Interpretacja indywidualna z dnia 02.10.2020, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.482.2020.4.MM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Dropshipping podstawa opodatkowania, moment powstania przychodu, sposób ewidencjonowania sprzedaży.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• podstawy opodatkowania jest prawidłowe,
• momentu powstania przychodu jest prawidłowe,
• sposobu ewidencjonowania sprzedaży jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 4 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• podstawy opodatkowania,
• momentu powstania przychodu,
• sposobu ewidencjonowania sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, jest zwolniona z płacenia podatku od towarów i usług VAT. Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia z kasy fiskalnej zgodnie z rozporządzeniem od 1 stycznia 2019 r. poz. 36/Dz. U. z 2016 r. poz. 2519, gdyż zajmuje się pośrednictwem handlowym (dropshipping) i sprzedaje wyłącznie przez internet, a płatności otrzymuje wyłącznie na konto bankowe. Wnioskodawczyni prowadzi książkę przychodów i rozchodów oraz ewidencję sprzedaży w rozumieniu przepisów dot. podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawczyni nie powierza prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów biuru rachunkowemu.

Sprzedaż Wnioskodawczyni polega na dropshippingu w formie pośrednictwa handlowego poprzez aukcje internetowe i sklep internetowy. Jest to świadczenie usługi pośrednictwa między producentem (właścicielem towaru) a klientem nabywającym dany towar, czyli sytuacja, w której nie dochodzi do przeniesienia prawa własności z firmy Wnioskodawczyni na klienta, ponieważ cały czas właścicielem towaru jest producent. Na kontach sprzedających, np. () Wnioskodawczyni dodaje zdjęcia towarów i opisy produktów, których właścicielami są producenci głównie z Chin. Wnioskodawczyni z producentami posiada umowy słowne oraz mejlowe, że może wystawiać na aukcjach ich towar oraz że po złożeniu zamówienia wyślą towar do klientów. Prowizję od sprzedaży Wnioskodawczyni sama ustala, pobiera a raczej odlicza od wpłat dokonanych przez klientów. Czyli Wnioskodawczyni zbiera zamówienia od klientów, a po otrzymaniu płatności na konto bankowe potrąca prowizję i przelewa pozostałą kwotę producentowi, który wysyła towar prosto do klienta. Wnioskodawczyni nie posiada towaru. Producent nie wystawia Wnioskodawczyni żadnego rachunku ani faktury. Przychodem jest prowizja za pośrednictwo sprzedaży mającej miejsce między producentem a klientem. Przychód z każdego dnia Wnioskodawczyni zapisuje w ewidencji sprzedaży w rozumieniu przepisów dot. podatku dochodowego od osób fizycznych. Ponadto Wnioskodawczyni drukuje potwierdzenia przelewów do producentów zagranicznych oraz wykonuje zrzut ekranu z danego zakupu (zamówienia dla klienta) i dołącza do ewidencji sprzedaży. Ostatniego dnia każdego miesiąca Wnioskodawczyni podsumowuje przychód i sumę wpisuje do KPiR za pomocą dowodu wewnętrznego zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów oraz instrukcją zawartą w Księdze Ewidencji Sprzedaży.

Za dzień sprzedaży Wnioskodawczyni uznaje moment wpłynięcia kwoty przelewu za towar na jej konto bankowe. Klienci, którzy kupują na () płacą za pomocą płatności elektronicznych (). Firmy te pośredniczą w płatnościach i przelewają pieniądze na konto Wnioskodawczyni na drugi dzień od daty dokonania płatności przez klienta. Wnioskodawczyni realizuje zamówienie w momencie otrzymania pieniędzy na firmowym koncie bankowym Wnioskodawczyni. Klienci są informowani, że Wnioskodawczyni jest pośrednikiem handlowym i nie ma fizycznie towaru. Informacje te znajdują się w regulaminie aukcji () oraz regulaminie sklepu, otrzymują również wiadomość e-mail z taką informacją. Podczas wykonywania usługi pośrednictwa Wnioskodawczyni nie jest importerem ponieważ towar do niej nie trafia wysyłany jest od producenta prosto do klienta.

Treść stanów faktycznych wynika z pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przy prowadzeniu pośrednictwa handlowego poprzez aukcje internetowe w oparciu o model logistyczny zwany dalej dropshippingiem jest pobierana marża tudzież prowizja?
2. Czy datę przychodu stanowi data wpłynięcia pieniędzy za towar na konto bankowe firmy Wnioskodawczyni?
3. Czy codzienne wpisywanie sumy kwot do ewidencji sprzedaży, a następnie w ostatni dzień miesiąca podsumowanie kwot przychodu i wpisanie do Księgi Przychodów i Rozchodów za pomocą dowodu wewnętrznego jest prawidłowe?

Treść pytań nr 2 i 3 wynika z pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni podstawą opodatkowania podatkiem od osób fizycznych za transakcje podczas których jest pośrednikiem powinna być kwota marży. Wnioskodawczyni nie jest właścicielem tych rzeczy, jest pośrednikiem w zamówieniach i płatnościach, nie jest importerem i nie nabywa tych towarów na swoją rzecz. W tej sytuacji nie dochodzi do przeniesienia prawa własności towaru z firmy Wnioskodawczyni na klienta, ponieważ cały czas właścicielem towaru pozostaje producent.

Za datę przychodu Wnioskodawczyni uznaje datę wpłynięcia pieniędzy za towar na jej konto bankowe, ponieważ jeżeli klient zapłaci za towar za pomocą płatności internetowych (), to firmy te przelewają pieniądze na konto Wnioskodawczyni na drugi dzień i Wnioskodawczyni nie ma ich na koncie tego samego dnia co klient zapłaci.

W Ewidencji Sprzedaży Wnioskodawczyni każdego dnia wpisuje sumę dochodu marży, a na koniec danego miesiąca podlicza kwotę z Ewidencji Sprzedaży i wpisuje sumę za pomocą dowodu wewnętrznego do KPiR. Wnioskodawczyni nie korzysta z usług biura księgowego. W instrukcji książki Ewidencji Sprzedaży widnieje zapis, że prowadzenie ewidencji sprzedaży ciąży na podatnikach, którzy między innymi chcą być zwolnieni z obowiązku codziennego dokonywania wpisów do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Treść własnego stanowiska Wnioskodawczyni wynika z pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych w zakresie:

• podstawy opodatkowania jest prawidłowe,
• momentu powstania przychodu jest prawidłowe,
• sposobu ewidencjonowania sprzedaży jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zajmując się pośrednictwem handlowym (dropshipping) i sprzedażą wyłącznie przez internet. Wnioskodawczyni prowadzi książkę przychodów i rozchodów oraz ewidencję sprzedaży w rozumieniu przepisów dot. podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawczyni nie powierza prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów biuru rachunkowemu. Sprzedaż Wnioskodawczyni polegająca na dropshippingu w formie pośrednictwa handlowego odbywa się przez aukcje internetowe i sklep internetowy. Jest to świadczenie usługi pośrednictwa między producentem (właścicielem towaru) a klientem nabywającym dany towar, czyli sytuacja, w której nie dochodzi do przeniesienia prawa własności z firmy Wnioskodawczyni na klienta, ponieważ cały czas właścicielem towaru jest producent. Prowizję od sprzedaży Wnioskodawczyni sama ustala odliczając ją od wpłat dokonanych przez klientów. Wnioskodawczyni zbiera zamówienia od klientów, a po otrzymaniu płatności na konto bankowe potrąca prowizję i przelewa pozostałą kwotę producentowi, który wysyła towar prosto do klienta. Wnioskodawczyni nie posiada towaru. Producent nie wystawia Wnioskodawczyni żadnego rachunku ani faktury. Przychodem jest prowizja za pośrednictwo sprzedaży mającej miejsce między producentem a klientem. Za dzień sprzedaży Wnioskodawczyni uznaje moment wpływu kwoty przelewu za towar na jej konto bankowe. Wnioskodawczyni realizuje zamówienie w momencie otrzymania pieniędzy na firmowym koncie bankowym Wnioskodawczyni. Podczas wykonywania usługi pośrednictwa Wnioskodawczyni nie jest importerem ponieważ towar do niej nie trafia wysyłany jest od producenta prosto do klienta.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że jeżeli w istocie Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jedynie pośredniczy w sprzedaży towarów handlowych (nie dokonuje sprzedaży we własnym imieniu oraz nie jest ich właścicielem), to przychodem uzyskanym z tego tytułu jest wartość prowizji, którą stanowi różnica między kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawczyni od klienta, a kwotą przekazaną przez nią do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Należy również wyjaśnić, że zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wynikających z tytułów wymienionych w tym przepisie.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ww. ustawy: u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Odnosząc się do kwestii sposobu ewidencjonowania sprzedaży należy wskazać, co następuje.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej księgą, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. 2019 r., poz. 2544).

Stosownie do treści § 11 ust. 3 powołanego rozporządzenia: podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej fakturami, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
2. dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:
   1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
   2. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów,
   3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
   4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub
3. inne dowody, wymienione w § 12 i § 13, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast § 12 ww. rozporządzenia stanowi, że: za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3.

Zgodnie z § 18 ust. 1-5 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów: zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zapisów dokonuje się jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z zastrzeżeniem § 19 ust. 2 oraz § 27. Jeżeli w danym dniu podatnik wystawia wiele faktur, zapisów w księdze można dokonywać jedną sumą wynikającą z dziennego zestawienia tych faktur, zwanego dalej zestawieniem sprzedaży. Zestawienie sprzedaży zawiera co najmniej następujące dane: datę i kolejny numer zestawienia, numery od-do faktur objętych zestawieniem, sumę zbiorczą tych faktur oraz podpis podatnika lub osoby, która sporządziła zestawienie. Podatnicy prowadzący ewidencję, o której mowa w § 7 ust. 1, mogą dokonywać zapisów dotyczących przychodu, wykazanych w tej ewidencji, w jednej pozycji na koniec każdego miesiąca.

Stosownie do § 7 ust. 1 powoływanego rozporządzenia: jeżeli na zlecenie podatnika prowadzenie księgi zostało powierzone biuru rachunkowemu, podatnik jest obowiązany prowadzić w miejscu wykonywania działalności ewidencję sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3, a w razie wykonywania działalności kantorowej także ewidencję kupna i sprzedaży wartości dewizowych.

Natomiast zgodnie z § 20 omawianego rozporządzenia: jeżeli podatnik prowadzi odrębną ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 1 lub 3 ustawy o VAT, zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży towarów i usług mogą być dokonywane na koniec miesiąca łączną kwotą wynikającą z miesięcznego zestawienia sporządzonego na podstawie danych wynikających z tej ewidencji.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, należy stwierdzić, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być, co do zasady, faktura bądź rachunek, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jeśli jednak sprzedaż nie jest udokumentowana fakturami, wówczas podstawą zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest dowód wewnętrzny, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość przychodów za dany dzień. Jednocześnie zapisów w księdze należy dokonywać jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym. Zatem za błędne należy uznać działanie Wnioskodawczyni, zgodnie z którym podsumowuje ona przychód ostatniego dnia każdego miesiąca i sumę wpisuje do podatkowej księgi przychodów i rozchodów za pomocą dowodu wewnętrznego.

Zapisów w jednej pozycji na koniec każdego miesiąca mogą dokonywać jedynie podatnicy, którzy powierzyli prowadzenie księgi biuru rachunkowemu stosownie do treści § 18 ust. 5 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub podatnicy, którzy prowadzą odrębną ewidencję w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (§ 20 tego rozporządzenia) co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Jak wskazała bowiem Wnioskodawczyni nie powierzyła ona prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów biuru rachunkowemu ani nie prowadzi ewidencji w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji Wnioskodawczyni powinna ewidencjonować przychód w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość przychodów za dany dzień, przy czym zapisów w księdze należy dokonywać jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym.

Reasumując przychodem Wnioskodawczyni z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jest uzyskana od klientów prowizja (marża).

Za moment powstania przychodu należy uznać datę wpływu środków pieniężnych za towar na konto bankowe firmy Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni powinna dokonać zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym na podstawie dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość przychodów za dany dzień.

Należy przy tym podkreślić, że ostateczna ocena, czy przychód został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawczyni w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Zauważyć jednak należy, że w myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 ustawy Ordynacja podatkowa).

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy dodać, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej