spółki) w tym wariancie Członkowie Rady Nadzorczej nie biorą udziału ani w organizacji zakupu biletów/dojazdów/noclegów, ani w dokonywaniu płatności na rzecz usługodawców.

Rada Nadzorcza jest zwoływana nieregularnie, w miarę potrzeb, jednakże nie rzadziej niż raz na trzy miesiące. Posiedzenia Rady odbywają się zazwyczaj w siedzibie Spółki lub w jednym z trzech Jej Oddziałów znajdujących się na terenie Polski. Członkowie Rady Nadzorczej dojeżdżają na posiedzenia Rady z miejsca zamieszkania lub innego aktualnego miejsca pobytu. Jednakże w każdym przypadku dojazdy te realizowane dotychczas były spoza miejscowości, w której odbywało się posiedzenie Rady Nadzorczej.

Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku kiedy Spółka dokonuje zwrotu kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej oraz zwrotu kosztów ich zakwaterowania i wyżywienia poniesionych w związku z ich udziałem w posiedzeniach Rady Nadzorczej, które odbywają się poza miejscem zamieszkania członków Rady Nadzorczej, lub gdy Spółka pokrywa wyżej wymienione koszty bezpośrednio, to w tej sytuacji należy uznać, że członkowie Rady Nadzorczej będą wykonywać podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty pokrywanych ww. kosztów dojazdu oraz kosztów zakwaterowania i wyżywienia zarówno kosztów ponoszonych bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jak i zwracanych przez Niego kosztów poniesionych przez członków Rady Nadzorczej gdyż są one zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.). Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej