Temat interpretacji

Opodatkowanie pracowników delegowanych do ..

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2020 r. (data wpływu 26 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie:

• opodatkowania w Polsce wynagrodzeń delegowanych pracowników na podstawie art. 19 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku jest nieprawidłowe,

• w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie wniosku Urząd Marszałkowski Województwa wnosi o dokonanie oceny zaistniałego stanu faktycznego w świetle obecnego stanu prawnego, który nie został dotąd zinterpretowany, tj. w aktualnym stanie faktycznym. Pracownicy Wnioskodawcy oddelegowani do pracy w Biurze Regionalnym w . w miesiącu lutym 2020 r.:

1. złożyli wnioski o pobieranie przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy w Polsce zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz
2. złożyli oświadczenia, że centrum ich interesów życiowych znajduje się w Polsce.

Pracownicy, o których mowa wyżej mają status pracowników samorządowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, zatrudnieni są na stanowiskach urzędniczych oraz wykonują zadania o charakterze publicznoprawnym przekazane przez Państwo jednostkom samorządu terytorialnego, jako zadania własne lub zadania zlecone. Jednocześnie w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 Kodeksu karnego, funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządowego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe.

Wobec powyższego, Wnioskodawca powziął uzasadnioną wątpliwość, czy w opisanym stanie faktycznym na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych oddelegowanym pracownikom z tytułu pracy wykonywanej w Biurze Regionalnym w .. Zwłaszcza, że zgodnie z art. 19 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku & wynagrodzenia inne niż renty i emerytury, wypłacane przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub tego organu, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Szczegółowe pytania o interpretację przedstawiono w dalszej części wniosku wraz z odpowiadającą im oceną Wnioskodawcy odnośnie poszczególnych zagadnień. Przypominając, Urząd Marszałkowski Województwa w swojej strukturze organizacyjnej od dnia 1 września 2019 r. ma wyodrębnione Biuro (jako Departament) Regionalne Województwa w .. Biuro nie posiada osobowości prawnej. Biuro w . nie jest zakładem w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139, z późn. zm.).

Do zadań Biura należeć będzie reprezentowanie Województwa w .., a w szczególności:

1. inicjowanie oraz zaangażowanie w realizację programów i projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej,
2. pozyskiwanie partnerów do projektów unijnych, planowanych lub realizowanych przez samorządy, organizacje i instytucje z terenu Województwa,
3. współpraca z instytucjami oraz udział w przedsięwzięciach na rzecz promocji Województwa,
4. bieżący monitoring działań instytucji unijnych w sprawach istotnych z punktu widzenia interesów Województwa, w tym monitoring polityk i obszarów UE,
5. bieżąca współpraca z przedstawicielami polskich i zagranicznych placówek dyplomatycznych oraz innych organizacji,
6. inicjatywa Komisji Europejskiej dla regionów pogórniczych w okresie transformacji,
7. wspieranie turystyki biznesowej w województwie, poprzez
   1. promocję wydarzeń gospodarczych organizowanych w województwie,
   2. promocję wydarzeń gospodarczych i sportowych organizowanych na Stadionie,
   1. inicjowanie i organizację udziału w targach i misjach (spotkania B2B) przedsiębiorców z województwa,
   2. obsługa władz województwa, radnych sejmiku i przedstawicieli samorządów lokalnych, podczas wizyt w .,
   3. przygotowanie i udział w wydarzeniach organizowanych przez instytucje Unii Europejskiej,
   4. promocja marki Województwa oraz kreowanie i utrzymywanie wizerunku Województwa jako wiarygodnego i aktywnego partnera instytucji europejskich,
   5. bieżący monitoring możliwości i koordynacja zaangażowania Województwa w międzyregionalne inicjatywy i projekty na poziomie europejskim, w tym pozyskiwanie partnerów do projektów unijnych, planowanych lub realizowanych przez samorządy, organizacje i instytucje z terenu Województwa,
   6. gromadzenie i przesyłanie informacji dotyczących wydarzeń organizowanych w UE, na których byłby wskazany udział przedstawiciela samorządu Województwa,
   7. realizowanie działań wpisanych w Regulamin działalności, tj.:
      1. wymianę informacji dotyczącą:
         • polityk i projektów europejskich,
         • wydarzeń w . i regionach partnerskich Województw zrzeszonych w .,
         • inicjatyw programów i projektów europejskich -ważnych z punktu widzenia wszystkich Partnerów i dotyczących wspólnie ustalonych obszarów merytorycznych.
         • poszukiwania partnerów do projektów finansowanych ze środków europejskich,
      2. celem powyższych działań jest przekazywanie władzom w regionach partnerskich oraz właściwym kompetencyjnie podmiotom z tych regionów informacji na temat możliwości udziału w wydarzeniach promocyjnych i konferencjach na terenie . oraz na temat możliwości partycypacji w projektach europejskich; dodatkowo Partnerzy konsultują i wspólnie uczestniczą w wypracowywaniu stanowisk i opinii w ramach współpracy z instytucjami i regionami działającymi w Unii Europejskiej, dotyczących polityk istotnych z punktu widzenia wszystkich Partnerów w ustalonych na dany rok obszarach tematycznych,
      3. realizację wspólnych inicjatyw promocyjnych i informacyjnych na terenie Belgii regionów zrzeszonych w () w .. oraz, jeśli Partnerzy uznają to za korzystne, poza ich granicami,
   8. realizowanie zadań z zakresu administrowania Biurem.

   W Biurze od dnia 1 września 2019 r. są zatrudnieni polscy pracownicy, którzy w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy mają wskazaną ... Pracownicy ci są zatrudnieni przez Urząd Marszałkowski na podstawie umowy o pracę. Zakres zadań pracowników oddelegowanych do pracy w Biurze, zatrudnianych na stanowiskach urzędniczych, powoduje że wykonują oni zadania o charakterze publicznoprawnym przekazanym przez Państwo jednostkom samorządu terytorialnego jako zadania własne lub zadania zlecone. Ponadto, oddelegowani pracownicy nie pełnią czynności usługowych, ale funkcje publiczne w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. & Kodeks karny, tj. należy ich traktować jako funkcjonariuszy publicznych zgodnie z tymi przepisami. Tym samym, świadczenie wypłacane z racji zawartych umów o pracę wynika z pełnionych przez pracowników oddelegowanych funkcji publicznych z tytułu zatrudnienia w strukturach administracji samorządowej na stanowiskach urzędniczych w Urzędzie Marszałkowskim Województwa. Zatrudnieni pracownicy w umowach o pracę miejsce świadczenia pracy mają ., są oddelegowani do pracy w . na okres dłuższy niż 183 dni, jednak umowy o pracę z ww. pracownikami są zawarte na czas określony nie dłuższy niż 6 miesięcy, natomiast potem umowy będą przedłużone na czas nieokreślony. Pracownicy po okresie oddelegowania mają możliwość powrotu do pracy w urzędzie w Polsce. Wynagrodzenie, jak i inne świadczenia ze stosunku pracy (zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawca płaci we własnym imieniu. Wynagrodzenie nie jest wypłacane przez Biuro w ., gdyż Biuro jest wewnętrzną komórką organizacyjną Urzędu Marszałkowskiego. Pracownicy złożyli oświadczenia, że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) jest w Polsce oraz wniosek o pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Wnioskodawca będąc zakładem pracy, stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy. Sytuacja zawodowa i rodzinna pracowników Wnioskodawcy objętych zapytaniem ustalona będzie na podstawie ich oświadczeń i informacji wskazujących, że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) jest w Polsce.

   Jak regulują przepisy, decydujące znaczenie dla określenia miejsca opodatkowania dochodu osoby wykonującej pracę za granicą jest jej miejsce zamieszkania. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Polsce podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

   Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

   1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych),
   2. lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

   Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

   W świetle art. 4a cytowanej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

   Z kolei, art. 4 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, wyjaśnia kwestię osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w obu umawiających się Państwach.

   Regulacje art. 15 ww. Konwencji wskazują, że pensje, płace i inne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

   Niezależnie od wcześniejszego zapisu art. 15 ust. 2 wyłącza dochody spod opodatkowania w państwie, w którym praca jest wykonywana, o ile łącznie spełnione są trzy warunki:

   1. odbiorca przebywa w drugim Państwie (w państwie wykonywania pracy) przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
   2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
   3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim państwie.

   Biorąc powyższe zapisy pod uwagę, nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych oparto przede wszystkim na tzw. zasadzie rezydencji, czyli uzależniono go od miejsca zamieszkania osoby fizycznej. Obowiązek ten polega na tym, że osoba posiadająca miejsce zamieszkania na terytorium RP, lub której pobyt czasowy na terytorium RP trwa łącznie w roku podatkowym dłużej niż 183 dni jest opodatkowana w Polsce od całości swych dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Obowiązkiem podatkowym są objęte zarówno dochody z krajowych źródeł przychodów, jak i zagranicznych źródeł przychodów.

   Zgodnie z zapisem w art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

   W omawianym przypadku może mieć również zastosowanie art. 19 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, zgodnie z którym wynagrodzenia inne niż renty i emerytury, wypłacane przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub tego organu, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Jednakże, takie wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a osoba otrzymująca wynagrodzenie ma miejsce zamieszkania w tym drugim Państwie, i która:

   1. jest obywatelem tego Państwa, lub
   2. nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.

   Stosownie do art. 3 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2019 r., poz. 512), administracja samorządowa w województwie jest zespolona w jednym urzędzie i pod jednym zwierzchnikiem.

   Wyszczególnienie:

   1. Urząd Marszałkowski Województwa w swojej strukturze organizacyjnej wyodrębni komórkę & Biuro Regionalne w . (tj. Departament).
   2. Urząd Marszałkowski zatrudnia pracowników do pracy w Biurze & Biuro to jeden z Departamentów Urzędu Marszałkowskiego Województwa.
   3. Wynagrodzenia i inne świadczenia ze stosunku pracy oraz zasiłki chorobowe będą wypłacane przez Urząd Marszałkowski Województwa.
   4. Pracownicy pracujący w . nie są traktowani jako pracownicy w podróży służbowej.
   5. Osoby zatrudnione w Biurze to osoby, których centrum interesów osobistych jest w Polsce zgodnie ze złożonymi oświadczeniami.
   6. Osoby zatrudnione w Biurze złożyły wnioski o pobieraniu przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy w Polsce zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   7. Pracownicy są zatrudnieni na stanowiskach zastępcy dyrektora Biura, stanowiskach merytorycznych (np. główny specjalista), jak również do obsługi sekretariatu. Zatrudnieni pracownicy nie wydają decyzji administracyjnych, mają status pracowników samorządowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, zatrudnieni są na stanowiskach urzędniczych, oraz wykonują zadania o charakterze publicznoprawnym przekazanym przez Państwo jednostkom samorządu terytorialnego jako zadania własne lub zadania zlecone.
   8. Świadczenie wypłacane z racji zawartych umów o pracę, wynika z pełnionych przez pracowników oddelegowanych funkcji publicznych z tytułu zatrudnienia w strukturach administracji samorządowej na stanowiskach urzędniczych w Urzędzie Marszałkowskim Województwa.

   W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

   Czy wypłacany przez Urząd Marszałkowski Województwa przychód (w tym wynagrodzenia, ryczałt na mieszkanie oraz inne świadczenia ze stosunku pracy, w tym również zasiłki z ubezpieczenia społecznego bądź wypadkowego) pracownikom pracującym w Biurze w . podlega opodatkowaniu w Polsce czy w Belgii w świetle złożonych oświadczeń?

   9. Czy oświadczenie pracowników stwierdzające, że posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) i wniosek podatnika, aby zakład pracy pobierał zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 32 pkt 6 ustawy są wystarczające, aby pracowników oddelegowanych do . opodatkować w Polsce?
   10. Czy przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych należy zastosować zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 oraz zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   11. Czy w przypadku niepobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wypełniając informację PIT-11 należy uwzględnić zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 oraz koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   12. Jeśli należałoby uwzględnić zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, to czy należy prowadzić ewidencję dni pobytu w ., mimo niepobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?
   13. Czy status pracowników oddelegowanych do Biura w ., jako pracowników samorządowych, zatrudnionych w Urzędzie Marszałkowskim na stanowiskach urzędniczych, związanych z wykonywaniem zadań publicznych, oraz zakres wykonywanych przez pracowników zadań w ramach zatrudnienia (o charakterze publicznoprawnym) powoduje, że przychód, w tym wynagrodzenia tych pracowników będzie podlegać opodatkowaniu w Polsce, zwłaszcza zgodnie z art. 19 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku?

   Zdaniem Wnioskodawcy,

   Ad 1

   Płatnik na podstawie poprzedniej interpretacji podatkowej nie opodatkowywał pracowników w Polsce. Niemniej jednak w lutym 2020 r. pracownicy złożyli oświadczenia informujące, że ich centrum interesów życiowych jest w Polsce, czyli spełniają warunek zawarty w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wnioski, w których wnioskują o pobór zaliczek na podatek dochodowy w Polsce. Wydaje się, że zgodnie z art. 32 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca powinien potrącać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W treści złożonych oświadczeń pracownicy oświadczyli natomiast, że wiążą swoje życie rodzinne i zawodowe z Polską, m.in. wskazując na takie fakty jak: korzystanie ze świadczeń podstawowej i specjalistycznej opieki medycznej w Polsce, posiadanie konta bankowego w polskich bankach, sprawowanie opieki nad członkami rodziny zamieszkującymi w Polsce, oraz inne mające potwierdzać, że kluczowe czynności prawne, finansowe i życiowe obowiązki i plany rodzinne związane są z Polską. Stosując powyższe zasady zastosowanie będzie miał również art. 23 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r., zgodnie z którym jeśli dochody zostaną opodatkowane w jednym umawiającym się kraju to te same dochody nie będą podlegać opodatkowaniu w drugim umawiającym się kraju. Tym samym, skoro Pracownik zawnioskował o opodatkowanie w Polsce, to przychody pracownika nie będą podlegać opodatkowaniu w Belgii.

   Ad 2

   Płatnik nie ma podstaw do tego, aby żądać więcej informacji niż oświadczenie o centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). W przepisach nie znajdujemy definicji pojęcia centrum interesów osobistych. Zwykle jest interpretowane jako miejsce (kraj), w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp. Podstawowym czynnikiem jest tu miejsce przebywania rodziny, głównie współmałżonka (partnera życiowego) i małoletnich dzieci. Kwestie te musi ocenić sam składający oświadczenie we własnym zakresie. Jak wynika z powyższego, to pracownik bierze odpowiedzialność za dane zawarte w oświadczeniu. Oświadczenie pracownika nie podlega badaniu przez pracodawcę i pracodawca nie ma podstaw, aby takie oświadczenia kwestionować. Wynika z tego, że pracodawca może opierać się na oświadczeniu pracownika odnośnie jego centrum interesów życiowych, jako podstawie do rozliczania wypłacanych mu wynagrodzeń.

   Ad 3

   Urząd Marszałkowski Województwa jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych powinien dokonać poboru zaliczek z uwzględnieniem przepisów dotyczących zwolnień podatkowych. Pracownicy wykonujący pracę w ., zgodnie ze złożonymi oświadczeniami, posiadają ośrodek interesów życiowych w Polsce i zakładając, że będą opodatkowani w Polsce, to zdaniem Wnioskodawcy może On uwzględnić przy obliczaniu podstawy opodatkowania ich przychodów zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, podstawę naliczenia podatku od osób fizycznych stanowi przychód pracownika pomniejszony o równowartość 30% diety za każdy dzień przebywania w stosunku pracy w związku z pracą za granicą. Do dni pobytu za granicą wlicza się soboty, niedziele i święta oraz dni płatnego urlopu wypoczynkowego, odbywanych w trakcie czasowego pobytu za granicą, nie wlicza się natomiast dni urlopu bezpłatnego oraz dni przebywania na zwolnieniu lekarskim, za okres za który pobiera się zasiłek chorobowy. Aby prawidłowo zastosować powyższe zwolnienie pracodawca musi posiadać ewidencję z wykazanymi dniami pobytu za granicą. W przypadku, gdy pracownik nie wskaże gdzie przebywał w weekendy bądź święta Płatnik nie dokona pomniejszenia o równowartość 30% diety za te dni.

   Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zatrudnienia pracownika, który nie ukończył jeszcze 26 roku życia może być zastosowane zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 148 przedmiotowej ustawy do przychodów ze stosunku pracy, z pominięciem zasiłków z ubezpieczenia chorobowego, bądź wypadkowego, które to stanowią inny przychód.

   Stosownie do art. 1 ust. 2 pkt c) ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (...) przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, przychodów zwolnionych od podatku dochodowego oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W związku z tym, Wnioskodawca uważa, że obliczając roczny limit zwolnienia 85 528 zł, powinien uwzględnić przychód po pomniejszeniu o zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym (...).

   Ad 4

   Zdaniem Wnioskodawcy, niepobieranie zaliczek na podatek dochodowy nie zwalnia pracodawcy jako płatnika od obowiązku wypełnienia rocznych informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy. W informacji tej należy wykazać dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

   Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Stosując definicję dochodu należałoby wykazać w informacji PIT-11 kwoty pomniejszone o koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym. W takiej sytuacji wydaje się zasadne zastosować te same zasady dla pracowników oddelegowanych, co dla pracowników pracujących w kraju odnośnie wysokości kosztów uzyskania przychodu, czyli w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (w tym przypadku Biuro w .), a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę, należy zastosować koszty zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3. Natomiast, jeśli pracodawca w przypadku pobierania zaliczki na podatek dochodowy zastosowałby zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy (ad. 3) to wydaje się właściwe, że wykazując dochód pracownika w informacji PIT-11 powinien również pomniejszyć wartość przychodu o to zwolnienie, które miałoby zastosowanie przy pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy.

   Reasumując, w przypadku niepobierania zaliczek na podatek dochodowy według Wnioskodawcy w informacji PIT-11 należy wykazać wartość przychodu pomniejszoną o właściwe koszty uzyskania przychodu (zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy) oraz o zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy. Tym samym, Płatnik powinien złożyć korektę informacji PIT-11 za 2019 r., gdyż zgodnie z poprzednią interpretacją nie zastosowano zwolnień.

   Ad 5

   Mając na uwadze sposób wykazywania dochodu w informacji PIT-11 (ad. 4) wydaje się, że pracodawca powinien prowadzić ewidencję, która pozwoli we właściwy sposób zastosować zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy. Mimo nie pobierania zaliczek na podatek dochodowego od osób fizycznych przez pracodawcę, niezbędne jest posiadanie informacji o dniach pobytu za granicą, aby właściwie zastosować powyższe zwolnienie.

   Ad 6

   Zdaniem Wnioskodawcy, brzmienie art. 19 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku jest rozstrzygające dla uznania, że w opisanym stanie faktycznym, pracowników Urzędu Marszałkowskiego Województwa oddelegowanych do pracy w Biurze w . należy traktować jako pracowników organu lokalnego w rozumieniu ww. przepisu, konsekwencją czego będzie, że wynagrodzenie (inne niż renty i emerytury) wypłacane tym pracownikom w Polsce z tytułu wykonywanej pracy podlega opodatkowaniu w Polsce.

   Status prawny pracowników oddelegowanych wynika z przepisów ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, są oni zatrudnieni w urzędzie administracji publicznej na podstawie stosunku pracy na stanowiskach urzędniczych. Status pracodawcy wynika również z aktów ustrojowych & Urząd Marszałkowski Województwa jest jednostką budżetową Samorządu Województwa. Stanowi on aparat pomocniczy Zarządu Województwa w celu umożliwienia mu prawidłowego wykonywania zadań publicznych. Zapewnia ponadto pełną obsługę organów wykonawczych (zarządu województwa i marszałka województwa) oraz uchwałodawczych (sejmiku województwa).

   Ponadto zgodnie z przepisami ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (art. 43) Marszałek Województwa to przewodniczący organu kolegialnego zarządu województwa, tj. organu wykonawczego Samorządu Województwa.

   Marszałek kieruje pracą Urzędu Marszałkowskiego przy pomocy Wicemarszałków, członków Zarządu, Skarbnika, Sekretarza, Dyrektorów Departamentów i Biur, którzy wykonują swoje obowiązki i ponoszą za nie odpowiedzialność.

   W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest :

   • nieprawidłowe odnośnie opodatkowania w Polsce wynagrodzeń delegowanych pracowników na podstawie art. 19 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku,
   • prawidłowe w pozostałym zakresie.

   Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

   Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

   1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

   Decydujące znaczenie dla określenia miejsca opodatkowania dochodu osoby wykonującej pracę za granicą jest jej miejsce zamieszkania.

   Cytowany powyżej przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

   Podkreślić należy, że jednym z warunków pozwalających na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

   Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

   Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

   Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

   W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

   Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Urząd Marszałkowski Województwa w swojej strukturze organizacyjnej od dnia 1 września 2019 r. ma wyodrębnione Biuro (jako Departament) Regionalne Województwa w .. Do zadań Biura należeć będzie reprezentowanie Województwa w .. W Biurze od dnia 1 września 2019 r. są zatrudnieni polscy pracownicy, którzy w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy mają wskazaną . Pracownicy ci są zatrudnieni przez Urząd Marszałkowski na podstawie umowy o pracę. Zakres zadań pracowników oddelegowanych do pracy w Biurze, zatrudnianych na stanowiskach urzędniczych, powoduje że wykonują oni zadania o charakterze publicznoprawnym przekazanym przez Państwo jednostkom samorządu terytorialnego jako zadania własne lub zadania zlecone. Ponadto oddelegowani pracownicy nie pełnią czynności usługowych, ale funkcje publiczne w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny, tj. należy ich traktować jako funkcjonariuszy publicznych zgodnie z tymi przepisami. Pracownicy są oddelegowani do pracy w .. na okres dłuższy niż 183 dni. Wynagrodzenie, jak i inne świadczenia ze stosunku pracy Wnioskodawca płaci we własnym imieniu. Wynagrodzenie nie jest wypłacane przez Biuro w .. Pracownicy złożyli oświadczenia, że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) jest w Polsce oraz wniosek o pobieranie zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sytuacja zawodowa i rodzinna pracowników Wnioskodawcy objętych zapytaniem ustalona będzie na podstawie ich oświadczeń i informacji wskazujących, że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) jest w Polsce. Pracownicy pracujący w . nie są traktowani jako pracownicy w podróży służbowej. Pracownicy są zatrudnieni na stanowiskach zastępcy dyrektora Biura, stanowiskach merytorycznych (np. główny specjalista), jak również do obsługi sekretariatu. Zatrudnieni pracownicy nie wydają decyzji administracyjnych, mają status pracowników samorządowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych, zatrudnieni są na stanowiskach urzędniczych, oraz wykonują zadania o charakterze publicznoprawnym przekazanym przez Państwo jednostkom samorządu terytorialnego jako zadania własne lub zadania zlecone.

   W przedmiotowej sprawie, w związku z tym, że praca świadczona jest na terenie Belgii zastosowanie znajdą postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139, z późn. zm.).

   Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

   Zgodnie z art. 4 ust. 2 cytowanej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

   1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
   2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
   3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
   4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

   Z powyższego wynika, że definicja miejsca zamieszkania odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

   Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia zastosowania art. 19 Konwencji polsko-belgijskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w odniesieniu do wypłacanego pracownikom kierowanym do pracy za granicą wynagrodzenia.

   Zgodnie z art. 19 ust. 1a ww. Konwencji, wynagrodzenia inne niż renty i emerytury, wypłacane przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub tego organu, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

   Zauważyć trzeba, że wspomniane przepisy dotyczą osób piastujących funkcje publiczne w ramach administracji publicznej (tj. państwowej czy samorządowej). Przepisy podatkowe nie definiują funkcji publicznych. W znaczeniu potocznym funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji publicznej, nie pełniąca funkcji wyłącznie usługowych (np. sędzia), a także osoba korzystająca z ochrony prawnej z mocy przepisu szczególnego (np. poseł, senator, radny).

   Natomiast definicja funkcjonariusza publicznego została zawarta w art. 115 § 13 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1950, z późn. zm.).

   Zgodnie z tym przepisem, funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych.

   Zwrot pełni czynności wyłącznie usługowe należy odnosić do takich pracowników, których obowiązki nie wiążą się z osobistym udziałem w wykonywaniu władztwa publicznoprawnego, w tym także w procesie przygotowywania aktów stosowania prawa (por. Mariusz Jabłoński, Udostępnianie informacji publicznej w trybie wnioskowym, PRESSCOM 2009, s. 136).

   Charakteryzując podmioty wyróżnione w tym przepisie, należy poczynić zastrzeżenie, że na podstawie wyraźnego wyłączenia ustawowego status funkcjonariusza publicznego nie obejmuje tych pracowników wymienionych organów, którzy pełnią wyłącznie czynności usługowe. Te ostatnie są jednolicie interpretowane jako takie, które nie mają związku z merytorycznymi kompetencjami danej jednostki organizacyjnej, a jedynie ułatwiają (umożliwiają) wykonywanie jej zadań. Wśród osób wykonując tego rodzaju czynności wymienia się, np. kierowców, sekretarki, maszynistki, gońców, osoby sprzątające, portierów, pracowników zaopatrzenia i obsługi technicznej (A. Marek, Kodeks karny, Komentarz, Warszawa 2004 r., s. 342; Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny, Praktyczny komentarz, Kraków 2006 r., s. 235; A. Wąsek, M. Kalitowski, Kodeks karny, Komentarz t. II., Gdańsk 1999 r., s. 404).

   W orzecznictwie również panuje pogląd, że spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny (patrz: uzasadnienie prawne wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, punkt 5.3.2 in fine OTK-A 2006/3/30).

   Zatem zakres podmiotów objętych kodeksowym pojęciem osoby pełniącej funkcję publiczną jest taki sam jak ten, który wynika z art. 19 ust. 1a Konwencji polsko-belgijskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania. Ten przepis ma zastosowanie do wynagrodzeń związanych z wykonywaniem funkcji publicznych i dotyczy pracowników państwowych. Samo wskazanie przez Wnioskodawcę, że jest on samorządową osobą prawną i wypłaca swoim pracownikom wynagrodzenie z tytułu pracy na ww. stanowiskach, nie jest wystarczającą przesłanką umożliwiającą zastosowanie art. 19 ww. Konwencji, koniecznym jest bowiem, aby świadczenie wypłacane było w związku z pełnionymi funkcjami publicznymi w ramach administracji publicznej (tj. państwowej czy samorządowej).

   Wobec powyższego w analizowanej sprawie przepis art. 19 ust. 1a Konwencji polsko-belgijskiej nie znajdzie zastosowania, z uwagi na niespełnienie warunku pełnienia przez pracowników funkcji publicznej w ramach administracji publicznej. Samo zatrudnienie w placówce państwowej czy samorządowej nie jest wystarczające, aby wskazany przepis mógł być zastosowany.

   W związku z powyższym skoro pracownicy Wnioskodawcy skierowani do pracy w Biurze w .. nie są funkcjonariuszami publicznymi w myśl art. 19 ust. 1a Konwencji polsko-belgijskiej, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 15 ww. Konwencji, dotyczący opodatkowania dochodów z tytułu pracy najemnej.

   Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji polsko-belgijskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

   Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

   1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
   2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
   3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

   Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

   Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) Konwencji polsko-belgijskiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą dni fizycznej obecności. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

   Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji polsko-belgijskiej wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (w Belgii) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin pracodawca należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

   Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c) Konwencji polsko-belgijskiej, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. w Belgii. W rozumieniu ww. Konwencji określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa art. 5 ust. 1 ww. Konwencji.

   W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji polsko-belgijskiej określenie zakład obejmuje w szczególności:

   1. siedzibę zarządu;
   2. filię;
   3. biuro;
   4. fabrykę;
   5. warsztat;
   6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

   W świetle powyższych przepisów, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Belgii. Natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

   Jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, zatrudnieni pracownicy będą oddelegowani do pracy w . na okres dłuższy niż 183 dni. Zatem, warunek o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt a) ww. Konwencji w analizowanym przypadku nie zostanie spełniony.

   W związku z powyższym, dochód oddelegowanych pracowników będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej Konwencji, tj. zarówno w Polsce, jak i w Belgii, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca będzie tam wykonywana.

   Jednocześnie w przypadku, gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno w Belgii, jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 23 ust. 2 pkt a i b ww. Konwencji metoda unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metoda wyłączenia z progresją).

   Zasady poboru w Polsce przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy, regulują powołane poniżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

   Przepis ten ma charakter ogólny i ustanawia generalny obowiązek dla pracodawcy (działającego jako płatnik), zaś zakres tego obowiązku jest skonkretyzowany w poszczególnych ustępach art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 13 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

   W myśl art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

   Wyjątek od powyższego obowiązku wynikającego z ogólnej regulacji art. 31 ww. ustawy jest przewidziany przez przepis szczególny art. 32 ust. 6 tej ustawy, zgodnie z którym zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 15, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

   Przepis wskazuje na dwa warunki, jakie muszą być spełnione, aby płatnik zaprzestał poboru zaliczek:

   • dochody są uzyskane za pracę wykonywaną poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
   • dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

   Zatem, z brzmienia przepisu art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że płatnik nie jest obowiązany do poboru zaliczek, gdy spełnione są oba warunki, o których mowa powyżej (o czym świadczy literalne brzmienie przepisu: płatnik nie pobiera), od którego to obowiązku płatnik może odstąpić wyłącznie na wniosek podatnika. To na płatniku ciąży zatem powinność zbadania, czy w danej sytuacji jest on obowiązany zastosować przepis art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaprzestać poboru zaliczek.

   Jednakże, jeżeli oddelegowani pracownicy Wnioskodawcy złożyli oświadczenia, że Polska jest ich ośrodkiem interesów życiowych i złożyli wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 6 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wniosek o pobór podatku, to na Wnioskodawcy (płatniku) ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych oddelegowanym pracownikom z tytułu pracy wykonywanej w Biurze w .. Zaliczki na podatek Wnioskodawca winien pobierać z uwzględnieniem reguł określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Zatem, wypłacany przez Wnioskodawcę przychód (w tym wynagrodzenia, ryczałt na mieszkanie oraz inne świadczenia ze stosunku pracy, w tym również zasiłki z ubezpieczenia społecznego bądź wypadkowego) pracownikom pracującym w Biurze w . podlega opodatkowaniu w Polsce w świetle złożonych przez pracowników oświadczeń o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w Polsce i wniosku w sprawie poboru przez płatnika zaliczek w Polsce z tytułu pracy wykonywanej poza terytorium Polski.

   Odnosząc się z kolei do kwestii czy przy obliczaniu zaliczek od świadczeń wypłacanych pracownikom oddelegowanym do Biura w należy zastosować zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 oraz zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdza się co następuje.

   Pobór zaliczek, o których mowa powyżej może być dokonywany z uwzględnieniem przepisów dotyczących zwolnień podatkowych.

   Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15;

   Powyższe zwolnienie w myśl art. 21 ust. 15 ww. ustawy nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

   1. pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;
   2. pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;
   3. uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej.

   Z brzmienia powyższych przepisów wynika, że z wyżej powołanego zwolnienia podatkowego może skorzystać podatnik, który m.in.:

   • posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy (w rozumieniu art. 3 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
   • uzyskuje w danym roku podatkowym dochody ze źródeł przychodu wymienionych ściśle w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy,
   • czasowo przebywa za granicą,
   • pobyt ten nie jest związany z odbywaniem podróży służbowej.

   Wobec powyższego, skoro jak wskazał we wniosku Wnioskodawca ośrodkiem interesów życiowych pracowników oddelegowanych do . jest Polska, czyli mają oni w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy, pracownicy ci uzyskują w danym roku podatkowym przychody ze stosunku pracy czasowo przebywając za granicą, to pracownicy Wnioskodawcy mogą skorzystać ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca jako płatnik może powyższe zwolnienie uwzględnić przy obliczaniu podstawy opodatkowania ich przychodów.

   W świetle powołanych powyżej przepisów należy jednak zauważyć, że powyższe zwolnienie przysługuje za każdy dzień przebywania w związku z pracą na podstawie stosunku pracy w ramach oddelegowania. Do dni pobytu za granicą wlicza się więc soboty, niedziele, święta oraz dni urlopu wypoczynkowego, odbywanych w trakcie czasowego pobytu za granicą, pod warunkiem, jeśli w tym czasie pracownik pozostawał w stosunku pracy i przebywał za granicą. Dieta nie przysługuje natomiast za te dni pobytu za granicą, w których osoba fizyczna przebywa na zwolnieniu lekarskim (ale jedynie za czas, w którym pobiera zasiłek pieniężny z ubezpieczenia społecznego, a nie wynagrodzenie za czas choroby, o którym mowa w Kodeksie pracy) lub jest na urlopie bezpłatnym (z uwagi na fakt, iż w obu przypadkach nie jest spełniony warunek mówiący o uzyskiwaniu dochodów ze stosunku pracy), jak również za te dni, które nie są związane z oddelegowaniem do pracy za granicą lecz dotyczy odbywania podróży służbowej. W przypadku przebywania pracownika na urlopie bezpłatnym bądź zwolnieniu lekarskim (za czas który pobiera zasiłek pieniężny z ubezpieczenia społecznego) nie jest spełniony warunek mówiący o uzyskiwaniu dochodów ze stosunku pracy i tym samym ww. okresu nie można zaliczać do dni pobytu pracownika przebywającego czasowo za granicą, za które przysługuje zwolnienie zgodnie z art. 21 ust.1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W celu uwzględnienia zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, należy prowadzić ewidencję dni pobytu w ..

   Wątpliwość Wnioskodawcy budzi również kwestia czy w przypadku niepobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wypełniając informację PIT-11 należy uwzględnić zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 oraz koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Przepis art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

   Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

   Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

   Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

   W związku z powyższym w informacji PIT-11 Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać dochód uzyskany przez pracownika za pracę w Belgii, po uwzględnieniu 30% diety ustalonej zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych oraz wykazać koszty uzyskania przychodów ustalone zgodnie z art. 22 ust. 2 ww. ustawy.

   Odnośnie możliwości zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, otrzymane przez podatnika do ukończenia 26 roku życia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł stwierdza się co następuje.

   Literalne brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że wolne od opodatkowania są przychody:

   • ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,
   • otrzymane przez podatnika do ukończenia 26 roku życia,
   • do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł.

   Zatem, Wnioskodawca może na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie pobierać podatku od przychodów (do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł) osiągniętych przez oddelegowanych przez Wnioskodawcę do Biura w . pracowników, którzy nie ukończyli 26 roku życia, w stosunku do tych pracowników, którzy złożyli oświadczenie o posiadaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

   W związku z tym, przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom oddelegowanym do Biura w . można zastosować zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 oraz zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

   Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

   Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

   Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

   1. z zastosowaniem art. 119a;
   2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

   Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

   Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

   W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

   Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

   Stanowisko

   w części prawidłowe

   Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

   Źródło: INFOR
   Udostępnij
   Udostępnij
   Google News
   Obserwuj
   Newsletter
   Drukuj
   Skopiuj link
   Zgłoś błąd na stronie