Obowiązek podatkowy. Norwegia.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 marca 2022 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Opisany stan dotyczy roku podatkowego 2021. Jest Pani obywatelem Polski. W roku 2021 osiągnęła Pani jedynie przychody uzyskane poza granicami kraju. Pracuje Pani w Norwegii. W Polsce w 2021 r. nie osiągała Pani dochodu, nie prowadziła działalności gospodarczej, nie miała zaciągniętego żadnego kredytu. W przedsiębiorstwie norweskim jest Pani zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 20 sierpnia 2009 r. Wynagrodzenie wypłacane jest w walucie norweskiej, na norweskie konto bankowe. Zatrudnienie w Norwegii to jedyne Pani źródło, z którego czerpie Pani środki finansowe na utrzymanie. Opodatkowuje Pani swoje dochody w kraju ich uzyskania (w Norwegii), tam odprowadza Pani również składki na ubezpieczenie społeczne i emerytalne oraz składki zdrowotne. W Norwegii posiada Pani pozwolenie na pobyt stały. Norwegia traktuje Panią jako rezydenta podatkowego, co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji. Pani miejscem zamieszkania w 2021 r. była Norwegia (aktualnie również tam Pani mieszka). W Norwegii wynajmuje Pani lokal mieszkalny, jest on miejscem, w którym Pani zwykle przebywa w ciągu roku. Czyni Pani wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły. W Norwegii ponosi Pani ciężary związane z miejscem zamieszkania, dokonuje Pani zakupu wyposażenia mieszkania, posiada Pani nabyte tu ruchomości, opłaca i korzysta Pani z sieci Internet na podstawie zawartej umowy z norweskim dostawcą dostępu do Internetu. Mieszkanie w Norwegii jest urządzone celem trwałego użytkowania. W Polsce posiada Pani nieruchomość uzyskaną w spadku, jest Pani tam zameldowana. W Polsce przebywa Pani sporadycznie. Spędza Pani w Polsce mniej niż 50 dni w roku, w czasie urlopu wypoczynkowego. W 2021 r. nie przebywała Pani w Polsce więcej niż 183 dni w roku podatkowym. Posiada Pani ośrodek interesów życiowych w Norwegii. W Norwegii posiada Pani szerokie grono znajomych, uczestniczy Pani w życiu kościoła w pobliskim mieście, korzysta Pani z terenów rekreacyjnych celem aktywności fizycznej i rekreacji. W Norwegii w 2021 r. korzystała Pani ze świadczeń zdrowotnych. W Polsce mieszka jedynie Pani mąż, wobec którego ustały więzi fizyczne, gospodarcze i emocjonalne, a także pełnoletnie dzieci, które założyły już własne rodziny.

Pytanie

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, czy ma Pani obowiązek złożenia zeznania podatkowego PIT-36 za rok 2021 ze względu na dochody uzyskane z Norwegii?

Pani stanowisko w sprawie:

Jako rezydent Norwegii, twierdzi Pani, że nie ma Pani obowiązku złożenia zeznania PIT-36 za 2021 r., zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.),

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy,

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy,

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy, stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899), zmieniona Protokołem sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r., zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji polsko-norweskiej,

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji polsko-norweskiej,

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że jest Pani obywatelem Polski i pracuje Pani w Norwegii. W przedsiębiorstwie norweskim jest Pani zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 20 sierpnia 2009 r. Wynagrodzenie wypłacane jest w walucie norweskiej, na norweskie konto bankowe. Zatrudnienie w Norwegii to jedyne Pani źródło, z którego czerpie Pani środki finansowe na utrzymanie. Opodatkowuje Pani swoje dochody w kraju ich uzyskania (w Norwegii), tam odprowadza Pani również składki na ubezpieczenie społeczne i emerytalne oraz składki zdrowotne. W roku 2021 osiągnęła Pani jedynie przychody uzyskane poza granicami kraju. W Polsce w 2021 r. nie osiągała Pani dochodu, nie prowadziła działalności gospodarczej, nie miała zaciągniętego żadnego kredytu. W Norwegii posiada Pani pozwolenie na pobyt stały. Norwegia traktuje Panią jako rezydenta podatkowego, co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji. Posiada Pani ośrodek interesów życiowych w Norwegii. Pani miejscem zamieszkania w 2021 r. była Norwegia (aktualnie również tam Pani mieszka). W Norwegii wynajmuje Pani lokal mieszkalny, jest on miejscem, w którym Pani zwykle przebywa w ciągu roku. Czyni Pani wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły. W Norwegii ponosi Pani ciężary związane z miejscem zamieszkania, dokonuje Pani zakupu wyposażenia mieszkania, posiada Pani nabyte tu ruchomości, opłaca i korzysta Pani z sieci Internet na podstawie zawartej umowy z norweskim dostawcą dostępu do Internetu. Mieszkanie w Norwegii jest urządzone celem trwałego użytkowania. W Polsce posiada Pani nieruchomość uzyskaną w spadku, jest Pani tam zameldowana. W Norwegii posiada Pani szerokie grono znajomych, uczestniczy Pani w życiu kościoła w pobliskim mieście. W Norwegii w 2021 r. korzystała Pani ze świadczeń zdrowotnych. W Polsce przebywa Pani sporadycznie. Spędza Pani w Polsce mniej niż 50 dni w roku, w czasie urlopu wypoczynkowego. W 2021 r. nie przebywała Pani w Polsce więcej niż 183 dni w roku podatkowym. W Polsce mieszka Pani mąż, wobec którego ustały więzi fizyczne, gospodarcze i emocjonalne, a także pełnoletnie dzieci, które założyły już własne rodziny.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skoro Pani – traktowana przez Norwegię jako rezydent podatkowy (co potwierdza certyfikat rezydencji) – w roku podatkowym 2021 nie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie posiadała Pani ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bo – jak sama Pani podała we wniosku – Pani ośrodek interesów życiowych jest w Norwegii), brak jest przesłanek uprawniających uznanie Pani za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w 2021 r. podlegała Pani w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegała Pani opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w przedmiotowym okresie – jak Pani wskazała – nie osiągnęła. Wobec powyższego, na gruncie opisanego stanu faktycznego nie ma Pani obowiązku złożenia w Polsce zeznania rocznego za 2021 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. 

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi Pani zastosować się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).