Interpretacje » PIT » skutki podatkowe wypłaty części zysku wypracowanego przed przekształceniem jednoosobowej działalności gospodarczej w Spółkę z o.o. - Interpretacja - 0113-KDIPT2-3.4011.631.2018.1.AC

Skutki podatkowe sprzedaży nieruchomości. - Interpretacja - 0114-KDIP3-1.4011.483.2020.2.MK1

Shutterstock

Interpretacja indywidualna z dnia 03.11.2020, sygn. 0114-KDIP3-1.4011.483.2020.2.MK1, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Skutki podatkowe sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z poźn.zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2020 r. (data wpływu 24 lipca 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 20 października 2020 r. (data nadania 20 października 2020 r., data wpływu 20 października 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 8 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.483.2020.1.MK1 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości

  • w części dotyczącej opodatkowania sprzedaży Willi, budynku nr 2 i budynku nr 3 jest prawidłowe,
  • w pozostałym zakresie jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 8 października 2020 r. (data nadania 8 października 2020 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.483.2020.1.MK1, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 20 października 2020 r. (data nadania 20 października 2020 r., data wpływu 20 października 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 14.06.2002 r. osoba fizyczna (zwana dalej Wnioskodawcą) dokonała zakupu działek gruntu nr 1 (oznaczona symbolem R i przeznaczona na cele rolne) oraz nr 2 (oznaczona symbolem RL i przeznaczona na cele leśne) jako działek niezabudowanych nie będących terenem budowlanym, odpowiednio o powierzchni 9,6612 ha oraz 5,5768 ha, tj. łącznej powierzchni 15,2380 ha, za cenę 415 tys. zł.

W dniu 19.12.2003 r. Wnioskodawca dokonał zakupu działki gruntu nr 3 (oznaczona symbolem R, RL i przeznaczona na cele rolne i leśne) stanowiącej drogę gruntową bez jakichkolwiek stałych naniesień budowlanych, o powierzchni 0,2426 ha za cenę 7,5 tys. zł.

W dniu 19.10.2004 r. dokonano połączenia wskazanych powyżej działek gruntu w jedną działkę nr 4 o łącznej powierzchni 15,4806 ha. W dniu 12.05.2005 r. Wnioskodawca w oparciu o przetarg sądowy () dokonał zakupu zespołu działek o łącznej powierzchni 307 ha, (), w skład którego wchodziła działka gruntu nr 5 (oznaczona symbolem R - grunty rolne) jako działki niezabudowanej nie będącej terenem budowlanym, której powierzchnia wynosi 7,9528 ha za łączną cenę zespołu działek w wysokości 3.600 tys. zł, która obejmowała również cenę działki nr 5. Działka nr 5 o powierzchni 7,9528 ha stanowiła łąkę i w dalszym ciągu jest w taki sposób użytkowana, co znajduje potwierdzenie w otrzymywanych przez Wnioskodawcę dopłatach ze środków Unii Europejskiej.

W dniu 18.01.2010 r. Wnioskodawca dokonał zakupu działki gruntu nr 6 (oznaczona symbolem DR - drogi) stanowiącej drogę gruntową bez jakichkolwiek stałych naniesień budowlanych, o powierzchni 0,2431 ha za cenę 30,6 tys. zł. Wskazane powyższej działki gruntu, tj. o nr 1, 2, 3, 5 i 6, zostały nabyte przez Wnioskodawcę z zamiarem wykorzystywaniach ich na własne potrzeby jako grunt rolny i teren wypoczynkowy. Działki gruntu nr 3 oraz 5 stanowiły dwa odcinki tej samej drogi gruntowej oddzielającej od siebie działki nr 1 oraz 2. Zakup tych działek umożliwił Wnioskodawcy swobodne korzystanie z całości terenu. Każda z działek została nabyta do majątku prywatnego Wnioskodawcy w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych w którym faktycznie były wykorzystywane.

W latach 2002- 2011 r. Wnioskodawca prowadził na przedstawionych działkach podstawowe prace polegające m.in. na czyszczeniu zaniedbanego lasu, wycince krzewów i zarośli, pielęgnacji zieleni oraz sprzątaniu śmieci, które były konieczne w celu ustanowienia siedliska. Ponadto Wnioskodawca w tym okresie poniósł nakłady na:

  • doprowadzenie energii elektrycznej (wykonanie przyłącza na slupie wysokiego napięcia oraz postawienie transformatora);
  • budowle obejmujące sieć kanalizacyjną, ekologiczną oczyszczalnię ścieków oraz zbiorczą instalację dla wód opadowych;
  • budowę na działce nr 4 trzech budynków mieszkalnych oraz budynku gospodarczego z garażem tj.: o budynek mieszkalny nr 1 (zwany dalej Willą) obejmujący główną siedzibę Wnioskodawcy o pow. użytkowej 704,30 m2 (oznaczony w kartotece budynków jako budynek mieszkalny jednorodzinny) wraz z przynależnym budynkiem gospodarczym z garażem o pow. użytkowej 120,80 m2 (obiekty stanowiące jedną całość); o budynek mieszkalny nr 2 o pow. użytkowej 298,00 m2 (oznaczony w kartotece budynków jako budynek mieszkalny jednorodzinny); o budynek mieszkalny nr 3 o pow. użytkowej liczonej wraz z tarasami 78,94 m2 a mieszkalnej 60 m2 (oznaczony w kartotece budynków jako budynek mieszkalny jednorodzinny);
  • budowę wiaty gospodarczej służącej do przechowywania sprzętu rolniczego i ogrodowego oraz wiaty służącej do przechowywania sprzętu do rekreacji wodnej oraz do magazynowania drewna opałowego;
  • budowę wolnostojącego pieca/wędzarni;
  • budowę drogi wewnętrznej oraz miejsc postojowych utwardzonych brukiem.

Prowadzone przez Wnioskodawcę działania w oczywisty sposób spowodowały wzrost użyteczności oraz atrakcyjności terenu, jednak całość nieruchomości była traktowana przez Wnioskodawcę jako teren prywatny nie zaś inwestycja długoterminowa utrzymywana w celu uzyskania korzyści ekonomicznych w związku ze wzrostem jej wartości w czasie. Wnioskodawca nie dokonał podziału gruntu. W latach od 2003 r. do 2011 r. wszystkie przedstawione powyżej wybudowane budynki mieszkalne były użytkowane przez Wnioskodawcę na własne potrzeby. Łączna cena nabycia wszystkich wspomnianych powyżej działek nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Po ukończeniu wszystkich prac związanych z budową budynków mieszkalnych, w dniu 25.07.2011 r. Wnioskodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej () (zwanej dalej Działalnością). Zgodnie z Centralną Ewidencją i Informacją o Działalności Gospodarczej przeważającą działalność gospodarczą stanowi kod PKD 55.20.Z Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

W dniu 31.07.2017 r. w oparciu o doradztwo podatkowe (), prowadzącej również rozliczenia księgowe oraz podatkowe Działalności, opisane powyżej działki gruntu (tj. działka o nr 4, 5 oraz 6) oraz wszystkie budynki mieszkalne, łącznie z Willą zostały wniesione do ewidencji środków trwałych Działalności. Wniesienie opisanych powyżej aktywów zostało zrealizowane w wartościach godziwych określonych na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego w wysokości odpowiednio 6.446,1 tys. zł (wycena działek gruntu) oraz 7.675,9 tys. zł (wycena budynków mieszkalnych), tj. łącznie 14.122 tys. zł. Jednocześnie przedstawione powyżej wiaty gospodarcze, piec/wędzarnia oraz droga wewnętrzna i utwardzone miejsca postojowe nie były wniesione do Działalności. Działki nie podlegają amortyzacji, natomiast w przypadku budynków mieszkalnych stawki odpisów amortyzacyjnych zostały określone na poziomie 1% rocznie. Wszystkie opisane powyżej działki w okresie od daty ich nabycia do momentu wniesienia ich do pozarolniczej działalności gospodarczej były wykorzystywane na własne potrzeby Wnioskodawcy jako grunt rolny oraz teren rekreacyjny.

Wnioskodawca przez cały okres prowadzenia działalności gospodarczej nie wynajmował Willi wraz z jej przynależnym budynkiem gospodarczym (obiekty stanowiące jedną całość o łącznej powierzchni 825,10 m2), co znajduje potwierdzenie w źródłowej dokumentacji dotyczącej podatku dochodowego. Ponadto, w dniu 30.04.2020 r. Wnioskodawca wycofał z działalności gospodarczej Willę wraz z przynależnym budynkiem gospodarczym (obiekty stanowiące jedną całość) o wartości początkowej 5.943,2 tys. zł wraz z gruntem związanym z zabudowaniami o powierzchni 0,2836 ha o wartości początkowej 254,8 tys. zł. Oznacza to, że Willa wraz z jej przynależnym budynkiem gospodarczym nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej jako turystyczne obiekty noclegowe i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. W przypadku budynku nr 2 udział powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 33,56% (obliczone jako: powierzchnia wynajmowanych dwóch samodzielnych mieszkań wynosząca łącznie 100,00 m2 dzielona przez 298,00 m2). W przypadku budynku nr 3 całość budynku związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z informacjami zawartymi w składanych deklaracjach dotyczących podatku od nieruchomości, łączna powierzchnia związana z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 160,00 m2, co stanowi powierzchnię dwóch samodzielnych mieszkań znajdujących się w budynku nr 2 wynoszącą łącznie 100,00 m2 oraz 60,00 m2 powierzchni mieszkalnej w budynku nr 3.

W dniu 12.04.2019 r. dokonano połączenia wskazanych powyżej działek gruntu (tj. działek o nr 4, 5 i 6) w jedną działkę nr 7 (oznaczoną następującymi symbolami: []), dla której prowadzona jest Księga Wieczysta () o łącznej powierzchni 23,6765 ha. Na przedstawionych działkach od momentu ich nabycia do dnia sporządzenia niniejszego wniosku jest prowadzona działalność rolnicza polegająca na utrzymywaniu łąki, w związku z czym Wnioskodawca otrzymuje dopłaty ze środków Unii Europejskiej. Wnioskodawca nie podejmował takich działań jak zmiana przeznaczenia terenu lub wystąpienie o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej z wyjątkiem działań związanych wyłącznie z ustanowieniem siedliska. Od momentu wniesienia powyższych działek gruntu oraz budynków mieszkalnych do ewidencji środków trwałych Działalności do dnia sporządzenia niniejszego wniosku nie były ponoszone nakłady zwiększające ich wartość początkową. Jednocześnie wartość wszystkich pozostałych środków trwałych, które zostały przyjęte do ewidencji Działalności od dnia 31.07.2017 r. do dnia sporządzenia niniejszego wniosku wyniosła 57.454,34 zł i obejmowała m.in. następujące urządzenia spalinowe: odśnieżarka, wykaszarka oraz kosiarka. Na moment składnia niniejszego wniosku powyżej opisane działki nie były objęte Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego (zwany dalej MPZP). Prace nad opracowaniem i przyjęciem MPZP dla powyżej opisanych działek trwają w momencie składania niniejszego wniosku. Wnioskodawca prowadzący Działalność zamierza w przyszłości dokonać sprzedaży całej przedstawionej nieruchomości tj. trzech opisanych budynków mieszkalnych oraz budynku gospodarczego z garażem, przedstawionych budowli wraz z całą działką gruntu nr 7 i w tym celu stworzył stronę internetową mającą na celu przedstawienie przedmiotu ewentualnej sprzedaży. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy nieruchomości przedstawionych w powyższym opisie stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę wszystkich opisanych budynków mieszkalnych, budowli oraz działki gruntu nr 7 będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1) a), z zastrzeżeniem ust. 2c, sprzedaż budynków mieszkalnych wraz z gruntem nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie istotnym jest zatem ustalenie, czy zbywane budynki, wskazane przez Wnioskodawcę jako mieszkalne, są budynkami mieszkalnymi, czy też niemieszkalnymi. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia budynku mieszkalnego, zatem należy odwołać się w tym przypadku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316) wraz ze zmianami z 2002 r. (Dz. U. Nr 18, poz. 170) (zwanego dalej Rozporządzeniem) stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do Rozporządzenia - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.

W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. Należy również zauważyć, iż w klasyfikacji tej rozróżnia się budynki mieszkalne (dział 11) od budynków niemieszkalnych (dział 12) tj. hostele i budynki zakwaterowania turystycznego, w skład których wchodzą m.in. budynki hoteli (klasa 1211, obejmująca hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie, z restauracjami lub bez). O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie. Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem sposób faktycznego wykorzystania nieruchomości.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż:

  • Willa wraz z przynależnym budynkiem gospodarczym z garażem (obiekty stanowiące jedną całość) jest w całości wykorzystywana na potrzeby mieszkalne tj. udział powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 0%;
  • budynek nr 2 jest w przeważającej części wykorzystywany na potrzeby mieszkalne tj. udział powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 33,56%.

Zgodnie z:

  • faktycznym przeznaczeniem, konstrukcją i wyposażeniem tych budynków;
  • zapisami widniejącymi w kartotekach tych budynków;
  • udziałem powierzchni wykorzystywanej do celów mieszkalnych w tych budynkach;
  • udziałem powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą w tych budynkach, należy stwierdzić, że te budynki określone w opisie stanu faktycznego jako mieszkalne w świetle powołanych przepisów należy uznać za budynki mieszkalne.

Natomiast budynek nr 3 jest wykorzystywany w całości na cele prowadzonej działalności gospodarczej w związku z czym musi być uznany za budynek niemieszkalny. Ponadto, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit a)-c) - przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie budynku mieszkalnego wraz z gruntem nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze zbycia takiej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia, i jednocześnie bez znaczenia jest klasa sprzedawanego gruntu.

Jak wynika z wniosku, przedmiotem przyszłej sprzedaży mają być budynki, budowle oraz działka gruntu nr 7 na której się znajdują, których budowa miała miejsce w latach 2002-2011. Oznacza to, że sprzedaż nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wybudowanie budynków mieszkalnych, w związku z czym w świetle powyższego przepisu sprzedaż nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Według Wnioskodawcy wyłączając budynek nr 3 wraz z częścią gruntu przeznaczonego pod jego budowę, sprzedaż pozostałych budynków, budowli oraz gruntu działki nr 7 będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - w części dotyczącej opodatkowania sprzedaży Willi, budynku nr 2 i budynku nr 3 jest prawidłowe, w pozostałym zakresie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

  • pozarolnicza działalność gospodarcza,
  • odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
    1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
    2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
    3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
    4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie stosuje do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

  1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
  2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
  3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
  4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem ustalenie, czy zbywane budynki (wskazane przez Wnioskodawcę jako mieszkalne), są budynkami mieszkalnymi, czy też niemieszkalnymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia budynku mieszkalnego, należy odwołać się w tym przypadku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Należy również zauważyć, że w klasyfikacji tej rozróżnia się budynki mieszkalne (dział 11) od budynków niemieszkalnych (dział 12) hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, w skład których wchodzą m.in. budynki hoteli (klasa 1211, obejmująca hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie, z restauracjami lub bez).

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem sposób faktycznego wykorzystania nieruchomości.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca przez cały okres prowadzenia działalności gospodarczej nie wynajmował Willi wraz z jej przynależnym budynkiem gospodarczym (obiekty stanowiące jedną całość o łącznej powierzchni 825,10 m2) (budynek mieszkalny nr 1). Willa wraz z jej przynależnym budynkiem gospodarczym nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej jako turystyczne obiekty noclegowe i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. W przypadku budynku nr 2 udział powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 33,56% (obliczone jako: powierzchnia wynajmowanych dwóch samodzielnych mieszkań wynosząca łącznie 100,00 m2 dzielona przez 298,00 m2). W przypadku budynku nr 3 całość budynku związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż Willa (Wnioskodawca wskazuje, że nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej) i budynek nr 2 (Wnioskodawca wskazuje, że udział powierzchni związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 33,56%) określone przez Wnioskodawcę jako mieszkalne są budynkami mieszkalnymi w rozumieniu cytowanych powyżej przepisów.

Natomiast budynek nr 3 wykorzystywany w całości w działalności gospodarczej nie może być uznany w świetle powołanych przepisów - za budynek mieszkalny. Oznacza to zarazem, iż jest on budynkiem niemieszkalnym w rozumieniu cytowanych powyżej przepisów.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie, czy opisana sprzedaż budynków, budowli oraz gruntu nastąpiła w ramach działalności gospodarczej, a w konsekwencji czy uzyskany w wyniku sprzedaży przychód podlega opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako uzyskany z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też sprzedaż ta stanowiła źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawne oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że planowana sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w części dotyczącej Willi oraz budynku mieszkalnego nr 2 wraz z przynależnym do nich gruntem, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na mieszkalny charakter tej części nieruchomości. Wobec powyższego ewentualną sprzedaż ww. części nieruchomości należy zakwalifikować do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Przy czym, w rozpatrywanej sprawie, przychód ze sprzedaży tej części nieruchomości o charakterze mieszkalnym nie powstanie, gdyż do ewentualnej sprzedaży dojdzie po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Reasumując, z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w części dotyczącej Wilii oraz budynku mieszkalnego nr 2 wraz z przynależnym do nich gruntem Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku odprowadzić podatku dochodowego od osób fizycznych z uwagi na upływ 5-letniego okresu o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do pozostałej części zapytania Wnioskodawcy dotyczącej skutków podatkowych sprzedaży budynku gospodarczego i budynku nr 3 wraz z przynależnym do niego gruntem oraz budowli w pierwszej kolejności należy odwołać się do przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Definicja pojęcia środki trwałe wywodzi się z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 2019, poz. 351 z późn. zm.), gdzie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

  1. nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, ().

Natomiast w myśl art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają m.in:

  1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika zatem, że grunty oraz wybudowane na nich budynki stanowią odrębne środki trwałe.

Pomimo tego, że składniki majątkowe, o których mowa w przepisie art. 22c pkt 1 ww. ustawy, nie podlegają amortyzacji podatkowej, to dotyczą ich wszelkie konsekwencje związane z ich statusem jako środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wydatki na nabycie tych środków trwałych lub wartości niematerialnych lub prawnych nie będą podlegały zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów.

Również, mimo że określone składniki majątkowe, które stanowią odpowiednio środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, nie podlegają amortyzacji, to jednak podatnik ma obowiązek wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Należy zauważyć, iż cyt. powyżej przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii ma regulacja zawarta w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy. Przepis ten nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych. Regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy objęty został zatem przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej (wyrok WSA z dnia 30 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 1127/17).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uwagę na zmianę stanu prawnego jaka nastąpiła po 1 stycznia 2015 r. Wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy wskazywał, że "przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1326) ustawodawca doprecyzował brzmienie ww. przepisu i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Takie znaczenie wprowadzonych zmian potwierdza uzasadnienie projektu ustawy zmieniającej, gdzie wskazano wprost, że celem tego przepisu jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 944/16.

Zasadnym jest wskazanie, iż przepis art. 14 ust. 2 pkt 1cyt. ustawy odnosi się do majątku związanego z wykonywaną działalnością a nie majątku obejmującego środki trwałe. Przez pojęcie majątek związany z działalnością należy rozumieć składniki mienia, których posiadanie wiąże się z faktem wykonywania działalności gospodarczej. Natomiast przez pojęcie wykorzystywanie należy rozumieć osiąganie z czegoś korzyści, pożytku, tym samym przez składniki majątku wykorzystywane w działalności gospodarczej należy rozumieć tego rodzaju składniki, które są używane w działalności gospodarczej i umożliwiają osiąganie korzyści (przychodów) z tej działalności (wyrok WSA z dnia 10 września 2008 r. sygn. Akt III SA/Wa 1402/08).

W tym miejscu podkreślić należy, że sytuacja, w której mamy do czynienia z działaniem osoby fizycznej jako przedsiębiorcy zawsze wiąże się z podwójną identyfikacją mienia należącego do takiej osoby. Z jednej bowiem strony dysponuje ona majątkiem, który jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej (stanowi część składową prowadzonego przez osobę fizyczną przedsiębiorstwa), z drugiej strony należącym do niej majątkiem poza przedsiębiorstwem, który służy zaspokajaniu różnych niegospodarczych potrzeb osobistych.

W świetle powyższego wskazać należy, że przychód ze sprzedaży nieruchomości i składników majątkowych wykorzystywanych dla celów działalności gospodarczej, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodu uwzględnić należy wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na względzie, że grunty - z mocy prawa - nie podlegają amortyzacji (art. 22c pkt 1 ww. ustawy) dochodem ze sprzedaży gruntu będzie różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży tego gruntu a wydatkami poniesionymi na jego nabycie.

W przedmiotowej sprawie zarówno budynek nr 3, jak i budynek gospodarczy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Podjęcie takich czynności bezsprzecznie oznacza, że Wnioskodawca miał zamiar wykorzystywać je w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ujęcie przedmiotowych nieruchomości w ewidencji środków trwałych oznacza również, że nieruchomości te spełniały wyżej przytoczoną definicję środka trwałego.

Idąc dalej, w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepis ten wprowadza mechanizm wyodrębnienia z majątku prowadzonej działalności gospodarczej np. niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nieruchomości i przesunięcia ich do majątku prywatnego przedsiębiorcy z jednoczesnym określeniem po upływie jakiego czasu do jej odpłatnego zbycia stosuje się przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem fakt, że Wnioskodawca wycofał w dniu 30 kwietnia 2020 r. budynek gospodarczy z działalności nie zmienia kwalifikacji przychodów ze sprzedaży tego budynku do przychodów z działalności gospodarczej, o ile między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zatem w przedmiotowej sprawie przychód ze sprzedaży budynku gospodarczego i budynku nr 3 należy zakwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej.

Jednocześnie dochodem z odpłatnego zbycia budowli i składników majątku wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej - które nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych będzie różnica między przychodem uzyskanym ze zbycia danego składnika majątku a kosztami jego nabycia/wytworzenia.

Budowle wskazane we wniosku również służyły i służą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej dlatego przychód ze sprzedaży należy również zakwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej. Wyłączeniu, o którym mowa w art. 14 ust. 2c, podlega bowiem, jak już wyżej wskazano przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone regulacje prawne wskazać należy, że w przypadku odpłatnego zbycia budynku nr 3 wraz z przynależnym do niego gruntem, budynku gospodarczego wraz z przynależnym do niego gruntem, oraz budowli, które również służyły prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, uzyskany przychód ze sprzedaży w tej części będzie podlegał opodatkowaniu jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR
Newsletter
Drukuj
Skopiuj link
Zgłoś błąd na stronie