Wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych:

‒jest prawidłowe – w części dotyczącej uprawnienia do określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 tej ustawy w odniesieniu do budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego przed przyjęciem ich do używania,

‒jest nieprawidłowe – w części dotyczącej uprawnienia do dokonania korekty deklaracji rocznej PIT-36L za lata 2019, 2020, 2021.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 sierpnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 22 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Na wstępie opisu stanu faktycznego Wnioskodawca stwierdził – w nawiązaniu do wydanej interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2022 r., sygn. (…) wskazującej nieprawidłowe stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego – że doprecyzowuje dotychczasowo przedstawiony stan faktyczny, w tym zwrócił uwagę na kwestie mogące mieć wpływ na ostateczną ocenę zdarzenia przedstawionego we wniosku.

Na podstawie wpisu do CEIDG od 1 października 2015 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą X.

Głównie przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wynajmowanie lokali i budynków mieszkalnych (PKD 68.20.Z). Dodatkowo do działalności gospodarczej Wnioskodawcy zaliczono Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami (PKD 68.31.Z), Zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie (PKD 68.32.Z) oraz Pozostałe zakwaterowanie (PKD 55.90.Z).

Przychody z powyższej opodatkowywane są na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o p.d.o.f.”), tj. art. 9a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 Ustawy o p.d.o.f., a więc z zastosowaniem stawki liniowej. Wskazana działalność gospodarcza jest ewidencjonowana przy pomocy podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości składających się z działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym oraz lokalu mieszkalnego wraz z przypisanym miejscem postojowym oraz boksem rowerowym z przeznaczeniem obu tych nieruchomości na wynajem.

26 kwietnia 2019 r. został sporządzony akt notarialny umowy sprzedaży nieruchomości stanowiącej działkę gruntu zabudowaną budynkiem mieszkalnym, w treści tego aktu dotychczasowi właściciele oświadczyli, że zakończenie budowy budynku zostało przez nich zgłoszone i przyjęte przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego bez sprzeciwu w 2014 roku.

Od tego momentu do dnia sporządzania aktu notarialnego, tj. (…) kwietnia 2019 r. użytkowali oni budynek mieszkalny będący przedmiotem umowy sprzedaży przez co najmniej okres 60 miesięcy.

(…) października 2019 r. został sporządzony akt notarialny umowy sprzedaży nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, w treści tego aktu dotychczasowy właściciel oświadczył, że lokal ten był użytkowany ponad 60 miesięcy od daty jego nabycia.

Ponadto pierwotny właściciel mieszkania oświadczył w powyższym akcie notarialnym, że nabył prawo własności do tego lokalu na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży zawartej w akcie notarialnym z (…) listopada 2012 r.

W przypadku konieczności potwierdzenia, że zostały spełnione warunki wykorzystywania przez podmiot inny niż podatnik wskazanych środków trwałych przez okres co najmniej 60 miesięcy zgodnie z art. art. 22j ust. 3 pkt 1 Wnioskodawca przedstawi na tą okoliczność stosowne dokumenty.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 zarówno budynek mieszkalny, jak i lokal mieszkalny stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji, stąd Wnioskodawca na podstawie art. 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2019 r. poz. 2544) dokonał wprowadzenia do ewidencji środków trwałych:

a)budynku mieszkalnego 26 kwietnia 2019 r. i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego środka trwałego od maja 2019 r. zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 Ustawy o p.d.o.f,

b)lokalu mieszkalnego 22 października 2019 r i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego środka trwałego od listopada 2019 r. zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 Ustawy o p.d.o.f.

Zgodnie z rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) – Dz. U z 2016 poz. 1864, budynek mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych pod symbolem KŚT 110 – Budynki mieszkalne, zaś lokal mieszkalny wprowadzono do ewidencji środków trwałych pod symbolem KŚT 122 – Lokale mieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Podstawową metodą amortyzacji jest metoda liniowa określona w art. 22i ust. 1 Ustawy o p.d.o.f.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wnioskodawca zatem w stosunku do obu środków trwałych zastosował stawkę amortyzacji w wysokości 1,5% (obowiązującą w 2019 r.) zgodnie z załącznikiem nr 1 „Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych” do Ustawy o p.d.o.f. (Dz.U z 2018 r. poz. 1509; Dz.U. z 2019 r. poz. 1387) wskazaną dla budynków i lokali mieszkalnych.

Stąd jeżeli prawidłowym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 Ustawy o p.d.o.f. (tj. maksymalnie 10%, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat) Wnioskodawca chciałby dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych począwszy od roku 2019, a następnie za lata 2020, 2021, a więc za okres od momentu rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych według stawki amortyzacyjnej w wysokości 1,5%, która w tym przypadku uległa zaniżeniu i błędnemu naliczeniu.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał zmian stawki amortyzacji w trakcie biegu już zastosowanej stawki amortyzacji w wysokości 1,5%, lecz chciałby dokonać korekty wysokości tej stawki począwszy od momentu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego.

W wyniku tak dokonanej korekty zarówno w stosunku do budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego zostałaby zastosowana indywidualna stawka amortyzacyjna począwszy od roku 2019 a następnie za lata 2020, 2021, a więc za okres od momentu rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zachowaniem ciągłości stosowania jednej stawki.

Pytanie

Czy w odniesieniu do budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego Wnioskodawca był uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p.d.o.f., a w przypadku pozytywnej odpowiedzi jest on uprawniony do dokonania korekty deklaracji rocznej PIT- 36L za lata 2019, 2020, 2021?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3. domków kempingowych i budynków – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Pana zdaniem, powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga. Warszawa 1996. s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego.

Tym samym dopuszczalne jest ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zarówno lokal mieszkalny, jak i budynek mieszkalny były wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną – maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wnioskodawca mimo, że wprowadził budynek mieszkalny oraz lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych zamierza dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do ewidencji o ile był on uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt. 1 Ustawy o p d.o.f., względem dotychczas zastosowanej stawki amortyzacyjnej w wysokości 1,5%, która została zaniżona.

W wyniku dokonanej korekty indywidualna stawka amortyzacyjna będzie stosowana od momentu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego, w tym zachowana zostanie ciągłość w zakresie wyboru jej wysokości przez cały okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

Stąd Wnioskodawca chciałby dokonać korekty deklaracji podatkowej PIT-36L za lata 2019, 2020, 2021 na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U.2021 r. poz. 1540) w zakresie odpisów amortyzacyjnych oraz zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną za lata 2019, 2020, 2021, jak również stosować ją w roku 2022.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że spełnia warunki i jest uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p d.o.f. zarówno w odniesieniu do lokalu mieszkalnego, jak i budynku mieszkalnego. Jednocześnie będąc uprawnionym do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p.d.o.f.

Wnioskodawca może dokonać korekty deklaracji podatkowej PIT-36L za lata 2019, 2020, 2021 na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. w związku z korektą odpisów amortyzacyjnych w zakresie zaniżonej stawki amortyzacyjnej.

Z uwagi, że korekty odpisów amortyzacyjnych budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego będą dotyczyły pełnego okresu amortyzacji począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzono ww. środki trwałe do ewidencji nie będzie miał tu zastosowania art. 22h ust. 2, zachowana zostanie ciągłość stosowanej stawki amortyzacyjnej. Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach:

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 13 listopada 2020 r., 0114-KDIP3-2.4011.629.2020.1.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 września 2020 r., 0114-KDIP3-2.4011.465.2020.2.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 stycznia 2020 r.; 0114-KDIP3-2.4011.465.2020.2.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 lutego 2019 r., 0114-KDIP3-1.4011.609.2018.2.MG;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 27 listopada 2018 r., 0112-KDIL3-1.4011.419.2018.1.IM;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 listopada 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.492.2018.1.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 października 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.501.2018.1.MT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest częściowo prawidłowe i częściowo nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność

podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu

przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązujących do 31 grudnia 2021 r.:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

Przepis ten został zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”). Treść tego przepisu weszła w życie 1 stycznia 2022 r. I tak stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) mogą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zatem, metoda liniowa amortyzacji polega na tym, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla pewnej grupy środków trwałych możliwe jest przy tym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych metodą liniową przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, które umożliwiają szybszą amortyzację środka trwałego.

Stosownie bowiem do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

‒dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez podatnika.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r.,

środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2)ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu nadanym ustawą z 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123):

środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy lub

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z art. 14 ww. ustawy zmieniającej z 28 listopada 2020 r., przepisy art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po dniu 31 grudnia 2020 r.

Z treści wniosku wynika, że:

‒W ramach prowadzonej działalności dokonał Pan (w 2019 r.) zakupu nieruchomości składających się z działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym oraz lokalu mieszkalnego wraz z przypisanym miejscem postojowym oraz boksem rowerowym z przeznaczeniem obu tych nieruchomości na wynajem;

‒Poprzedni właściciele użytkowali budynek mieszkalny będący przedmiotem umowy sprzedaży przez co najmniej okres 60 miesięcy, co jest potwierdzone w akcie notarialnym;

‒Lokal mieszkalny był użytkowany przez poprzedniego właściciela ponad 60 miesięcy od daty jego nabycia, co jest potwierdzone w akcie notarialnym;

‒Zgodnie z art. 22a ust. 1 zarówno budynek mieszkalny, jak i lokal mieszkalny stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji;

‒Wprowadził Pan do ewidencji środków trwałych i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

‒budynek mieszkalny – 26 kwietnia 2019 r.

‒lokal mieszkalny – 22 października 2019 r.

‒W stosunku do obu środków trwałych zastosował Pan stawkę amortyzacji w wysokości 1,5% (obowiązującą w 2019 r.) zgodnie z załącznikiem nr 1 „Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych” do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie zostały spełnione przesłanki stanowiące o możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych. Tym samym na moment podejmowania decyzji o ich amortyzacji dopuszczalne było ustalenie przez Pana w stosunku do nich indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w stosunku do opisanych przez Pana środków trwałych – przed przystąpieniem do ich amortyzacji – mógł Pan wybrać metodę amortyzacji określoną w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pan jednak – zgodnie z obowiązującymi przepisami – wprowadził ww. środki trwałe do ewidencji środków trwałych i podjął decyzję o ich amortyzacji zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy podatkowej.

Wprawdzie odpisy amortyzacyjne od środka trwałego mogą wymagać korekty na skutek np. błędów popełnionych przy ich naliczaniu. Jednakże taka sytuacja nie miała miejsca w Pana przypadku.

Błędy w amortyzacji środka trwałego polegają najczęściej na pominięciu środka trwałego przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych, podwójnym naliczeniu odpisów od danego środka trwałego lub nieprawidłowej kwalifikacji środka trwałego w KŚT skutkującej przyjęciem nieodpowiedniej stawki amortyzacyjnej. Nie jest natomiast uważana za błąd prawidłowo przyjęta metoda i stawka amortyzacji, która wprawdzie nie spełnia Pana oczekiwań, ale jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

Z tego względu nie ma Pan obecnie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w 2019 r. i skorygowania prawidłowych – zgodnych z obowiązującymi przepisami – odpisów amortyzacyjnych.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślam, że interpretacja ta ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przez Pana podanego w zakresie postawionego przez Pana pytania, które wyznacza zakres Pana żądania.

Wskazuję także, że powołane w treści wniosku interpretacje indywidualne nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację. Co więcej, rozstrzygnięcia w nich dokonane nie są rozbieżne z niniejszym rozstrzygnięciem.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).