Możliwość zastosowania zwolnienia przedmiotowego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania za zwolnienia grupowe, otrzymanego od hiszpańskiego pracodawcy, jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 14 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 czerwca 2022 r. (wpływ 27 czerwca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest obywatelem polski oraz osobą fizyczną podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do 31 marca 2021 roku Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie hiszpańskiej umowy o pracę zawartej z X S.A. z siedzibą w Hiszpanii (dalej: „Spółka” lub „Pracodawca”). W trakcie trwania stosunku pracy, Spółka wypłacała Wnioskodawcy wynagrodzenie należne za pracę oraz pobierała i odprowadzała podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w Hiszpanii. W trakcie świadczenia pracy na podstawie hiszpańskiej umowy o pracę, Wnioskodawca przez cały czas posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W dniu 17 listopada 2020 r., Spółka rozpoczęła proces zwolnień grupowych, który po okresie konsultacji i negocjacji zakończył się 15 grudnia 2020 r. poprzez zawarcie porozumienia pomiędzy przedstawicielem pracowników i Spółką.

W wyniku procesu zwolnień grupowych w Spółce nastąpiła m.in. likwidacja miejsc pracy wskazanych przez Pracodawcę. Jednocześnie, na mocy hiszpańskich przepisów oraz zawartego porozumienia, w związku z procesem zwolnień grupowych, Wnioskodawca otrzymał od Spółki odszkodowanie.

Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie przysługuje mu na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o statucie pracowników (ustawa ta jest elementem prawa hiszpańskiego) – jest zatem należne na podstawie przepisów aktu prawnego o randze ustawy, obowiązującego w Hiszpanii.

Dodatkowo, wysokość odszkodowania przysługującego Wnioskodawcy jest wyliczona w oparciu o wspomnianą ustawę o statucie pracowników, a także w oparciu o treść porozumienia (rozdział IV, ust. 1 lit. c), które z kolei stanowi odpowiednik porozumienia zbiorowego, o jakim mowa w przepisach prawa pracy obowiązujących w Polsce.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Umowa z Pracodawcą została rozwiązana za porozumieniem stron ze skutkiem od 31 marca 2021 r. na mocy treści artykułu 51, w związku z artykułem 53.1 Statutu Pracowników w wyniku procesu zwolnienia grupowego rozpoczętego przez Spółkę w dniu 17 listopada 2020 roku i zakończonego porozumieniem z przedstawicielem pracowników dnia 15 grudnia 2020 r.

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z przyczyn niedotyczących Wnioskodawcy, tj. umowa o pracę z Wnioskodawcą została rozwiązana w wyniku przeprowadzenia procesu zwolnienia grupowego przez Spółkę, które było podyktowane przyczynami ekonomicznymi, wydajnościowymi oraz organizacyjnymi i doprowadziło do likwidacji miejsc pracy.

Rozwiązanie umowy o pracę Wnioskodawcy nie wiązało się z naruszeniem przepisów prawa hiszpańskiego.

Jak wskazano we wniosku, otrzymane świadczenie jest odszkodowaniem. Przyznając przedmiotowe odszkodowanie były pracodawca Wnioskodawcy nie określał ani nie wyliczał wartości poniesionej szkody, poniesionej przez Wnioskodawcę. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy wartość poniesionej szkody nie jest istotna z perspektywy kwalifikacji prawnej wypłaty jako odszkodowania, ani z perspektywy materii będącej przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Jak zostało wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w dokumentach przekazanych przez hiszpańskiego pracodawcę, świadczenie wypłacone Wnioskodawcy zostało określone słowem indemnización. Słowo to w języku hiszpańskim oznacza:

‒odszkodowanie (Słownik polsko-hiszpański PONS),

‒odszkodowanie, rekompensata (Słownik polsko-hiszpański LINGEA),

‒odszkodowanie, rekompensata (Słownik polsko-hiszpański Glosbe).

Jak wskazane w opisie stanu faktycznego, w dniu 17 listopada 2020 r., Spółka rozpoczęła proces zwolnień grupowych, który po okresie konsultacji i negocjacji zakończył się 15 grudnia 2020 r. poprzez zawarcie Porozumienia pomiędzy przedstawicielem pracowników i Spółką. W wyniku procesu zwolnień grupowych w Spółce nastąpiła m.in. likwidacja miejsc pracy wskazanych przez Pracodawcę. Jednocześnie, na mocy hiszpańskich przepisów oraz zawartego porozumienia, w związku z procesem zwolnień grupowych, Wnioskodawca otrzymał od Spółki odszkodowanie. Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie przysługuje mu na podstawie art. 53 ust. 1 Ustawy o Statucie Pracowników (ustawa ta jest elementem prawa hiszpańskiego) – jest zatem należne na podstawie przepisów aktu prawnego o randze ustawy, obowiązującego w Hiszpanii.

Zgodnie z informacją otrzymaną przez Wnioskodawcę od jego hiszpańskiego pracodawcy, przyczynami uzasadniającymi przeprowadzenie zwolnień grupowych były przyczyny: ekonomiczne, organizacyjne i związane z wydajnością, w tym:

1) Przyczyny ekonomiczne – ciągłe obniżenie stałych przychodów finansowych w ciągu ostatnich trzech zamkniętych kwartałów w porównaniu do tych samych okresów z roku przedniego, spadek marży brutto i marży operacyjnego, spadek wyników działalności operacyjnego, wynik przed opodatkowaniem - ujemny.

2) Przyczyny związane z wydajnością – obniżenie wydajności i rentowności, spadek działalności operacyjnej oddziałów, wzrost wykładniczy kanałów cyfrowych.

3) Przyczyny organizacyjne – zmiana zwyczajów konsumenckich klientów niosąca konieczność zamykania oddziałów, uproszczenie i optymalizacja Struktur Pośrednich (w tym w szczególności cyfryzacja i zarządzanie zdalne), uproszczenie i optymalizacja Usług Centralnych i Centrum Korporacyjnego.

hiszpańskie przepisy prawa będące podstawą wypłaty świadczenia używają pojęcia „indemnización”, którego tłumaczenie na język polski przedstawione zostało powyżej.

Jak wskazano we wniosku, odszkodowanie zostało przyznane na mocy art. 53 ust. 1 Ustawy o Statucie Pracowników – aktu prawa powszechnie obowiązującego w Hiszpanii.

Wysokość odszkodowania przysługującego Wnioskodawcy jest wyliczona w oparciu o przepisy prawa hiszpańskiego, zatem nie wynika z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Wnioskodawca nie jest ekspertem w zakresie przepisów prawa pracy obowiązujących w Hiszpanii i nie zna odpowiedzi na pytanie, czy przepisy prawa obowiązujące w Hiszpanii przewidują wypłatę odprawy z tytułu zakończenia stosunku pracy jeżeli tak, to należy wskazać, czy przepisy te są podstawą wypłaty przedmiotowego świadczenia oraz jak przepisy te określają ustalenie jego wysokości. Jednocześnie w ocenie Wnioskodawcy trudno jest wskazać na związek pomiędzy innymi, niemającymi zastosowania wobec Wnioskodawcy normami prawa pracy obowiązującego w Hiszpanii z przedmiotem zapytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca nie jest ekspertem w zakresie przepisów prawa pracy obowiązujących w Hiszpanii i nie zna odpowiedzi na pytanie jakie prawa i obowiązki dotyczące pracodawcy, który dokonuje redukcji zatrudnienia, wynikają z hiszpańskich przepisów. Jednocześnie w ocenie Wnioskodawcy trudno jest wskazać na związek pomiędzy innymi, niemającymi zastosowania wobec Wnioskodawcy normami prawa pracy obowiązującego w Hiszpanii z przedmiotem zapytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Oprócz wskazanego we wniosku świadczenia Wnioskodawca nie otrzymał innego świadczenia związanego z zakończeniem stosunku pracy z hiszpańskim pracodawcą.

Przyznane Wnioskodawcy świadczenie nie mieści się w którejkolwiek z niżej wymienionych kategorii świadczeń i nie jest:

‒określoną w hiszpańskim prawie pracy odprawą lub odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

‒odprawą pieniężną wypłacaną na podstawie hiszpańskich przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

‒odprawą lub odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

‒odszkodowaniem przyznanym na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

‒odszkodowaniem wynikającym z zawartej umowy lub ugody innej niż ugoda sądowa.

Przedmiotowe świadczenie nie odpowiada odprawie pieniężnej, o której mowa na gruncie polskich przepisów prawa pracy, w szczególności w zakresie rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Umowa o pracę zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a hiszpańskim pracodawcą nie zawierała dodatkowych klauzul określających warunki odprawy i jej wysokości.

Jednocześnie, dokonując zweryfikowania własnego stanowiska w sprawie, jednoznacznie wskazał Pan, że przyznane Panu świadczenie stanowi odszkodowanie.

Doprecyzował Pan, że przedmiotem zapytania sformułowanego we wniosku jest wątpliwość, czy przyznane Panu odszkodowanie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie, stanowiące przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolnione z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane odszkodowanie stanowiące przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, stanowi odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.; dalej: „ustawa o PIT”). Jednocześnie, w opinii Wnioskodawcy nie ma zastosowania żadne z wyłączeń, o których mowa w art. 21 ust. 3 litera a-g.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, kwota przyznanego mu odszkodowania powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu ustawy o PIT, wolne od podatku PIT są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeśli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, 0 których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320 z późn.zm.; dalej: „KP”), z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zatem, aby wypłacone odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, muszą zostać spełnione łącznie poniższe warunki:

1)świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2)wysokość bądź zasady ustalania świadczenia wynika z przepisów ustawy, przepisów wykonawczych do ustawy, układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów,

3)nie zachodzą wyjątki, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia analizę zastosowania poszczególnych elementów omawianego zwolnienia w odniesieniu do otrzymanego odszkodowania.

Kwalifikacja świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawcę jako odszkodowanie:

W ocenie Wnioskodawcy kwalifikacja otrzymanego świadczenia jako odszkodowania w rozumieniu analizowanego przepisu nie budzi wątpliwości – zarówno ze względów językowych, jak i celowościowych.

Przede wszystkim należy wskazać, że w dokumentach źródłowych z hiszpanii, świadczenie wypłacone wnioskodawcy zostało określone słowem indemnización. Zgodnie z treścią słowników hiszpańsko-polskich, słowo to w języku hiszpańskim oznacza:

‒odszkodowanie (słownik polsko-hiszpański Pons),

‒odszkodowanie, rekompensata (słownik polsko-hiszpański Lingea),

‒odszkodowanie, rekompensata (słownik polsko-hiszpański Glosbe).

Należy wskazać, że o ile w wyżej wskazanych słownikach dokonano ustalenia dwóch lub więcej możliwych rozumień słowa indemnización tj., odszkodowanie lub rekompensata, tak w języku polskim, odszkodowanie oznacza wynagrodzenie za poniesione przez kogoś szkody, a rekompensata to zlikwidowanie poniesionych przez kogoś strat lub doznanych krzywd lub to, co równoważy braki, straty lub krzywdy (słownik języka polskiego pwn). Zatem w języku polskim słowo odszkodowanie i kompensata są wyrazami bliskoznacznymi, których znaczenie jest identyczne.

W związku z powyższym warunek dotyczący kwalifikacji przyznanego świadczenia jako odszkodowania, zdaniem wnioskodawcy jest spełniony, co znajduje wprost potwierdzenie w dokumentach, będących podstawą otrzymania świadczenia.

Dodatkowo, Wnioskodawca uważa, że biorąc pod uwagę cel i charakter przyznanego świadczenia, niewątpliwie powinno zostać zaliczone do kategorii odszkodowań, których dotyczy art. 21 ust. 3 ustawy o pit.

Wymóg, aby wysokość bądź zasady ustalania świadczenia wynikała z przepisów ustawy, przepisów wykonawczych do ustawy, układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów

Jak wskazano w stanie faktycznym niniejszego wniosku, odszkodowanie przyznane wnioskodawcy znajduje swoje źródło w akcie normatywnym o randze ustawy. Jednocześnie należy wskazać, że art. 21 ust. 3 nie odwołuje się do konkretnej ustawy, np. ustawy obowiązującej na terytorium Polski. Tym samym ustawodawca nie wskazuje zamkniętego katalogu aktów normatywnych, które mogą stanowić źródło świadczenia, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia z tego przepisu.

Zatem należy uznać, że wymóg dotyczący źródła nabycia prawa do otrzymania świadczenia, aby świadczenie to mogło korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy o PIT jest w przypadku wnioskodawcy spełnione.

Brak zastosowania wyłączeń, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT:

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymane przez niego odszkodowanie nie mieści się w żadnej z kategorii wyłączeń o których mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Niemniej, poniżej Wnioskodawca przedstawia argumenty na poparcie swojego stanowiska, w odniesieniu do każdego z wyłączeń:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie ma związku z okresem wypowiedzenia, ani z jego długością.

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

Odszkodowanie przyznane Wnioskodawcy należne jest na podstawie przepisów prawa hiszpańskiego. Tym samym nie ma związku z zasadami dotyczącymi rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, które zostały uregulowane w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1969 z późn. zm; dalej: „ustawa o zwolnieniach grupowych”).

Litera b) art. 21 ust. 3 ustawy o PIT odnosi się do przywołanej powyżej polskiej ustawy, na co wskazuje zacytowanie tytułu tejże w dyspozycji przepisu. Zatem przedmiotowe wyłączenie nie znajdzie zastosowania w sytuacji Wnioskodawcy.

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie ma związku z okresem wypowiedzenia, a Wnioskodawca nie jest ani nie był funkcjonariuszem pozostającym w stosunku służbowym.

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie ma związku z zakazem konkurencji.

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa wart. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie ma związku z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

g)odszkodowań wynikających z za wartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Odszkodowanie przyznane wnioskodawcy nie wynika z ugody (jego źródłem, jak wskazano wcześniej, są przepisy hiszpańskiego aktu normatywnego o randze ustawy).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przyznane mu świadczenie jest odszkodowaniem, która korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

W związku z tym, że posiadał Pan nieograniczony obowiązek podatkowy i rezydencję podatkową wyłącznie w Polsce oraz otrzymał świadczenie od hiszpańskiego pracodawcy, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują przepisy:

‒umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127; dalej: „polsko-hiszpańska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”),

‒wraz z Oświadczeniem rządowym z dnia 15 listopada 1979 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Hiszpanii Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 2415).

Przechodząc do kwestii opodatkowania opisanego we wniosku odszkodowania przyznanego Panu przez hiszpańskiego pracodawcę w związku ze zwolnieniami grupowymi na podstawie hiszpańskiej ustawy o Statucie Pracowników we wniosku świadczeń, należy w pierwszej kolejności odwołać się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy. A zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że odszkodowanie wypłacone Panu przez hiszpańskiego pracodawcę w związku ze zwolnieniami grupowymi na podstawie hiszpańskiej ustawy o statucie pracowników, powinna zostać zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia ma swe źródło w uprzednio łączącym Pana z byłym pracodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – nie otrzymałby Pan ww. świadczenia. W takim przypadku przychód z tytułu wypłaty przedmiotowego świadczenia jest przychodem ze stosunku pracy w miesiącu jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania:

1. Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a) odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego oraz

b) wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, albo w jego imieniu, oraz

c) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

3. Bez względu na postanowienia powyższych ustępów wynagrodzenia z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku, samolotu, pojazdu szynowego lub drogowego w komunikacji międzynarodowej, mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa. W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Hiszpanii. W takim przypadku wynagrodzenie to może być opodatkowane zarówno w Hiszpanii, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania.

Jak wynika z wniosku, w przypadku Wnioskodawcy powyższe warunki, o których mowa w art. 15 ust. 2 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie zostaną spełnione łącznie.

Zatem, otrzymane przez Pana odszkodowanie za zwolnienia grupowe, otrzymane od hiszpańskiego pracodawcy, jako dochody z tytułu pracy podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy.

Wobec powyższego, świadczenie z Hiszpanii otrzymane przez osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski, określone w art. 15 ust. 1 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlega opodatkowaniu w Polsce.

Oznacza to, że do ich opodatkowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego obowiązujące w danym roku podatkowym.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane przez Pana odszkodowanie jako dochody z tytułu pracy najemnej wykonywanej dla hiszpańskiego pracodawcy, podlegają opodatkowaniu w Polsce na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej ze zwolnieniem z opodatkowania otrzymanego przez Pana świadczenia wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich zadośćuczynień i odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalone zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „odszkodowania” czy „zadośćuczynienia”, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawne cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka.

Na gruncie prawa cywilnego, świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego. W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i nast.) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i nast.), a co za tym idzie – jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie poszkodowanemu skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez sprawcę szkody.

Jak już wyżej wskazano z literalnego brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jego dyspozycją objęte są wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia. Przy tym, zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań lub zadośćuczynień, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost m.in. w przepisach odrębnych ustaw lub przepisach wykonawczych.

Ze zwolnienia nie mogą zatem korzystać świadczenia inne niż będące odszkodowaniami lub zadośćuczynieniami, jak również wyłączone z niego wolą ustawodawcy, wymienione w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, niezależnie od tytułu ich otrzymywania.

W opisie stanu faktycznego i uzupełnieniu do wniosku wskazał Pan, że na podstawie hiszpańskiej ustawy o Statucie Pracowników otrzymał Pan od hiszpańskiego pracodawcy odszkodowanie w związku ze zwolnieniami grupowymi. Wypłacone świadczenie nie wynikało przy tym ze skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez sprawcę szkody, ale było wynikiem porozumienia zawartego pomiędzy przedstawicielem pracowników i Spółką.

Wskazał Pan, że odszkodowanie zostało wypłacone w wyniku porozumienia pomiędzy pracodawcą hiszpańskim i przedstawicielem pracowników, na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o statucie pracowników (element prawa hiszpańskiego) w wysokości wyliczonej w oparciu o przepisy prawa hiszpańskiego, zatem nie wynika z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Zatem uznać należy, że w sytuacji gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi aktami prawa pracy (zawarte Porozumienie oraz ustawa o Statucie pracowników przewiduje wypłatę takich świadczeń), nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Nie można więc uznać, że w takim przypadku działanie pracodawcy nosiło znamiona działania bezprawnego, które mogłoby skutkować obowiązkiem wypłaty odszkodowań/zadośćuczynień.

Skoro zatem w wyniku procesu zwolnień grupowych hiszpański pracodawca wypłacił Panu świadczenie, wyliczone w oparciu o przepisy prawa hiszpańskiego, to kwota tego świadczenia nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ takie świadczenie nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Nie ma przy tym znaczenia, że intencją pracodawcy była wypłata określonych świadczeń o charakterze kompensacyjnym, stanowiących odszkodowanie za rozwiązanie stosunku pracy w związku z likwidacją Pana stanowiska pracy i procesem zwolnień grupowych. Świadczenia te nie są bowiem sensu stricto odszkodowaniem czy zadośćuczynieniem, ponieważ jak wyżej zaznaczono, rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę odbyło się zgodnie z obowiązującym w Hiszpanii prawem, a więc nie nosiło znamion czynu bezprawnego.

W związku z tym należy uznać, że przyznane Panu świadczenie nie jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, opisane we wniosku i uzupełnieniu do wniosku odszkodowanie za zwolnienia grupowe, otrzymanego od hiszpańskiego pracodawcy, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Ponadto, analiza pozostałych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących zwolnień z opodatkowania wskazuje, że wypłacone Panu odszkodowanie nie korzysta z innych zwolnień z opodatkowania w niej przewidzianych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że otrzymane przez Pana świadczenie wypłacone przez hiszpańskiego pracodawcę na podstawie hiszpańskiej ustawy o Statucie Pracowników, wskutek zawartego porozumienia z przedstawicielem pracowników w związku z procesem zwolnień grupowych, stanowi dla Pana przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Pana z hiszpańskim pracodawcą stosunku pracy. Wskazać należy, że gdyby tego stosunku nie było, nie otrzymałby Pan przedmiotowego świadczenia.

Opisane we wniosku i uzupełnieniu do wniosku odszkodowanie otrzymane przez Pana od hiszpańskiego pracodawcy za zwolnienia grupowe – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie spełnia przesłanek, o których mowa w tych przepisach, warunkujących zastosowanie zwolnienia. Przychód ten stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien Pan wykazać w rozliczeniu rocznym składanym za rok podatkowy, w którym otrzymał przedmiotowe świadczenie i zapłacić należny z ww. tytułu podatek dochodowy.

Tym samym, Pana stanowisko w sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).