Ustalenie rezydencji podatkowej w Polsce oraz obowiązek złożenia zeznania podatkowego.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części w której wskazuje, że nie posiada Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (ustalonego na podstawie norm kolizyjnych) w Polsce, nie ciąży na Panu nieograniczony obowiązek podatkowy i nie jest Pan zobowiązany do złożenia deklaracji podatkoweji oraz jest nieprawidłowe w części w jakiej stwierdza, że nie podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 października 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia rezydencji podatkowej w Polsce oraz obowiązku złożenia zeznania podatkowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan obywatelem polskim, na stałe mieszkającym w Królestwie Norwegii. W Norwegii mieszka Pan od 15 lat, przebywając tam średnio 300 dni w roku podatkowym, pracuje Pan na podstawie umowy o pracę oraz ma ubezpieczenie medyczne. Natomiast na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada Pan dom, w którym mieszka Pana żona. Pan i małżonka przebywacie w faktycznej separacji, niepotwierdzonej orzeczeniem sądowym.

Nie osiąga Pan żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Okresem podatkowym będącym przedmiotem pytania jest okres od 1 stycznia 2021 r. do 4 października 2022 r.

Aktualnie i w okresie objętym wnioskiem:

‒Posiada/posiadał Pan w Norwegii stałe miejsce zamieszkania oraz centrum swoich interesów osobistych. Ma/miał Pan centrum interesów osobistych w Królestwie Norwegii ponieważ tam stale zamieszkuje, posiada stałe miejsce pobytu, w którym tworzy ognisko domowe. W Norwegii mieszka jeden z Pana synów. Na terytorium Norwegii koncentruje się Pana działalność społeczna, towarzyska i kulturalna. W Norwegii korzysta Pan również z usług publicznych, takich jak opieka medyczna.

‒Posiada/posiadał Pan w Królestwie Norwegii centrum interesów gospodarczych, ponieważ na terytorium tego kraju stale wykonuje Pan działalność zarobkową na podstawie umowy o pracę.

‒Uczestniczy/uczestniczył Pan w Norwegii w wydarzeniach kulturalnych oraz w wyborach.

‒Posiada/posiadał Pan konta bankowe oraz kredyty zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

‒Posiada/posiadał Pan w Norwegii samochód osobowy oraz ubezpieczenie medyczne.

‒W Polsce jest/był Pan współwłaścicielem domu rodzinnego.

‒Posiada/posiadał Pan norweski certyfikat rezydencji, co oznacza, że Królestwo Norwegii traktuje go jako norweskiego rezydenta podatkowego - w Norwegii płaci Pan podatki z uwagi na swoje miejsce zamieszkania.

Do Norwegii wyjechał Pan 15 lat temu w celu podjęcia pracy z możliwością osiedlenia się. Na chwilę obecną nie wie Pan czy kiedykolwiek wróci na stałe do Polski.

Pana dzieci aktualnie i w okresie objętym wnioskiem są/były pełnoletnie. Mieszkały z Panem będąc na Pana utrzymaniu w latach 2012-2014 (starszy syn) oraz w latach 2017-2019 (młodszy syn). Pana dzieci nie korzystały z norweskiego systemu edukacji. Pana młodszy syn aktualnie i w okresie objętym wnioskiem mieszka/mieszkał w Norwegii gdzie pracuje.

Pana żona aktualnie i w okresie objętym wnioskiem nie pozostaje/nie pozostawała na Pana utrzymaniu. Nie zna/nie znał Pan zamiarów żony i nie wie/nie wiedział, czy żona zamierza/zamierzała również emigrować do Norwegii.

Świadczył Pan w okresie objętym wnioskiem i nadal świadczy pracę na rzecz podmiotu norweskiego i wyłącznie od podmiotu norweskiego otrzymywał/otrzymuje Pan wynagrodzenie.

Pytania

1)Czy ma Pan lub w okresie objętym wnioskiem miał Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?

2)Czy podlega Pan lub w okresie objętym wnioskiem podlegał Pan obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej?

3)Czy ma Pan lub w okresie objętym wnioskiem miał Pan obowiązek składania deklaracji na podatek dochodowy w Rzeczypospolitej Polskiej?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem – w zakresie pytania nr 1 – aktualnie i w okresie objętym wnioskiem nie posiada/nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 poz. 1128 t.j. z dnia 24 czerwca 2021 r. - zwanej dalej u.p.d.o.f.) za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W Królestwie Norwegii przebywa średnio 300 dni w roku podatkowym. W każdym razie jest to okres dłuższy niż 183 dni w roku. W przedmiocie posiadania centrum interesów osobistych lub gospodarczych, w doktrynie wskazuje się, iż „przy ocenie spełnienia przesłanki posiadania centrum interesów osobistych należy wziąć pod uwagę w szczególności ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, miejsce uprawiania hobby. Z kolei na gruncie centrum interesów gospodarczych należy wziąć pod uwagę w szczególności miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, źródła dochodów, miejsca posiadanych inwestycji, zaciągniętych kredytów itp.” (M. Brzostowska, P. Kubiesa[w:] M. Brzostowska, P. Kubiesa, PIT Komentarz, LEX/el. 2021, art. 3.)

W związku z powyższym nie można przyjąć, iż jedynie fakt posiadania polskiego obywatelstwa, miejsce zamieszkania pozostającego w faktycznej separacji małżonka oraz współwłasność nieruchomości na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będą przesłankami wystarczającymi, by za miejsce Pana zamieszkania do celów podatkowych uznać terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W zakresie pytania nr 2 stoi Pan na stanowisku, że aktualnie i w okresie objętym wnioskiem nie podlega/nie podlegał Pan obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z faktem, iż posiada Pan centrum interesów życiowych i gospodarczych, jak również przebywa dłużej niż 183 dni w roku podatkowym w Królestwie Norwegii, nie ma podstaw do uznania, że podlega Pan w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). W związku z faktem, iż nie osiąga Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej żadnych dochodów, nie ma podstaw do uznania, że podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W zakresie pytania nr 3 uważa Pan, że aktualnie i w okresie objętym wnioskiem nie ma/nie miał obowiązku składania deklaracji na podatek dochodowy w Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 u.p.d.o.f. jedynie podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym.

Natomiast za podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych uznać należy osobę podlegającą obowiązkowi podatkowemu na podstawie u.p.d.o.f.

Jak wskazuje się w doktrynie: „obowiązek złożenia zeznania rocznego, co do zasady, ciąży na wszystkich podatnikach podatku dochodowego od osób fizycznych. Zeznanie powinni złożyć podatnicy, na których ciąży ograniczony, jak i nieograniczony obowiązek podatkowy." (A. Bartosiewicz, R. Kubacki [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2015, art. 45.)

W związku z faktem, iż nie podlega Pan w Rzeczypospolitej Polskiej ani nieograniczonemu ani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, nie jest Pan również podatnikiem na gruncie u.p.d.o.f., a w konsekwencji nie jest zobligowany do składania deklaracji na podatek dochodowy. U.p.d.o.f. w żadnym miejscu nie uzależnia bowiem podlegania bądź niepodlegania jakimkolwiek obowiązkom związanym z opodatkowaniem od faktu obywatelstwa, lecz od miejsca rezydencji podatkowej oraz miejsca źródła dochodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W myśl natomiast art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Objęcie obowiązkiem podatkowym w Polsce nie jest więc warunkowane faktycznym osiąganiem dochodów, lecz spełnieniem przesłanek wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto zauważyć należy, że wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu zdarzenia wynika, że jest Pan obywatelem polskim, na stałe mieszkającym w Królestwie Norwegii. W Norwegii mieszka Pan od 15 lat, przebywając tam średnio 300 dni w roku podatkowym, pracuje Pan na podstawie umowy o pracę oraz ma ubezpieczenie medyczne. Natomiast na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada Pan dom, w którym mieszka Pana żona. Pan i małżonka przebywacie w faktycznej separacji, niepotwierdzonej orzeczeniem sądowym. Nie osiąga Pan żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Posiada/posiadał Pan w Norwegii stałe miejsce zamieszkania oraz centrum swoich interesów osobistych. Ma/miał Pan centrum interesów osobistych w Królestwie Norwegii ponieważ tam stale zamieszkuje, posiada stałe miejsce pobytu w którym tworzy ognisko domowe. W Norwegii mieszka jeden z Pana synów. Na terytorium Norwegii koncentruje się Pana działalność społeczna, towarzyska i kulturalna. W Norwegii korzysta Pan również z usług publicznych, takich jak opieka medyczna.

Posiada/posiadał Pan w Królestwie Norwegii centrum interesów gospodarczych, ponieważ na terytorium tego kraju stale wykonuje Pan działalność zarobkową na podstawie umowy o pracę.

Uczestniczy/uczestniczył Pan w Norwegii w wydarzeniach kulturalnych oraz w wyborach.

Posiada/posiadał Pan konta bankowe oraz kredyty zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Posiada/posiadał Pan w Norwegii samochód osobowy oraz ubezpieczenie medyczne.

W Polsce jest/był Pan współwłaścicielem domu rodzinnego.

Posiada/posiadał Pan norweski certyfikat rezydencji, co oznacza, że Królestwo Norwegii traktuje go jako norweskiego rezydenta podatkowego - w Norwegii płaci Pan podatki z uwagi na swoje miejsce zamieszkania

Do Norwegii wyjechał Pan 15 lat temu w celu podjęcia pracy z możliwością osiedlenia się. Na chwilę obecną nie wie Pan czy kiedykolwiek wróci na stałe do Polski.

Pana dzieci aktualnie i w okresie objętym wnioskiem są/były pełnoletnie. Mieszkały z Panem będąc na Pana utrzymaniu w latach 2012-2014 (starszy syn) oraz w latach 2017-2019 (młodszy syn). Pana dzieci nie korzystały z norweskiego systemu edukacji. Pana młodszy syn aktualnie i w okresie objętym wnioskiem nie pozostaje/nie pozostawała na Pana utrzymaniu.

Mając zatem na uwadze, że w okresie którego dotyczy wniosek Pana małżonka, mieszka w Polsce, a ponadto w Polsce posiada Pan dom, w którym mieszka Pana małżonka, jak również w Polsce posiada Pan konta bankowe oraz kredyty, uznać należy, że ośrodek Pana interesów życiowych znajduje się w Polsce. Oznacza to, że w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Przedstawione przez Pana okoliczności wskazują bowiem na utrzymanie istotnych powiązań osobistych i gospodarczych z Polską.

Ponadto, mając na uwadze, że w Norwegii również jest Pan traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, ustalając Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy się odnieść do przepisów Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie natomiast art. 4 ust. 2 tej Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Wobec powyższego, mając na uwadze, że w treści wniosku wskazał Pan, że posiada stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, ponieważ tam posiada Pan stałe miejsce pobytu w którym tworzy ognisko domowe, gdzie również mieszka jeden z Pana synów, oraz gdzie Pan pracuje i gdzie koncentruje się Pana działalność społeczna, towarzyska i kulturalna, uznać należy, że Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych – ustalonym w oparciu o art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej – jest Norwegia.

W konsekwencji zgodzić się należy, że w przedstawionej sytuacji we wskazanym we wniosku okresie nie podlegał Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Podlegał Pan natomiast w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak już powyżej wyjaśniliśmy, w oparciu o normy kolizyjne zawarte w ww. Konwencji polsko-norweskiej uznać należy, że Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Norwegia. W takiej sytuacji w Polsce mógłby Pan podlegać jedynie opodatkowaniu w przypadku dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Ponieważ z treści wniosku wynika, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie osiąga Pan żadnych dochodów to zgodzić się z Panem należy, że nie ciąży na Panu obowiązek składania deklaracji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedstawionych przez Pana okolicznościach dochody uzyskane przez Pana z tytułu pracy wykonywanej w Norwegii nie podlegają bowiem opodatkowaniu w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).