Sprzedaż przez Pana w najbliższym czasie 2-3 miesięcy udziału w lokalu mieszkalnym ponownie nabytego w dniu 20 kwietnia 2022 r., stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. Przychód ten, zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma Pan prawo pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu, tj. o cenę ww. udziału w lokalu mieszkalnym, za którą nastąpiło rozwiązanie umowy sprzedaży (wierzytelność) w dniu 20 kwietnia 2022 r.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 26 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W 2021 roku na podstawie aktów poświadczenia dziedziczenia sporządzonych w kancelarii (...) w (...) (Repertorium A nr (...)) przyjął Pan wraz z rodzeństwem w spadku mieszkanie po zmarłej babci i zmarłym ojcu w odpowiednich udziałach (numer Księgi Wieczystej (...)). W ciągu 6 miesięcy złożyliście Państwo w Urzędzie Skarbowym (...) stosowne formularze SD-Z2 zwalniające Państwa z podatku od spadków. Ustaliliście Państwo także kontaktując się telefonicznie z Krajową Informacją Skarbową, że w przypadku sprzedaży mieszkania przed upływem 5 lat jesteście również zwolnieni z podatku dochodowego, gdyż spadkodawcy (babcia i ojciec) nabyli mieszkanie odpowiednio: w 2005 roku babcia i 2013 roku ojciec (po zmarłym dziadku Repertorium A (...)). A zatem między śmiercią obojga spadkodawców, a nabyciem przez nich mieszkania minęło więcej niż 5 lat. Mieszkanie jest położone w (...) na tzw. obszarze rewitalizacji. Dnia 1 marca 2022 roku podpisaliście Państwo w kancelarii notarialnej (...) w (...) warunkową umowę sprzedaży z Kupującym (Repertorium A nr (...)). Po upływie 30 dni w związku z brakiem decyzji (...) Miasta (...) odnośnie skorzystania z prawa pierwokupu nastąpiło kolejne notarialne spotkanie i przeniesienie praw własności na Kupującego. 12 kwietnia 2022 roku podpisano akt notarialny (Repertorium A nr (...)) przenosząc prawa własności do lokalu na Kupującego. Kupujący miał wyznaczony termin do 13 kwietnia na wykonanie przelewów, a Państwo jako Sprzedający mieliście do 13 kwietnia wydać mu klucze do lokalu po zaksięgowaniu środków na Państwa kontach. Niestety wpłata środków nie nastąpiła. Kupujący Państwa oszukał. Nie chciał zrobić przelewów na miejscu, ale też notariusz nie widział nic niepokojącego we wpisaniu terminu 1 dzień traktując, że to jest obecnie standardowa procedura. Kupujący podpisał akt notarialny, chociaż wiedział, że nie dysponuje środkami na koncie na zakup lokalu. Twierdził później, że rzekomo pożyczył komuś pieniądze, ten ktoś mu nie oddał itp. Chcąc uniknąć wielomiesięcznego albo i wieloletniego procesu sądowego i egzekucji komorniczej, po wielu debatach, nerwach i rozmowach nakłoniliście go Państwo do polubownego stawiennictwa u tegoż samego notariusza na rozwiązanie umowy notarialnej. 20 kwietnia 2022 roku nastąpiło zatem wtórne przeniesienie praw własności na Pana i rodzeństwo jako skutek rozwiązania umowy notarialnej. Dokładnie cytując podpisane zostało: „rozwiązanie umowy przeniesienia prawa własności lokalu w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży oraz umowa przeniesienia prawa własności lokalu”. W akcie (Repertorium A nr (...)) jest między innymi ustęp, w którym Pan i rodzeństwo oraz Kupujący oświadczacie, że „zgodnie rozwiązujemy umowę przeniesienia prawa własności lokalu w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży w związku z niewykonaniem tej umowy tj. niewykonaniem zobowiązania Kupującego do zapłaty łącznej ceny w kwocie 194 000 złotych”.

Bardzo Pan prosi o potraktowanie sytuacji możliwie wyrozumiale. Jesteście Państwo stroną poszkodowaną w tych okolicznościach. Kupujący doprowadził do niezwykle rzadkiej sytuacji. Gdyby wykonał wpłatę środków to nie zaszłaby nawet konieczność złożenia jakichkolwiek zeznań do Urzędu Skarbowego, gdyż mieszkanie było w całości zwolnione jako spadkowe. W tej sytuacji obawiają się Państwo, że wina Kupującego niesie za sobą dla Państwa konsekwencje powstania w przyszłości obowiązku podatkowego z czym się Państwo nie godzą i liczą na zrozumienie, wsparcie i pozytywną dla Państwa interpretację.

Pytanie

1.Czy w przypadku ponownej sprzedaży w najbliższym czasie (2-3 miesiące) jesteście Państwo nadal zwolnieni z obowiązku podatku dochodowego traktując mieszkanie nadal jako spadkowe? Czy jednak rozwiązanie umowy notarialnej i "wtórne nabycie" oznacza prawnie nową datę nabycia nieruchomości i przez nieuczciwość kupującego tracą Państwo benefit w postaci braku konieczności odprowadzenia podatku dochodowego?

2.Jeśli jednak interpretacja pytania nr 1 okaże się krzywdząca i niesprawiedliwa i pomimo winy kupującego muszą Państwo w przyszłości przy ponownej sprzedaży odprowadzić podatek dochodowy, to czy kwota na akcie notarialnym za którą mieliście Państwo sprzedać mieszkanie, a której nie otrzymaliście (194 tysiące) jest Państwa "kosztem nabycia"? Czy już w ogóle jesteście Państwo potraktowani podwójnie krzywdząco i niesprawiedliwe, bo nabyliście za "0" i jak sprzedacie Państwo je np. za 200 tysięcy to musicie odprowadzić podatek 19% od 200 tysięcy zamiast od różnicy między przychodem, a kosztem nabycia?

Pana stanowisko w sprawie

1.Rozwiązanie umowy nie powinno skutkować nową datą nabycia przez Pana lokalu, bo skoro Kupujący nie wykonał obowiązku zapłaty to umowa notarialna nie została wykonana. Akt owszem został podpisany, ale jego warunek nie został spełniony w związku z tym traktowanie nowej daty nabycia jest niezasadne.

2.Nabył Pan mieszkanie w spadku za 0 zł. A skoro ponownie nabywa Pan, ale już nie od spadkodawców tylko od Kupującego to już nie nabywa Pan za „0 zł” tylko za taką kwotę za jaką temu Kupującemu Pan sprzedał, a której w dodatku nie otrzymał. Zatem, Pana kosztem nabycia jest kwota na akcie. Więc, jeśli należy odprowadzić podatek dochodowy to co najwyżej od ewentualnego zysku, czyli różnicy między potencjalnym przychodem, a kosztem nabycia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d) innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c- przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty ich nabycia.

Odnosząc się do skutków podatkowych ponownego nabycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego w związku z rozwiązaniem umowy z kupującym i ponownym przeniesieniem na Niego własności nieruchomości w pierwszej kolejności sięgnąć należy do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) dotyczących nabycia i utraty własności.

Zauważyć bowiem należy, że pomiędzy prawem podatkowym a cywilnym istnieje wiele powiązań, wynikających chociażby z faktu, że następstwa zdarzeń bądź czynności prawnych związanych z określonymi instytucjami prawa cywilnego wywołują również skutki wynikające z przepisów prawa podatkowego. Prawo cywilne i podatkowe posługują się zatem podobnymi określeniami. Jeżeli nie są one odmiennie zdefiniowane dla celów prawa podatkowego, należy je, biorąc pod uwagę fakt, że obie gałęzie prawa składają się na jeden system prawny, interpretować tak, jak czyni to prawo cywilne.

Przeniesienie (nabycie) własności na podstawie umowy stanowi podstawowy cywilnoprawny sposób nabycia własności właściwy prawu rzeczowemu.

Stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W myśl art. 535 Kodeksu:

Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Podkreślenia wymaga, że cechą umowy sprzedaży jest także jej konsensualność. W zakresie skutków obligacyjnych umowa sprzedaży dochodzi do skutku mocą samego porozumienia stron (solo consensu), bez konieczności dokonywania jakichkolwiek czynności realnych. Tym samym z chwilą złożenia zgodnych oświadczeń woli w zakresie zawarcia umowy sprzedaży każda ze stron uzyskuje odpowiednie roszczenie w stosunku do drugiej strony. Przeniesienie własności i wydanie rzeczy, jak również odebranie rzeczy i zapłata ceny są jedynie przejawem wykonania umowy przez strony; nie warunkują natomiast w żadnym wypadku jej ważności lub skuteczności (W. Katner, [w:] System PrPryw, t. 7, Nb 20; Z. Banaszczyk, [w:] Pietrzykowski, Komentarz 2011, t. II, Nb 10).

W przypadku gdy umowa sprzedaży przyjmuje z mocy prawa charakter czynności zobowiązująco-rozporządzającej, przeniesienie własności następuje bezpośrednio w wyniku zawarcia samej umowy. Taki charakter ma właśnie umowa sprzedaży nieruchomości, co wynika z przywołanego powyżej art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego. W takiej sytuacji samo zawarcie umowy powoduje skutek rozporządzający. Pozostałe obowiązki stron, takie jak np. wydanie rzeczy, jej odebranie oraz zapłata ceny, mają charakter drugorzędny i ich wykonanie lub niewykonanie nie wpływa w żaden sposób na kwestię przeniesienia własności, podobnie jak na kwestię ważności umowy.

W odniesieniu natomiast do kwestii dopuszczalności rozwiązania umowy (odstąpienia od umowy), na podstawie której doszło do przeniesienia własności nieruchomości, o ile stanowisko doktryny nie jest jednolite, to w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto wyraźnie jeden kierunek interpretacyjny (stanowisko takie prezentuje też Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z 30 listopada 1994 r., III CZP 130/94 (OSNCP 3/95)). Zgodnie z tą linią orzeczniczą, strona może odstąpić od umowy zobowiązująco-rozporządzającej, na podstawie której nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości, w ramach ustawowego uprawnienia. Umowa taka może być przez strony rozwiązana, jeżeli nie została w całości wykonana. Rozwiązanie umowy jest więc możliwe tylko do chwili istnienia stosunku zobowiązaniowego, gdy zaś stosunek ten już nie istnieje, to nie może być rozwiązany. Przy czym przejście prawa własności z dotychczasowego podmiotu na inny nie musi oznaczać, że umowa została w całości wykonana, a wobec tego stosunek zobowiązaniowy wygasł i odstąpienie od umowy (rozwiązanie umowy) stało się bezprzedmiotowe. Umowa ta może być jeszcze w całości niewykonana z tego powodu, że np. nabywca nie zapłacił całej ceny kupna lub zbywca nie wydał rzeczy będącej przedmiotem umowy.

Przyjmując za uzasadniony pogląd prezentowany w orzecznictwie (uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 30 listopada 1994 r., III CZP 130/94) samo rozwiązanie umowy sprzedaży nieruchomości nie powoduje automatycznego przeniesienia własności z powrotem na zbywcę. Rozwiązanie umowy nie znosi bowiem wszystkich jej skutków, w szczególności zaś jej skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności nieruchomości. Stwarza jedynie zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości na zbywcę – wywiera skutek obligacyjny. Do wykonania tego obowiązku natomiast może dojść w drodze umowy między nabywcą nieruchomości i jej zbywcą (zawartej w formie aktu notarialnego) lub – gdy do umowy takiej nie dojdzie – w drodze uwzględniającego żądanie zbywcy orzeczenia sądu, stwierdzającego obowiązek nabywcy złożenia stosownego oświadczenia woli, zastępującego to oświadczenie, które to orzeczenie stwierdza zawarcie umowy i zastępuje tę umowę. Zgodne oświadczenia woli co do przejścia własności nieruchomości z powrotem na nabywcę strony mogą również złożyć łącznie z porozumieniem o rozwiązaniu umowy obligacyjnej w tym samym akcie notarialnym.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdzie lokal mieszkalny został najpierw zbyty przez Pana i pozostałych spadkobierców w dniu 12 kwietnia 2022 r., a następnie, w wyniku rozwiązania umowy z nabywcą, doszło do ponownego jego nabycia.

Dokonana w dniu 12 kwietnia 2022 r. czynność prawna polegająca na zawarciu w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży wywołała skutek w postaci odpłatnego zbycia przez Pana i rodzeństwo przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Skutek podatkowy w postaci sprzedaży lokalu mieszkalnego powstał w momencie zawarcia umowy sprzedaży przenoszącej własność. Sam fakt zawarcia umowy sprzedaży pociągnął za sobą skutek w postaci zbycia lokalu mieszkalnego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych decydujące znaczenie ma samo zawarcie umowy sprzedaży, co oznacza, że dnia 12 kwietnia 2022 r. Pan wraz z rodzeństwem dokonał sprzedaży lokalu mieszkalnego. Natomiast dzień, w którym ponownie został nabył przedmiotowy lokal mieszkalny – tj. dzień 20 kwietnia 2022 r. – z uwagi na rozwiązanie umowy jest datą jego ponownego nabycia.

W konsekwencji, w przypadku odpłatnego zbycia tego lokalu mieszkalnego przed upływem 5 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło jego ponowne nabycie, uzyskany z tego tytułu dochód będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1) dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub

2) dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy,

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym, w myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy,

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 6c ww. ustawy,

Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Za koszt nabycia, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 22 ust. 6c ww. ustawy należy uznać co do zasady kwotę, za którą wcześniej (w dniu 12 kwietnia 2022 r.) dokonał Pan sprzedaży posiadanego udziału w lokalu mieszkalnym – cenę sprzedaży, która stanowiła Pana wierzytelność. Będzie to cena sprzedaży ustalona proporcjonalnie do wysokości posiadanego przez Pana udziału we współwłasności lokalu mieszkalnego, a nie jak Pan wskazuje pełna cena sprzedaży wynikająca z aktu notarialnego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy, stwierdzić należy, że sprzedaż przez Pana w najbliższym czasie 2-3 miesięcy udziału w lokalu mieszkalnym ponownie nabytego w dniu 20 kwietnia 2022 r., stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. Przychód ten, zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma Pan prawo pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu, tj. o cenę ww. udziału w lokalu mieszkalnym, za którą nastąpiło rozwiązanie umowy sprzedaży (wierzytelność) w dniu 20 kwietnia 2022 r.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym. W myśl natomiast art. 45 ust. 1a pkt 3 w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒Interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Pana, jako występującego z wnioskiem o jej wydanie. Nie chroni natomiast pozostałych spadkobierców.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).