Temat interpretacji

w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 16 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 sierpnia 2020 r. (data wpływu 4 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 sierpnia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.571.2020.1.MP, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 sierpnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 25 sierpnia 2020 r.). W dniu 4 września 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 1 września 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski, mieszkającą i pracującą od dnia 1 lipca 2019 r., w Szwajcarii.

W 2019 r., tj. od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca 2019 r., Wnioskodawczyni była zatrudniona na umowę o pracę w firmie X., w tym okresie, także zamieszkiwała w Polsce, w ...

Od dnia 1 lipca 2019 r., Wnioskodawczyni jest pracownikiem firmy X w Szwajcarii. W celu tym, przeprowadziła się do Szwajcarii i od tego też momentu, zamieszkuje na stałe w ... Wnioskodawczyni od momentu kiedy przeprowadziła się do Szwajcarii, przebywała w Polsce jedynie w celu delegacji, jak również w celach urlopowych. Wnioskodawczyni zaznacza, że w Polsce od dnia 1 lipca 2019 r. nie posiada ośrodka interesów życiowych przebywa tam jedynie w celach urlopowych, natomiast życie osobiste i gospodarcze Wnioskodawczyni, związane z Jej zamieszkaniem i obecnym zatrudnieniem jest związane ze Szwajcarią. Po przeniesieniu się do Szwajcarii, tj. od dnia 1 lipca 2019 r., Wnioskodawczyni płaci podatki w Szwajcarii podatki są odprowadzane miesięcznie z wynagrodzenia Wnioskodawczyni (Jej roczne wynagrodzenie w Szwajcarii wynosi CHF).

W zaistniałym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni przebywała w Polsce od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 26 czerwca 2019 r. (dzień wyjazdu z Polski), 1 lipca 2019 r. (dzień podjęcia pracy w Szwajcarii), a więc poniżej 183 dni w roku kalendarzowym. Jednakże, jeżeli uwzględnić na przykład dni urlopowe, w czasie których Wnioskodawczyni przebywała w Polsce po 1 lipca/26 czerwca 2019 r., należy zaznaczyć, iż Wnioskodawczyni przebywała w Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 26 czerwca 2019 r. zamieszkiwała w Polsce (26 czerwca Wnioskodawczyni wyjechała do Szwajcarii, mimo iż pracę rozpoczęła dopiero 1 lipca 2019 r.). Jednocześnie Wnioskodawczyni przebywała w Polsce w następujących okresach, w celach urlopowych/delegacji: - grudnia 2019 r.; - listopada 2019 r.; - lipca 2019 r.

Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. zwykle przebywała w Szwajcarii w związku z wykonywaną od dnia 1 lipca 2019 r. pracą w Szwajcarii oraz centrum interesów osobistych mieszczącym się w Szwajcarii.

Wnioskodawczyni posiadała w 2019 r. obywatelstwo polskie. Wnioskodawczyni nie posiadała w 2019 r. (i nie posiada w 2020 r.) obywatelstwa szwajcarskiego.

Od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni posiadała ośrodek interesów życiowych w Szwajcarii - w związku z wyjazdem z Polski, tj. wyprowadzeniem się z Polski do Szwajcarii, w celu podjęcia pracy na czas nieokreślony, jak również ze względu na przeniesienie życia osobistego Wnioskodawczyni do Szwajcarii - ośrodek interesów życiowych znajdował się w Szwajcarii. W Polsce Wnioskodawczyni nie posiada nieruchomości. Wnioskodawczyni nie jest również mężatką oraz nie posiada dzieci.

W rozumieniu Wnioskodawczyni, posiadała w Szwajcarii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Wnioskodawczyni podjęła pracę w Szwajcarii w lipcu 2019 r. i od tamtego czasu zamieszkuje w Szwajcarii, gdzie od jej wynagrodzenia jest pobierany podatek.

Wnioskodawczyni uzyskiwała w Szwajcarii pomiędzy lipcem 2019 r., a grudniem 2019 r. przychód z tytułu wynagrodzenia o pracę. Dochód z umowy o pracę był wypłacany przez pracodawcę w Szwajcarii, a więc w miejscu wykonywania pracy i nie był ponoszony przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Polsce. Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Szwajcarii, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania w Szwajcarii.

Wnioskodawczyni odpowiadając na pytanie, czy w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. uzyskała przychód i z jakiego tytułu na terytorium Polski, wskazała, że w tym okresie, tj. od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. była zatrudniona przez firmę szwajcarską, przychód w tym okresie, uzyskała w Szwajcarii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie w dniu 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92, z późn. zm.), należy uznać, że Wnioskodawczyni przebywała w roku podatkowym 2019, na terenie RP powyżej 183 dni i w związku z tym, powinna zostać uznana za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce?
2. Jeżeli Wnioskodawczyni powinna zostać uznana za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w roku podatkowym 2019 i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to czy zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a), w związku z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, dochody z umowy o pracę wykonywanej na terytorium Szwajcarii w okresie lipiec-grudzień 2019 r., podlegały w Polsce zwolnieniu z opodatkowania w 2019 r., przy czym do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w Polsce w 2019 r., należy zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z podpisaną pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską Konwencją w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku, tj. zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a) tejże Konwencji:

W przypadku Polski podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Szwajcarii, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień wymienionych pod literą b), taki dochód lub majątek od opodatkowania, z tym jednak że przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby może zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania.

W związku z powyższym faktem, iż Wnioskodawczyni od 1 lipca 2019 r. nie mieszka w Polsce i nie uzyskuje również żadnych dochodów w Polsce, uważa, że Jej dochód uzyskany w Polsce do 30 czerwca 2019 r., powinien być opodatkowany w Polsce, natomiast dochód uzyskany w Szwajcarii, w roku podatkowym 2019, w związku z miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni w Szwajcarii i uzyskiwanym tam dochodem, wynikającym z umowy o pracę, powinien być opodatkowany w Szwajcarii.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że dochodów uzyskanych od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. na terenie Szwajcarii, nie należy łączyć z polskimi dochodami. Jest to związane z Jej miejscem zamieszkania w Szwajcarii i przeniesieniem tam interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, jak zostało przez Nią wskazane, Wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 26 czerwca 2019 r. zamieszkiwała w Polsce (26 czerwca Wnioskodawczyni wyjechała do Szwajcarii, mimo iż pracę rozpoczęła dopiero 1 lipca 2019 r.). Od dnia 26 czerwca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania w Szwajcarii. Wnioskodawczyni jednak zaznacza, że w tym okresie, tj. pomiędzy dniem 1 lipca 2019 r., a dniem 31 grudnia 2019 r., przebywała również w Polsce w celach urlopowych, czy też w delegacji (np. -. grudnia 2019 r., - listopada 2019 r.).

Jednocześnie, od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni posiadała ośrodek interesów życiowych w Szwajcarii. W związku z wyjazdem z Polski, tj. wyprowadzeniem się Wnioskodawczyni z Polski do Szwajcarii, w celu podjęcia pracy na czas nieokreślony, jak również ze względu na przeniesienie życia osobistego Wnioskodawczyni do Szwajcarii ośrodek Jej interesów życiowych znajdował się w tym okresie, w Szwajcarii. W Polsce Wnioskodawczyni nie posiada nieruchomości. Wnioskodawczyni nie jest i nie była w 2019 r. również mężatką oraz nie posiada i nie posiadała dzieci.

Zdaniem Wnioskodawczyni, odnosząc się do zaistniałego stanu faktycznego do dochodu z umowy o pracę w Szwajcarii, znajduje zastosowanie art. 15 ust. 1 Konwencji zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, zgodnie z którym płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jednocześnie w przedmiotowej sytuacji nie znajdują zastosowania przepisy ustępu 2 ww. art. 15 Konwencji, gdyż do bezwzględnego opodatkowania dochodu w Polsce nie zostały spełnione kumulatywnie następujące przesłanki:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Wnioskodawczyni zaznacza, że dochód z umowy o pracę w Szwajcarii, w okresie lipiec-grudzień 2019 r., był wypłacany przez pracodawcę w Szwajcarii, a więc w miejscu wykonywania pracy i nie był ponoszony przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Polsce.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, zdaniem Wnioskodawczyni, dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię z tytułu umowy o pracę na terytorium Szwajcarii, podlegał opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i Szwajcarii.

W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawczyni zastosowanie znajdują przepisy kolizyjne dotyczące unikania podwójnego opodatkowania, a w szczególności art. 23 ust. 1 lit. a) Konwencji, zgodnie z którym: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Szwajcarii, to Polska zwolni (...), taki dochód lub majątek od opodatkowania, z tym jednak że przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby może zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania.

Tym samym Wnioskodawczyni wnosi o potwierdzenie, że zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a), w związku z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, dochody z umowy o pracę wykonywanej na terytorium Szwajcarii, podlegały w Polsce zwolnieniu z opodatkowania w 2019 r., i jeżeli tak, czy do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w Polsce w 2019 r., należy zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce, będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przywołany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika lub w sformułowaniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ośrodka interesów życiowych.

Natomiast, uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wskazano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana, w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Dlatego stwierdzić należy, że przepis art. 3 ust. 1a ww. ustawy, będzie samodzielną podstawą do uznania osoby za rezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tylko w sytuacji bezumownej lub jeżeli nie wystąpi kolizja ustawodawstw wewnętrznych (tzn. nie będzie miał zastosowania art. 4 ust. 2 umowy).

Podsumowując, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy uznać osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Należy podkreślić, że warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania danej osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski dla celów podatkowych (czyli posiadającą status polskiego rezydenta podatkowego), niezależną od posiadania przez taką osobę na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych. Przedmiotową przesłankę stosowaną samodzielnie należy uznać za spełnioną po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym, ze względu na to, że rok kalendarzowy jest podstawowym okresem podatkowym branym pod uwagę przy dokonywaniu rozliczeń podatkowych osób fizycznych. Wskazany przez ustawodawcę warunek przebywania w Polsce dłużej niż przez 183 dni w roku kalendarzowym nie oznacza, że musi to być pobyt nieprzerwany.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego, wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. W 2019 r., tj. od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca 2019 r., Wnioskodawczyni była zatrudniona na umowę o pracę w firmie X, w tym okresie, także mieszkała w Polsce. Od dnia 1 lipca 2019 r., Wnioskodawczyni jest pracownikiem firmy x w Szwajcarii. W dniu 26 czerwca 2019 r. Wnioskodawczyni wyjechała do Szwajcarii, gdzie rozpoczęła pracę w Szwajcarii od dnia 1 lipca 2019 r. W celu tym, przeprowadziła się do Szwajcarii i od tego momentu, zamieszkuje na stałe w ... Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. zwykle przebywała w Szwajcarii, w związku z wykonywaną od dnia 1 lipca 2019 r. pracą w Szwajcarii oraz centrum interesów osobistych, mieszczącym się w Szwajcarii. Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. miała stale miejsce zamieszkania w Szwajcarii Wnioskodawczyni wyprowadziła się z Polski w celu podjęcia pracy w Szwajcarii, w związku z czym, Jej ośrodek życiowy został przeniesiony do Szwajcarii. Wnioskodawczyni zaznacza, że w okresie pomiędzy dniem 1 lipca 2019 r., a dniem 31 grudnia 2019 r. przebywała również w Polsce, w celach urlopowych lub w delegacji, tj. w okresach: - lipca 2019 r.; -.. listopada 2019 r.; - grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni uzyskiwała w Szwajcarii, pomiędzy lipcem 2019 r., a grudniem 2019 r. przychód z tytułu wynagrodzenia o pracę. Dochód z umowy o pracę był wypłacany przez pracodawcę w Szwajcarii, a więc w miejscu wykonywania pracy i nie był ponoszony przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Polsce. Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Szwajcarii, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania w Szwajcarii. Po przeniesieniu się do Szwajcarii, tj. od dnia 1 lipca 2019 r., Wnioskodawczyni płaci podatki w Szwajcarii. W rozumieniu Wnioskodawczyni, posiadała w Szwajcarii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Wnioskodawczyni nie posiada obywatelstwa szwajcarskiego. Wnioskodawczyni w Polsce od dnia 1 lipca 2019 r. nie posiada ośrodka interesów życiowych przebywa w Polsce jedynie w celach urlopowych, natomiast życie osobiste i gospodarcze Wnioskodawczyni, związane z Jej zamieszkaniem i obecnym zatrudnieniem jest związane ze Szwajcarią. W Polsce Wnioskodawczyni nie posiada nieruchomości. Wnioskodawczyni nie jest mężatką oraz nie posiada dzieci. Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. nie uzyskała przychodu na terytorium Polski, przychód w tym okresie, uzyskała w Szwajcarii.

W przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majtku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92), zmieniona Protokołem sporządzonym w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 2011 r., Nr 255, poz. 1533).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się zatem bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym konwencja zawarta między Polską i Szwajcarią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji i wskazuje, że pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 lit. a) polsko-szwajcarskiej Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą dni fizycznej obecności. W ramach tej metody do rachunku brane są następujące elementy: część dnia, dzień przybycia, dzień wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, takie jak soboty, niedziele, święta narodowe, urlopy przed w czasie i po zakończeniu działalności, krótkie przerwy w pracy (strajki, szkolenia, opóźnienia dostaw, zamknięcie przedsiębiorstwa), dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się natomiast pod uwagę dni spędzonych w tym państwie, w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Zgodnie z Komentarzem, każdy pełny dzień spędzony poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych czy z innej przyczyny nie może być brany pod uwagę natomiast, każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Natomiast pojęcie w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym użyte w art. 15 ust. 2 pkt a) tej Konwencji, zgodnie z ww. Komentarzem oznacza, że należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które, do pewnego stopnia, pokrywają się z innymi.

Oznacza to, że jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie. W celu ustalenia czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym należy wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony do przodu od dnia przybycia pracownika do drugiego państwa, a także okres dwunastu miesięcy liczony wstecz od dnia wyjazdu tego pracownika z drugiego państwa.

W konsekwencji, pojęcie dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym jest pojęciem autonomicznym w stosunku do pojęcia roku podatkowego. Skoro okres dwunastomiesięczny, tylko i wyłącznie, może rozpocząć się lub zakończyć w danym roku podatkowym, to oczywiste jest, że okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni są częścią okresu dwunastomiesięcznego, nie zaś częścią roku podatkowego (roku kalendarzowego).

Powyższe oznacza, że aby ustalić spełnienie warunku przebywania w drugim państwie przez okres nieprzekraczający 183 dni, trzeba cofnąć się do okresu dwunastomiesięcznego poprzedzającego okres pobytu w danym roku, czyli wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony wstecz od dnia każdorazowego wyjazdu z drugiego państwa, jak również wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony do przodu od dnia każdorazowego przybycia do drugiego państwa i następnie zsumować wszystkie okresy wyliczając ilość dni pobytu w dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Z powyższych wyjaśnień wynika również, że do dni obecności należy zaliczyć dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie.

W przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 ww. Konwencji nie jest spełniony, wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Jednocześnie w przypadku, gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno w Szwajcarii jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 24 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji, metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Analiza zaprezentowanego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wskazuje, że nie został spełniony warunek zawarty w art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską, a tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 ww. Konwencji.

Wobec powyższego, do dochodu Wnioskodawczyni z umowy o pracę w Szwajcarii, znajduje zastosowanie art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię z tytułu umowy o pracę na terytorium Szwajcarii, podlegał opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i Szwajcarii.

Przy czym, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania stosuje się postanowienia o unikaniu podwójnego opodatkowania, o których mowa w art. 23 ww. Konwencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 23 ust. 1 ww. Konwencji, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący:

1. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Szwajcarii, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień wymienionych pod literą b), taki dochód lub majątek od opodatkowania, z tym jednak że przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby może zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania,
2. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 oraz 13 może być opodatkowany w Szwajcarii, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Szwajcarii. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód uzyskany w Szwajcarii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody z umowy za pracę na terytorium Szwajcarii podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 8, zgodnie z którym jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego (np. łącznie z małżonkiem).

W art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazana została jedna z metod unikania podwójnego opodatkowania tzw. metoda wyłączenia z progresją. Polega ona na tym, że dochód opodatkowany w jednym państwie jest zwolniony od podatku w drugim państwie. Możliwa jest bowiem sytuacja, w której podatnik, obok dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym (w Polsce), osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że przychód (dochód) uzyskany przez podatnika z tytułu uposażenia płac i podobnych wynagrodzeń w Szwajcarii, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, przy czym, jeżeli podatnik uzyskałby w danym roku podatkowym inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, dochód uzyskany w Szwajcarii, powinien zostać uwzględniony dla potrzeb obliczenia stopy procentowej podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni i podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tzn. podlegała opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie Wnioskodawczyni z tytułu pracy w Szwajcarii zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, podlega opodatkowaniu zarówno w Szwajcarii, jak i w Polsce. W takiej sytuacji, zastosowanie znajdują przepisy dotyczące unikania podwójnego opodatkowania, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji. Przychody Wnioskodawczyni z tytułu umowy o pracę w Szwajcarii uzyskane w 2019 r., podlegały opodatkowaniu w Szwajcarii i w Polsce, stosownie do art. 15 ust. 1 Konwencji zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, lecz jednocześnie podlegały zwolnieniu z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 23 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji, w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, jeżeli Wnioskodawczyni uzyskała inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na zasadach ogólnych według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, to dochód uzyskany w Szwajcarii, powinien zostać uwzględniony dla potrzeb obliczenia stopy procentowej podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej