Przychód sankcyjny – możliwość skorygowania przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy, gdy Wnioskodawca zwróci konsumentowi gotówkę z tytułu zapłaty i konsument ureguluje płatność w formie przelewu bankowego.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego:

‒jest nieprawidłowe w zakresie rozpoznania przychodu jedynie na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy, a nie również na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy przy przyjęciu płatności gotówkowej powyżej limitu;

‒jest nieprawidłowe w zakresie rozpoznania przychodu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy wyłącznie od nadwyżki ponad kwotę 20 000 zł;

‒jest prawidłowe w zakresie możliwości skorygowania przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy, gdy Wnioskodawca zwróci konsumentowi gotówkę z tytułu zapłaty i konsument ureguluje płatność w formie przelewu bankowego.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 września 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 30 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w świetle art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.) (dalej jako: „ustawa o PIT”), a w związku z tym podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca zamierza założyć jednoosobową pozarolniczą działalność oraz rozpocząć w 2023 roku prowadzenie działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 lit. a-b ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (dalej jako „ustawa o AML”), tj. działalność polegającą na świadczeniu usług w zakresie:

a)wymiany pomiędzy walutami wirtualnymi i środkami płatniczymi,

b)wymiany pomiędzy walutami wirtualnymi.

W tym celu Wnioskodawca zamierza nabywać waluty wirtualne za pośrednictwem zewnętrznych giełd kryptowalutowych, a następnie odsprzedawać je klientom po wyższym kursie niż rynkowy. Wnioskodawca zamierza przyjmować środki pieniężne w gotówce zarówno od przedsiębiorców, jak i konsumentów. Ponadto Wnioskodawca zamierza również wydawać środki pieniężne w gotówce ww. wskazanym podmiotom.

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do kwestii podatkowych z uwagi na ustawę z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105, dalej jako „ustawa zmieniająca”, gdyż wprowadzono zmiany m.in. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie odnośnie wprowadzanego na podstawie art. 1 (art. 1 pkt 1 lit. b tiret trzecie) ustawy wprowadzającej art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT. Zwraca przy tym jednak uwagę, że Prezydent dnia 15 listopada 2021 roku podpisał ustawę, a wyżej wymieniony przepis zacznie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2023 roku.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, iż interpretacji w trybie art. 14b ordynacji podatkowej podlegają również uchwalone, które oczekują na wejście w życie. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. o sygn. akt: I SA/Bk 157/14 „błędne jest stanowisko, że interpretacji indywidualnej mogą podlegać wyłącznie obowiązujące przepisy prawa podatkowego”.

Pytania

1.Czy przepis art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2023 roku należy interpretować w ten sposób, że przyjęcie płatności w kwocie powyżej limitu określonego w art. 7b ustawy o prawie konsumentów skutkować będzie rozpoznaniem przychodu podatkowego zarówno wedle art. 14 ust. 1 ustawy o PIT jak i art. 14 ust. 1 pkt 22 ustawy o PIT?

2.W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania postawionego w punkcie 1 za nieprawidłowe, czy w przypadku przyjęcia płatności od konsumenta bez pośrednictwa rachunku bankowego powyżej limitu określonego w art. 7b ustawy o prawach konsumenta dodatkowy przychód podatkowy, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT w brzmieniu od 1 stycznia 2023 roku powstanie wyłącznie od nadwyżki ponad kwotę 20 000 zł?

3.Czy jeżeli Wnioskodawca zwróci konsumentowi gotówkę otrzymaną tytułem zapłaty za towar/usługę i następnie konsument ureguluje płatność za towar/usługę w formie przelewu bankowego, czy wtedy Wnioskodawca będzie mógł skorygować przychód, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT w brzmieniu od 1 stycznia 2023 roku, a w konsekwencji przychód podatkowy zostanie rozpoznany jednokrotnie?

Pana stanowisko dotyczące pierwszego pytania

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 11 ustawy o PIT za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej. Jednocześnie w świetle art. 17 ust. 1g ustawy o PIT przepis ust. 1 pkt 11 stosuje się również do przychodów uzyskanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z wyjątkiem działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, zaliczanej do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Podstawowa zasada określania daty powstawania przychodu związanego z działalnością gospodarczą została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 14 ust. 1c ustawy o PIT. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j, 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1)wystawienia faktury albo

2)uregulowania należności.

Powyższe oznacza, że datą powstania przychodu będzie dzień wydania towaru lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, jednak nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105, dalej jako „ustawa zmieniająca”) wprowadzono zmiany m.in. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 1 (art. 1 pkt 1 lit. b tiret trzecie) ustawy zmieniającej dokonano zmiany art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie został dodany pkt 22, który stanowi, iż: przychodem z działalności gospodarczej jest również kwota płatności dotyczącej transakcji, o której mowa w art. 7b ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287), otrzymanej bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z treścią wyżej wspomnianego art. 7b ustawy o prawach konsumenta: konsument jest obowiązany do dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, jeżeli jednorazowa wartość transakcji z przedsiębiorcą, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 20 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przyjęcia płatności w gotówce powyżej limitu określonego w art. 7b ustawy o prawach konsumenta Wnioskodawca rozpozna wyłącznie przychód z tytułu działalności gospodarczej zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, a więc pomimo niezachowania limitu transakcji gotówkowej przychód powstanie wyłącznie raz, a nie zarówno na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, jak i art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT.

Jedną z naczelnych zasad prawa podatkowego, która wypływa z norm konstytucyjnych jest zakaz podwójnego opodatkowania tożsamych wartości. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 października 2020 r. o sygn. akt II FSK 1610/18: „na tle prawa podatkowego konstytucyjna zasada równości oznacza postulat zachowania równomierności w opodatkowaniu podatkami przez prowadzenie powszechnego i proporcjonalnego opodatkowania. Powszechność opodatkowania oznacza opodatkowanie wszystkich podatników na tych samych zasadach (por. postanowienie NSA z 5 kwietnia 2011 r. I FSK 525/10; CBOSA). W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. wyrok z dnia 22 maja 2002 r., sygn. akt K 6/02) i Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok z 11 czerwca 2010 r., I FSK972/09) wskazuje, że podwójne opodatkowanie stoi też w sprzeczności z zasadami wyrażonymi w art. 84 i art. 217 Konstytucji RP”.

Z drugiej jednak strony, bez takiego opodatkowania zarówno na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, jak i art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT norma pozostałaby bez sankcji, a nawet w procesie legislacji Narodowy Bank Polski zwracał uwagę, że sankcja występuje. Z uwagi na powyższe podatnik powziął wątpliwość interpretacyjną i zwrócił się z niniejszym pytaniem.

Pana stanowisko dotyczące drugiego pytania

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przyjęcia płatności od konsumenta bez pośrednictwa rachunku bankowego powyżej limitu określonego w art. 7b ustawy o prawach konsumenta skutkować będzie dla Wnioskodawcy rozpoznaniem dodatkowego przychodu podatkowego na podstawie wprowadzanego art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT wyłącznie od nadwyżki ponad kwotę 20 000 zł.

Literalne brzmienie przepisu art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT prowadzi do wniosku, iż dodatkowy przychód powstanie wyłącznie od nadwyżki, z uwagi na użycie sformułowania „kwota płatności dotyczącej transakcji”.

Gdyby przyjąć odmienną interpretację, po pierwsze te same wartości byłby opodatkowane podwójne, a po drugie interpretacja prawa podatkowego w przypadku, gdy wykładnia językowa nie daje jednoznacznych rezultatów, należy zastosować ten wariant, który nie spowoduje strat w prowadzonej działalności gospodarczej [por. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2017 r. o sygn. III SA/Wa 2822/15].

„Aktualnie sądy administracyjne w uzasadnieniach wydawanych przez siebie orzeczeń coraz częściej posługują się pojęciem wykładni gospodarczej i odwołują do jej założeń. W latach 2004-2017 wydano 132 wyroki zawierające to pojęcie (stan na 5.10.2017 r.) Wskazana wykładnia zmierza zatem do interpretacji prawa z punktu widzenia gospodarczej rzeczywistości”, N. Kociak, Wykładnia gospodarcza w orzecznictwie sądów administracyjnych, PP 2018, nr 4, s. 42-47.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2017 r. o sygn. II FSK 1793/15: w ujęciu „progospodarczym” wykładnia gospodarcza to taki rodzaj wykładni, wedle której interpretacja przepisów podatkowych powinna mieć na uwadze realia gospodarcze, w których jest wykonywana”.

Wobec tego, mając na względzie coraz bardziej rozbudowane relacje gospodarcze łączące różne podmioty, organy podatkowe powinny opierać argumentację uzasadnianych przepisów właśnie na realiach gospodarczych.

W związku z powyższym, w przypadku niedochowania warunków wskazanych w art. 7b ustawy o prawie konsumenta przychód podatkowy, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT powstanie wyłącznie od nadwyżki ponad kwotę 20 000 zł, a nie od pełnej kwoty płatności.

Pana stanowisko dotyczące trzeciego pytania

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli konsument dokona zapłaty gotówką za transakcję, która powinna odbyć się za pośrednictwem rachunku bankowego, a następnie uzyska zwrot gotówki i opłaci tę transakcję przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy, to nie będzie on zobowiązany do rozpoznania dodatkowego przychodu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT w brzmieniu od 1 stycznia 2023 roku.

Żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w aktualnym brzmieniu oraz w brzmieniu od 1 stycznia 2023 roku nie wskazuje, że dodatkowy przychód przedsiębiorcy z tytułu niedochowania warunków transakcji, o których mowa w art. 7b ustawy o prawie konsumentów, ma charakter stały i nieodwracalny. Oznacza to, że o ile konsument skoryguje formę płatności, a przychód jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie ma podstaw prawnych do rozpoznania dodatkowego sankcyjnego przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wskazać należy, że ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105) wprowadzono zmiany m.in. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zmiany te dotyczą m.in. wprowadzenia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy, który miał wejść w życie z dniem 1 stycznia 2023 roku. Jednakże na mocy ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 roku o zmianie ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r. poz. 1719) art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy wejdzie w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2024 roku.

Jak stanowi art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z działalności gospodarczej jest również kwota płatności dotyczącej transakcji, o której mowa w art. 7b ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2020 r. poz. 287 oraz z 2021 r. poz. 2105), otrzymanej bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się również do przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287 ze zm.).

Zgodnie z regulacjami zawartymi w przepisie art. 7b ustawy o prawach konsumenta:

Konsument jest obowiązany do dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, jeżeli jednorazowa wartość transakcji z przedsiębiorcą, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 20 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Podkreślić przy tym należy, że przepis art. 7b ww. ustawy wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2024 r.

Odnosząc się do powyższego zauważyć zatem należy, że przepisy ustawy zmieniającej wprowadzają z dniem 1 stycznia 2024 r. szereg zmian, w tym dotyczących limitu transakcji gotówkowych w relacji między przedsiębiorcami a konsumentami (osobami prywatnymi).

Wskazać bowiem należy, że do ustawy o prawach konsumenta dodany został art. 7b, który jasno wskazuje, że konsument ma obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, jeżeli jednorazowa wartość transakcji z przedsiębiorcą (bez względu na liczbę wynikających z niej płatności) przekracza 20 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „konsumenta” oraz „przedsiębiorcy”, zasadne zatem wydaje się odwołanie do przepisów regulujących ww. pojęcia, tj. przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1360 ze zm., dalej: „KC”).

I tak, z art. 22¹ KC wynika, że:

Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Z kolei, w art. 43¹ KC wskazano, że:

Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Z powyższego wynika, że za konsumenta uznaje się osobę fizyczną, która dokonuje czynności prawnej z przedsiębiorcą. Natomiast przedsiębiorcą może być osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna prowadząca działalność gospodarczą.

Rozważając przedstawione okoliczności sprawy pod kątem zadanych przez Pana pytań oraz zajętego stanowiska odnośnie poruszonego w pytaniach zagadnienia należy wskazać, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy przewiduje konieczność rozpoznania przychodu w przypadku niedopełnienia obowiązku realizacji przez konsumentów płatności dotyczącej transakcji, o której mowa w art. 7b ustawy o prawach konsumenta za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Ponadto, jak wynika z art. 7b ustawy o prawach konsumenta, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2024 r., konsument obowiązany będzie do dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, jeżeli jednorazowa wartość transakcji z przedsiębiorcą, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 20 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Podkreślić należy, że w przepisie tym jest mowa o dwóch stronach transakcji uczestniczących w dokonywaniu płatności, a mianowicie przedsiębiorcy i konsumencie, dokonujących transakcji w sytuacji, gdy jednorazowa wartość tych transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 20 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że zamierza Pan nabywać waluty wirtualne za pośrednictwem zewnętrznych giełd kryptowalutowych, a następnie odsprzedawać je klientom po kursie wyższym niż rynkowy. Zamierza Pan też przyjmować środki pieniężne w gotówce zarówno od przedsiębiorców, jak i konsumentów oraz wydawać środki pieniężne w gotówce ww. wskazanym podmiotom.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz treść wniosku stwierdzić należy, że art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy jest przepisem o charakterze sankcyjnym. Przy czym przesłanką zastosowania sankcji jest wyłącznie zachowanie się podatnika niezgodne z dyspozycją tego przepisu. Dlatego też, gdy przyjmie Pan od konsumentów płatności w kwocie powyżej limitu określonego w art. 7b ustawy o prawie konsumentów będzie Pan musiał rozpoznać przychód zarówno na podstawie art. 14 ust. 1, jak i art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy. Gdyby był Pan uprawniony do rozpoznania przychodu wyłącznie na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy nie byłoby mowy o jakiejkolwiek sankcji, a wprowadzenie art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy stałoby się bezcelowe.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy wynika, że przychodem jest kwota płatności otrzymana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Przepis ten nie nakazuje zatem zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 20 000 zł, lecz każdą płatność dokonaną z pominięciem rachunku płatniczego, jeśli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 20 000 zł.

Jeżeli natomiast otrzyma Pan od konsumenta zapłatę przekraczającą 20 000 zł gotówką i ją zwróci, a następnie konsument ureguluje zapłatę w formie przelewu bankowego, będzie Pan mógł skorygować przychód sankcyjny. Ponowne uregulowanie zapłaty zostanie bowiem dokonane z zachowaniem zasad określonych w art. 14 ust. 2 pkt 22 ustawy. W konsekwencji rozpozna Pan przychód wyłącznie jednokrotnie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który w dniu wydania interpretacji jeszcze nie obowiązuje.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).