Interpretacja indywidualna z dnia 31.12.2020, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.794.2020.2.AKR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Świadczenie wdowie z USA - zwolnienie z opodatkowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2020 r. (data wpływu 21 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia wdowiego otrzymywanego z USA jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia wdowiego otrzymywanego z USA.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 grudnia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.794.2020.1.AKR, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 grudnia 2020 r.). W dniu 29 grudnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 28 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W sierpniu 1984 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż wyjechali do USA. Mieszkali w do czasu powrotu Wnioskodawczyni do Polski, w marcu 2018 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż rozwiedli się w 1994 r. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w sierpniu 1998 r. Wnioskodawczyni nie wyszła ponownie za mąż. Wnioskodawczyni pracowała przez cały okres pobytu w USA. Jej mąż również pracował, poza przerwami gdy był na leczeniu (alkoholizm). W 2018 r. Wnioskodawczyni zdecydowała się wrócić do Polski. Tęskniła za krajem i rodziną, a także chciała spędzić czas z mamą. W USA Wnioskodawczyni zacznie pobierać emeryturę gdy skończy 66 lat i 7 miesięcy. Ze względu na to, że nie osiągnęła jeszcze tego wieku przyznano Jej zasiłek wdowi świadczenie społeczne po mężu. W USA małżonek ma prawo do zasiłku społecznego nawet po rozwodzie pod warunkiem, że małżeństwo trwało co najmniej 10 lat i żyjąca osoba nie weszła w inny związek małżeński. Wnioskodawczyni spełniła obydwa warunki (ślub w 1982 r., rozwód w 1994 r.) i status single. W związku z tym, że Wnioskodawczyni wyjechała z Polski tuż po studiach, nigdy w Polsce nie pracowała i nie należy Jej się emerytura w Polsce. Zasiłek wdowi jest Jej jedynym źródłem dochodów. Gdy Wnioskodawczyni zaczęła otrzymywać $ 850 (w maju 2019 r.), przekazane do Banku , od razu zaczęto pobierać podatek. Jako że Wnioskodawczyni i Jej mąż to obywatele USA, nie pobierany jest podatek od Jej świadczenia socjalnego. Wnioskodawczyni planuje pozostać w Polsce na stałe. Ma tu mieszkanie, Jej rodzina mieszka w . Zasiłek wdowi to jedyne źródło dochodu Wnioskodawczyni. Będzie go otrzymywać aż będzie się Jej należała własna emerytura.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że Jej miejsce zamieszkania to: . Wnioskodawczyni wykupiła tu mieszkanie własnościowe. Świadczenie wdowie przyznane zostało Wnioskodawczyni na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA. Według przepisów USA zasiłek wdowi nie podlega opodatkowaniu. Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. W 1984 r. opuściła Polskę z powodu zaangażowania męża w ruch Solidarność, co po dniu 13 grudnia 1981 r. było nielegalne. Mąż Wnioskodawczyni był skazany za drukowanie ulotek i po wyjściu z więzienia Wnioskodawczyni i Jej mąż zdecydowali się na opuszczenie Polski. W Polsce Wnioskodawczyni nigdy nie pracowała, a więc nie będzie otrzymywać emerytury. Wnioskodawczyni w USA pracowała i będzie otrzymywać emeryturę gdy ukończy 67 lat (za 5 lat). Do czasu otrzymania emerytury została Jej przyznana przez Zarząd Ubezpieczeń Społecznych w USA wdowia zapomoga. Od pierwszego przekazu tej zapomogi na konto Wnioskodawczyni w Banku pobierane są zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składkę zdrowotną. Pismo z dnia 30 maja 2019 r. z Ambasady USA poświadczyło, że Zarząd Ubezpieczeń Społecznych USA wypłaca Wnioskodawczyni świadczenie wdowie przyznane na podstawie amerykańskich federalnych przepisów emerytalno-rentowych, i że w USA takie świadczenie jest wolne od opodatkowania. Wnioskodawczyni powróciła do Polski na stałe. Mieszka w , gdzie mieszka też Jej matka, siostra i siostrzeniec. Matka jest starszą osobą (85 lat), więc Wnioskodawczyni będzie też Jej pomagać, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Wnioskodawczyni kupiła w mieszkanie i planuje zostać tu aż do śmierci. Przed wyjazdem z USA sprzedała swój dom i nie ma planów by tam kiedykolwiek wracać. Jej interesy życiowe związane są tylko z Polską. Jako że Wnioskodawczyni nie otrzymuje i nie będzie otrzymywała polskiej emerytury, Jej jedynym źródłem dochodu jest zasiłek wdowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Jak rozliczyć zasiłek wdowi w świetle przepisów podatkowych w Polsce i w oparciu o Umowę pomiędzy Polską a USA dotyczącą podwójnego opodatkowania oraz wyjątków od opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), Umowa z dnia 8 października 1974 r. pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki mówi w art. 5 ust. 1 o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania. Zgodnie z art. 9 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c. Stosownie do art. 21 ust. l pkt 8 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rodzinne. Zasiłek wdowi jest świadczeniem rodzinnym, a więc zgodnie z ww. artykułem powinien być zwolniony od opodatkowania. Otrzymywany przez Wnioskodawczynię zasiłek wdowi został Jej przyznany na podstawie obowiązujących w USA przepisów o świadczeniach rodzinnych, a więc powinien być zwolniony od opodatkowania w myśl art. 21 ust. l pkt 8 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 1984 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż wyjechali do USA. W 1994 r. rozwiedli się. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w sierpniu 1998 r. Wnioskodawczyni nie wyszła ponownie za mąż. Wnioskodawczyni pracowała przez cały okres pobytu w USA. W 2018 r. Wnioskodawczyni zdecydowała się wrócić do Polski. W USA Wnioskodawczyni zacznie pobierać emeryturę gdy skończy 66 lat i 7 miesięcy. Ze względu na to, że nie osiągnęła jeszcze tego wieku przyznano Jej zasiłek wdowi świadczenie społeczne po mężu. W USA małżonek ma prawo do zasiłku społecznego nawet po rozwodzie pod warunkiem, że małżeństwo trwało co najmniej 10 lat i żyjąca osoba nie weszła w inny związek małżeński. Wnioskodawczyni spełniła obydwa warunki (ślub w 1982 r., rozwód w 1994 r.) i status single. W związku z tym, że Wnioskodawczyni wyjechała z Polski tuż po studiach, nigdy w Polsce nie pracowała i nie należy Jej się emerytura w Polsce. Zasiłek wdowi jest Jej jedynym źródłem dochodów. Gdy Wnioskodawczyni zaczęła otrzymywać $ 850 (w maju 2019 r.), przekazane do Banku , od razu zaczęto pobierać zaliczki na podatek i składkę zdrowotną. Miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni to: . Wnioskodawczyni wykupiła tu mieszkanie własnościowe. Świadczenie wdowie przyznane zostało Wnioskodawczyni na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA. Według przepisów USA zasiłek wdowi nie podlega opodatkowaniu. Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. Wnioskodawczyni powróciła do Polski na stałe. Mieszka w , gdzie mieszka też Jej matka, siostra i siostrzeniec. Matka jest starszą osobą (85 lat), więc Wnioskodawczyni będzie też Jej pomagać, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Wnioskodawczyni kupiła w mieszkanie i planuje zostać tu aż do śmierci. Przed wyjazdem z USA sprzedała swój dom i nie ma planów by tam kiedykolwiek wracać. Jej interesy życiowe związane są tylko z Polską. Jako że Wnioskodawczyni nie otrzymuje i nie będzie otrzymywała polskiej emerytury, Jej jedynym źródłem dochodu jest zasiłek wdowi.

Wnioskodawczyni posiadając miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, w świetle art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawczynię świadczenia z USA, w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa z dnia 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178).

W myśl postanowień art. 5 ust. 1 ww. Umowy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Jednocześnie, stosownie do art. 5 ust. 2 ww. Umowy, postanowienia Umowy nie będą w żaden sposób stwarzały ograniczenia wobec wyłączeń, zwolnień, zmniejszeń, zaliczeń lub innych przywilejów, przyznanych obecnie lub w przyszłości przez:

1. prawo jednego z Umawiających się Państw przy określeniu podatków pobieranych przez to Umawiające się Państwo lub
2. przez każdą inną umowę zawartą pomiędzy Umawiającymi się Państwami.

Bez względu na postanowienia Umowy, z wyłączeniem ustępu 4, Umawiające się Państwo może opodatkować obywatela tego Umawiającego się Państwa lub osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Umawiającym się Państwie (zgodnie z zasadami artykułu 4), tak jakby Umowa nie weszła w życie (art. 5 ust. 3 ww. Umowy).

Z powyższych przepisów wynika, że Polska ma prawo opodatkować dochód z tytułu świadczenia wypłacanego ze Stanów Zjednoczonych osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Prawo to wynika z zapisu art. 5 ust. 3 ww. Umowy, zgodnie z którym państwu rezydencji przysługuje pełne prawo do opodatkowania dochodów osoby mającej na jego terytorium miejsce zamieszkania.

W myśl ogólnej zasady sformułowanej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rodzinne otrzymane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, dodatki rodzinne i pielęgnacyjne, zasiłki dla opiekunów otrzymane na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, świadczenia pieniężne otrzymane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, zasiłki porodowe otrzymane na podstawie odrębnych przepisów oraz świadczenie wychowawcze otrzymane na podstawie przepisów o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu świadczenie wdowie otrzymywane przez Wnioskodawczynię z USA podlega opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie jednak, przyjmując za Wnioskodawczynią, że ww. świadczenie jest świadczeniem rodzinnym, przyznawanym na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA, to jest ono zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Polsce nie występuje zatem obowiązek odprowadzania podatku dochodowego od ww. świadczenia oraz uwzględnienia go w zeznaniu podatkowym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznane zostało za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej